Filmnamiddag

 Ik organiseer regelmatig een filmnamiddag bij ons op de afdeling.
Zeker tijdens de herfst- en wintermaanden is dit een leuke activiteit voor onze bewoners.
Met z'n allen lekker knus in de zetel voor de TV met een warm fleece dekentje op schoot , dat zorgt onmiddellijk voor een gezellige sfeer ; )
Ik kies meestal voor een film die Vlaams gesproken wordt want anderstalige films met ondertitels zijn voor hen moeilijk te volgen. 
De favoriete dvd van onze bewoners is een compilatie van de allerbeste sketches van Gaston en Leo.
En dan liggen we me z'n allen dubbel van het lachen, bij sommige lopen zelfs de tranen over de wangen van het gieren, dat is zo plezant om zien!
Vooral de sketch van "Joske Vermeulen " is een enorm schot in de roos.
Het voordeel van deze sketches is dan ook dat ze zich vooral afspelen in de jaren zeventig. Plaatsen en voorwerpen uit die tijd zijn zeer herkenbaar voor onze mensen en het stimuleert hun geheugen, "ah, ja zo een telefoontoestel had ik ook" of " amai, zo een broek heb ik ook nog gedragen"...
Tijdens de filmnamiddag voorzie ik ook een heuse pauze ( net zoals vroeger in de bioscoop).
Dan worden er drankjes geserveerd en popcorn en soms zelfs ijspralines.
Ik merk dat vooral sterk visuele komische films het best werken voor onze mensen.
Zo zijn de sketches met "Mister Bean " ook zeer geliefd. Er wordt weinig of niet in gesproken maar de non- verbale mimiek is zeer sterk aanwezig wat ontzettend goed werkt.
Eigenlijk is dat niet zo raar, komische en non- verbale films zijn "niet bedreigend" voor onze mensen. Ze scheppen een luchtige, aangename sfeer en confronteren hen niet met hun geheugen-en andere problemen.
Ik heb dat zelf moeten leren door ervaring, ook ik heb in het verleden, met de beste bedoeling, anderstalige films met ondertiteling getoond en dan merk je dat heel wat bewoners uitvallen.
 Ze kunnen zich geen anderhalf uur meer concentreren, de ondertitels gaan te snel en ze raken na 5 minuten de "draad" van de film kwijt. Hierdoor worden zij telkens met hun neus op de feiten gedrukt, geconfronteerd met wat ze allemaal niet meer kunnen wat frustratie uitlokt!
Ik weet dat in veel rusthuizen de TV wordt opgezet, in het teken van ontspanning voor de bewoners.
Maar misschien moeten we ons toch meer bewust zijn van wat we opzetten, dit zou heel wat "probleemgedrag" en frustraties kunnen vermijden.
Onze bewoners kunnen geen onderscheid (meer) maken tussen fictie en non- fictie, dit loopt als het ware door elkaar. 
Dus als sommige bewoners op TV tijdens een film of soapserie bijvoorbeeld een ruzie zien denken een aantal onder hen dat dit echt is! Sommige worden daar opgewonden en nerveus van en kopiëren soms dit gedrag!
Ze gaan beginnen rondlopen en roepen ...
En dan vragen wij ons af, wat is er met hem/ haar nu opeens aan de hand!