Op 4 oktober is het Werelddierendag en naar aanleiding daarvan kwam er gisterennamiddag een mobiele kinderboerderij naar Joostens.
Onze cafetaria werd omgetoverd tot een kinderboerderij en al onze bewoners konden komen kijken, strelen, knuffelen,... met cavia's, honden, een geitje, een varken en een tamme kip.
De dame van de kinderboerderij installeerde een ren bij ons op de tafel waar drie cavia's inzaten.
Onze mensen keken verbaasd toe. " Dat zijn ratten" riep Marie angstig. "Nee", riep Gerda "dat zijn kaviaars"; ) Ik nam een cavia uit de ren en ging ermee langs bij onze mensen. Handen streelden en ogen blonken. "oh, zuster, dat is zacht, en zulke mooie oogjes, wat een lief beestje". De cavia ging van schoot tot schoot en onze mensen werden helemaal vertederd door dit kleine diertje. Ons Mia werd er zowaar emotioneel van, haar ogen schoten vol tranen en liefdevol gaf ze het diertje een kus.
Ook de honden werden enthousiast onthaald. Ze werden overladen met knuffels en zowel zij als de bewoners genoten ervan. De kleinste hond van de twee sprong vol enthousiasme bij onze mensen op schoot en likte hun gezicht helemaal af tot dolle pret van onze bewoners.
Het is prachtig om te zien hoe gek onze mensen op dieren zijn en blijkbaar andersom ook.
Dementerenden en dieren ' t is een geweldige combinatie!
Misschien is dit niet zo gek, onze mensen zijn dan wel beperkt qua taal, hebben vaak onverstaanbare gedachten maar leven vooral op hun gevoel en volgens mij is dit net wat hun band met dieren zo bijzonder maakt.
Omwille van hun ziekteproces zijn onze mensen in staat tot het onvoorwaardelijk accepteren, ze staan open voor anderen zonder daar eerst rationeel over na te denken ( zoals wij vaak doen!).
In contact met andere mensen en wezens "scannen" wij eerst de bedoeling van de ander, is hij /zij veilig, wat wil hij/zij van mij,...
Deze rationele overwegingen vallen weg bij onze bewoners, ze ontvangen met open hart en geest en dieren voelen dit ook zo aan!
Familieleden zeggen me vaak dat dementie een vreselijke ziekte is, een rauwe en harde ziekte die sociale relaties op losse schroeven zet.
Uiteraard is dit waar! Maar we mogen niet vergeten dat onze mensen één essentiële behoefte blijven hebben, namelijk de nood aan warme contacten! En niet alleen het zelf ontvangen maar ook het mogen geven aan anderen!
En vandaag heb ik met eigen ogen gezien dat onze mensen heel wat hebben ontvangen maar ook heel veel hebben gegeven!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten