De opmars van dementie

De kans dat iemand dementie krijgt is één op vijf. Tegen 2050 zal het aantal dementerenden verdubbelen!

We kunnen dus met recht en rede zeggen dat dementie “de ziekte van de toekomst wordt”.

We kunnen dus maar best met z'n allen voorbereid zijn en hopen dat de zorgsector tegen dan alle registers opentrekt.

Dementie is en blijft op dit moment een “taboe ziekte”. We weten allemaal dat het er is en steeds meer slachtoffers eist toch wordt er niet openlijk gepraat over de ziekte. Het lijkt alsof als we er niet over praten, we er niet mee geconfronteerd worden. Niet dus!

Gelukkig wordt de maatschappelijke bewustwording steeds meer gestimuleerd. Zo is het initiatief van “Music for life” een begin. Dit initiatief wil het taboe dat op dementie rust openbreken en de maatschappelijke visie erop veranderen, een fijne zaak!

Er wordt, als het over dementie gaat, nog vaak in clichés gedacht. Dementerenden zijn gek, eng en zijn nog slechts schaduwen van zichzelf. Dit beeld klopt slechts voor een deel. Het is waar dat dementerenden een andere persoonlijkheid krijgen, bepaalde karaktertrekken worden uitvergroot wat te wijten is aan het wegvallen van hun ratio en gevoel voor geweten.

Zij gedragen zich niet (meer) naar de norm van de samenleving en zij creëren hun eigen spelregels. Dit maakt hen voor veel mensen onberekenbaar en alles wat we niet kunnen controleren maakt ons angstig!

Toch blijven zij één essentiële basisbehoefte met ons delen, namelijk hun nood aan menselijk contact. En daar wringt juist het schoentje, in onze maatschappij worden zij juist uitgesloten omwille van hun onberekenbaar gedrag.

Wat niet gekend is maken we onbemind. Ik raad iedereen die enigszins geïnteresseerd is in dementie aan om het boek “ Verdwaald in het geheugenpaleis” te lezen.

De schrijfster Nathalie Carpentier(uitgeverij Vrijdag) brengt daarin het relaas van tien dementerenden op een realistische en gevoelige manier. Zij laat dementerenden en hun familieleden aan het woord. Hoe ervaren zij het zelf om te leven met dementie, wat zijn hun grote zorgen en angsten...

Het is uiteraard geen boek waar je vrolijk van wordt! Maar het boek helpt wel om een aantal verschrikkelijke clichés de wereld uit te helpen. De persoonlijke verhalen die zij beschrijft bezorgen volgens mij heel wat dementerenden en hun familie een hart onder de riem!

En hopelijk lezen onze beleidsmakers het boek ook ,zodat ook zij beseffen dat het “vijf voor twaalf” is en dat onze samenleving rekening zal moeten houden met een steeds groter wordende groep dementerenden!