maandag 30 december 2013

Voorlezen

Heel wat mensen met dementie slagen er zelf niet meer in een boek te lezen.
Dit vraagt een enorme cognitieve inspanning waar de meerderheid niet meer in slaagt.
Maar dat wil nog niet zeggen dat zij niet (meer) genieten van “verhalen”.
Eenmaal per week doe ik een verhalenuur op de afdeling.
Aan de hand van een boek ( met veel prenten) lees ik hen een verhaal voor.
Deze week las ik voor uit het boek van de efteling “ Zijn we d'r al?” , een prachtig boek over 40 jaar efteling in woord en beeld.
Twintig bewoners zitten rond de tafel met open mond te luisteren, je kan een speld horen vallen, geweldig!
Naast mooie (sprookjes) verhalen staat het boek ook vol prachtige prenten en anekdotes.
De oh's en ah's weerklinken door de living en heel wat “oude” herinneringen steken de kop op!
En naast het boek bracht ik ook een DVD mee over de efteling. Daarop zijn de dansende fonteinen te zien begeleid op prachtige muziek.
Een schot in de roos! Ik heb het al zo vaak gezegd....maar wanneer je de zaken die je doet visueel ondersteund bereik je de beste resultaten met dementerenden.
Heel wat mensen denken dat een persoon met dementie zich niet meer kan concentreren, geen gesprek meer kan voeren....niets is minder waar!
De kunst is om hen te prikkelen met datgene waar zij zelf in geïnteresseerd zijn.
Uiteraard is het belangrijk om je verhaal auditief interessant te maken met de nodige intonaties...kwestie van de spanning wat op te drijven ; )
En zonder neerbuigend te willen zijn...onze mensen verschillen op dat vlak niet zo veel van kinderen.
Kijk maar eens naar kinderen die voorgelezen worden. Ook zij richten zich ten volle op degene die voorleest.
Dit fenomeen zie je ook bij dementerenden. Zij kunnen zich nog slechts concentreren op één ding tegelijkertijd.
En wanneer je die eigenschap volledig benut krijg je geweldige verhalenuren!

zaterdag 21 december 2013

Wanen en hallucinaties

Dementerenden hebben soms wanen ( = overtuigd zijn van bepaalde ideeën die niet op waarheid berusten).
Zo komt het vaak voor dat een dementerende denkt bestolen te worden of dat anderen niet te vertrouwen zijn.
De reden hiervan is dat de dementerende vaak niet meer weet waar hij iets weggelegd heeft of hij kan het gedrag van anderen niet meer inschatten.
Ook hallucinaties ( = iets zien of horen wat er in werkelijkheid niet is) komt frequent voor.
Soms zien dementerenden mensen in hun kamer zitten die er niet zijn of zij geven voorwerpen een “levende” betekenis.
Één van mijn bewoonsters aanzag haar planten op de vensterbank voor angstaanjagende dieren.
Omgaan met dit psychotisch gedrag is niet makkelijk. Je kan de persoon met dementie niet overtuigen van zijn ongelijk want voor hem of haar is dit echt!
Ik probeer altijd voor een deel mee te gaan in zijn of haar belevingswereld omdat ik op die manier hun vertrouwen kan winnen.
Wanneer iemand met dementie begrip voelt zal hij geneigd zijn je meer te vertellen zodat je zijn “ gekleurde” waarneming beter begrijpt en kan plaatsen.
Bij zulke ernstige psychotische gedragingen is het belangrijk om zelf rustig te blijven! Zeg de dementerende op een rustige en respectvolle manier dat jij die dingen niet ziet of hoort.
Leid hem of haar af en praat over fijne dingen....
Psychotisch gedrag heeft vaak te maken met geheugen - en/of zintuiglijke problemen.
Iemand die zichzelf niet meer herkent in de spiegel ( geheugen) aanziet zijn spiegelbeeld soms voor een vreemde wat voor hem beangstigend is.
Ook mensen die een slecht zicht of gehoor hebben ( zintuiglijk probleem) lopen gevaar op een vertekende waarneming. Zij zien of horen dingen anders dan wij en geven daar hun eigen vervormde betekenis aan.
Bij zulke mensen is het ook belangrijk ons gedrag aan te passen! Fluister niet tegen elkaar want op die manier maak je jezelf onveilig en wordt de dementerende achterdochtig....
En misschien wel een heel belangrijke....infectieziekten zoals een blaasontsteking kunnen ook de oorzaak zijn van hallucinaties!
Daarom is het altijd van belang om een arts te raadplegen bij ernstig psychotisch gedrag !
Medicatie kan helpen om de scherpe randjes eraf te vijlen maar vooral een respectvolle en warme begeleiding is van uiterst belang bij deze angstige mensen. Zij hebben vooral nood aan “ een warme, duidelijke maar liefdevolle leider” die hen door de woeste zee heen helpt!

zondag 15 december 2013

Kerstmarkt

Vorige week donderdag was het weer zover...onze jaarlijkse kerstmarkt in Joostens.
Onze mensen genieten ieder jaar opnieuw van deze gezellige periode.
Maar voor hen is het ook “hard werken” geblazen om alles op tijd klaar te krijgen.
Dus hebben we de afgelopen weken veel geknutseld om heel wat zelfgemaakte en leuke spulletjes te kunnen verkopen in ons kraampje.
Voor mezelf is het ieder jaar een uitdaging om creatieve dingen te zoeken die makkelijk te maken zijn voor mijn bewoners.
Vaak trappen hulpverleners in de valkuil van de overschatting en laten zij dementerenden iets maken dat net boven hun kunnen ligt!
En daar doe je meer kwaad dan goed mee. Mensen met dementie hebben nood aan succes ervaringen want dat doet hun gevoel van eigenwaarde groeien!
Er is niets zo mooi om hun glunderende gezichten te zien als ze iets zelfstandig hebben kunnen maken. Ze zijn trots op zichzelf en dat gevoel is met geen geld ter wereld te betalen!
Dus maakten we dit jaar sneeuwmannetjes van witte sokken.
Onze bewoners vulden de sneeuwmannetjes op met kapotte nylon kousen, ze zochten oogjes en een neusje uit die werden vastgekleefd met knutsel lijm en het mannetje kreeg dan ook nog een leuk mutsje op zijn hoofd.
Naast onze mannetjes maakten we ook lavendelzakjes , zakjes vullen en voorzien van een lintje.
Allemaal eenvoudig knutselwerk met een geweldig resultaat.
Tijdens de kerstmarkt stonden onze mensen te glunderen aan het kraam en heel wat bezoekers waren helemaal weg van onze schattige sneeuwmannetjes ; )
De mannetjes ( een 25 stuks) waren binnen het uur uitverkocht....missie geslaagd dus...
Onze bewoners konden hun geluk niet op “ dat hebben we goed gedaan hé Nadia” riepen ze in koor.
En dat is voor mij de kers op de taart, daar doe ik het voor!
Want dat zelfvertrouwen en dat gevoel van trots betekent voor hen heel veel!

vrijdag 6 december 2013

Een oude boom verplanten

Er bestaat een oud volks spreekwoord dat zegt dat je een oude boom niet mag verplanten.... en daar zit een enorme kern van waarheid in.
Dat geldt zeker als het gaat over een persoon met dementie!
Mensen met dementie hebben enorm veel nood aan structuur, voorspelbaarheid en veiligheid onder de vorm van vast personeel, een eigen kamer, gekende medebewoners, een gestructureerd dagverloop,.. al deze aspecten zorgen voor een veilige situatie wat broodnodig is in het leven van een dementerende.
Toch zie ik het steeds vaker gebeuren dat dementerenden als tussenoplossing naar ons komen in afwachting van een plaats in een rusthuis “dicht bij huis”.
En familieleden doen dit met de beste bedoelingen, want zo is vader of moeder dichter bij familie,...
Toch wil ik bij deze beslissingen graag een kanttekening plaatsen...
Eerst en vooral zitten we met lange wachtlijsten in de gemeentelijke rusthuizen dus kan het soms meer dan één jaar duren vooraleer dementerenden definitief geplaatst worden in het rusthuis van eerste keuze.
En dan moet men ernstig nadenken of men de persoon met dementie dan nog wel wil en kan verplaatsen!
Vaak is de ziekte dan al zo gevorderd dat een overplaatsing meer kwaad dan goed doet!
De dementerende wordt uit een vertrouwde en veilige omgeving geplukt waardoor het dementie proces enorm toeneemt.
Naasten staan er vaak niet genoeg bij stil wat dit betekent voor de persoon met dementie....
Hij of zij komt in een totaal nieuwe omgeving terecht waar alle gekende veiligheden vervallen : nieuw personeel dat de persoon en zijn gevoeligheden niet kent, medebewoners die ongekend zijn, een nieuwe onbekende kamer en een uiterst nieuwe omgeving,....
Iedereen met een beetje gezond verstand begrijpt dat dit een verschrikkelijke situatie is voor de persoon in kwestie.
En hier komt het spreekwoord op zijn plaats....een oude boom kan je niet zomaar verplanten!
Misschien verblijft jouw dementerend familielid niet in het rusthuis van eerste keuze....maar is dit de belangrijkste overweging?
Is het niet veel eerlijker en belangrijker om te kijken naar de zorgvraag van de dementerende in plaats van ons te focussen op kilometers en eigen voorkeuren!

zondag 1 december 2013

Kerstcadeautjes

De feestdagen zijn weer in zicht en dat betekent voor veel mensen cadeautjes tijd!
Want een kerstmis zonder geschenken is geen kerst voor velen.
Dat is zeker waar maar ik wil toch nog even benadrukken dat een cadeau voor een dementerende kopen weloverwogen dient te gebeuren.
Heel wat mensen kopen met de beste bedoeling een mooie kerstroos of een prachtig kerst bloemstukje.
Weet dat deze zaken uiterst giftig zijn ( kerstroos en hulst zijn levensgevaarlijk als ze opgegeten worden). En weet ook dat een dementerende vaak niet meer het besef heeft dat hij geen planten kan opeten.
Dus je doet hen absoluut geen plezier met deze zaken....integendeel.
Het zal je misschien verwonderen maar onze bewoners zijn het meest blij met hele simpele dingen....
Koekjes, snoepgoed, knuffeldieren, papieren zakdoekjes, tijdschriften, ....
Misschien is het wel een idee om je dementerend familielid een abonnement op een krant of tijdschrift cadeau te doen. Het is ongelooflijk hoe zij dagelijks in de weer zijn met deze zaken. Ook al kunnen ze niet altijd meer goed lezen ....ze vinden het ten eerste al geweldig om “post” te krijgen ( onder de vorm van een dagelijkse krant bijvoorbeeld) en ten tweede kijken zij heel graag naar plaatjes en verzinnen daar vaak hun eigen verhaal bij ( het stimuleert dus hun geheugen en fantasie).
Wat ook een geweldig cadeau is...de XL druivelaar. Je kent hem wel de kalender waar je elke dag een blaadje kan afscheuren met aan de achterkant een mopje.
Deze kalender bestaat ook in een heel groot formaat! Het voordeel van dit cadeau is dat de dementerende visueel geholpen wordt zich te oriënteren in de tijd en de grootte van de cijfers en letters is ideaal voor degene die moeilijker lezen.
Daarnaast denk ik ook aan een persoonlijk samengestelde cd. In dit tijdperk is het een koud kunstje om de lievelingsmuziek van je dementerend familielid op cd te branden. En zoals jullie weten is muziek in 99% van de gevallen een bingo!
En wanneer dit cadeautje dan nog super mooi verpakt wordt met kleurrijk papier en grote krullen en strikken ....ben ik er zeker van dat zij hun kerstcadeau super zullen vinden!
Het is de kunst om een persoonlijk cadeautje te maken / kopen,....iets dat dicht bij henzelf ligt. Daar doe je hen veel meer plezier mee dan dure cadeaus waar zij totaal geen voeling ( meer )met hebben.
de XL druivelaar


woensdag 20 november 2013

Botsende karakters

Vierendertig bewoners zijn vierendertig verschillende persoonlijkheden en karakters. Dat dit af en toe resulteert in conflicten is dus niet verwonderlijk.
Zoals ik al eerder vertelde zijn wij een verticale afdeling. Dit betekent dus dat alle niveaus van dementie door elkaar zitten.
Het grote voordeel is dat onze mensen nooit meer van afdeling hoeven te wisselen als ze meer achteruitgaan. Het nadeel is dat een beginnend dementerende niet altijd begrijpt waarom een andere bewoner zich “vreemd” gedraagt.
En zo ben ik naast animator vaak ook bemiddelaar en scheidsrechter.
Het is belangrijk om beginnende “ conflicten” in de kiem te smoren alvorens ze escaleren en uitmonden in zware verbale – en /of fysieke agressie.
En de beste methodiek hiervoor is hen bezighouden....wanneer mensen iets om handen hebben storen ze zich veel minder aan het gedrag van anderen.
Vooral de beginnend dementerenden hebben nood aan bezig zijn anders gaan zij zich focussen op alles wat anderen “ verkeerd” doen en dat leidt tot conflictueuze situaties. Zij gaan dan anderen proberen “ bij te sturen “ en hen hun wil opleggen.
Een voorbeeld om dit probleem te kaderen:
Mon, een doler, loopt vaak de living in en uit en neemt dan wel eens een rollator van iemand anders mee. Cil, een beginnend dementerende vrouw vindt dit absoluut niet kunnen. Zij loopt dan achter Mon aan en zegt hem de rollator terug te brengen omdat deze niet van hem is. Uiteraard heeft Mon geen boodschap aan de preek van Cil en hij duwt haar weg,....als je hier niet snel ingrijpt krijg je dus een situatie die totaal kan escaleren.
Als er nu één ding is wat totaal niet mogelijk is , is het een dementerende ( fase 3) verbaal bij te sturen. Heel wat onder hen begrijpen onze verbale taal niet meer. Maar zij begrijpen maar al te goed de “ dreigende” intonatie in een stem en daar reageren zij op.
En iemand die zich verbaal “bedreigd” voelt gaat snel overgaan tot fysieke agressie want dat is de enige manier waarop iemand zich nog duidelijk kan maken.
Om zulke situaties zoveel mogelijk te vermijden zorg ik ervoor dat de beginnend dementerenden samen iets te doen hebben ( kaarten, een gezelschapsspel, huishoudelijke karweitjes,...) want door hen zich te laten concentreren op hun taak letten ze niet meer op de doler die al eens iets “verkeerd” doet.
Daarnaast probeer ik de dolers eveneens iets om handen te geven. Soms is een plastiek doosje met kleine prulletjes ( stukjes stof, blokjes, een balletje,...)al genoeg om hen bezig te houden.
Zij kunnen uren rommelen in een doos , uitladen, inladen,...
Voorkomen is dus beter dan genezen!

zondag 10 november 2013

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd

Dat is een beetje het motto dat ik probeer na te streven voor mijn bewoners en mezelf.
Humor is een fantastisch wapen tegen alle negatieve gevolgen van dementie.
Het is wetenschappelijk bewezen dat lachen een positieve invloed heeft op zowel het lichamelijk als het psychisch welzijn!
En dit geldt niet alleen voor de bewoners maar ook voor begeleiders.
Want laten we niet vergeten dat ook hulpverleners vaak geconfronteerd worden met hele moeilijke situaties tijdens hun werk. Verbale – en fysieke agressie, een werkdruk die immens groot is, afscheid nemen,....ook voor hen is het belangrijk dat er eens gelachen kan en mag worden.
En wanneer het personeel ontspannen kan werken en er een fijne sfeer hangt zal dit ook zijn weerslag hebben op de bewoners ( spiegelneuronen).
Maar net zo goed andersom....wanneer bewoners zich ontspannen voelen zal er veel minder probleemgedrag ontstaan en staan begeleiders minder onder druk.
Dus humor is een geweldig aspect in de zorg!
Afgelopen dinsdag organiseerden we met de animatoren een heuse “lach namiddag”.
We speelden sketches na van Gaston en Leo , de fameuze sketch van Joske vermeulen, het bankske,.... allemaal heel visuele acts met vooral overacting.
Dat gegeven is erg belangrijk voor mensen met dementie.
Humor moet overdreven worden want subtiele grapjes begrijpen zij niet ( meer).
Dus mag het serieuze kolder zijn ; )
En het fijne aan zo een namiddag is dat de sfeer lange tijd blijft nazinderen in de groep.
Mensen die eens goed gelachen hebben voelen zich ontspannen, vergeten al hun zorgen en drijven voort op een positief elan.
Uiteraard kan je niet elke dag zo een show in elkaar steken maar dan probeer ik met kleine dingen eenzelfde sfeer te creëren.
Ik kom ' ochtends al zingend van “ goeiemorgen, goeie dag” de kamers binnen, ik maak domme eenvoudige grapjes, imiteer bekende figuren,....allemaal kolder maar het werkt ongelooflijk goed!
En het mooist van al....het werkt aanstekelijk...want ook bewoners gaan dit oppikken en evengoed grapjes vertellen en gekken bekken trekken tot groot jolijt van iedereen .
Ik kan wel zeggen dat humor een methodiek is die van onschatbare waarde is als je werkt met deze doelgroep!
het oud koppel uit de sketch het bankske

zondag 3 november 2013

Een namiddagje dansen

Afgelopen donderdag ging ik met een zestal bewoners op stap.
We trokken naar de Toverfluit, een dancing ( met orkest) voor ouderen.
En het is altijd geweldig om te zien hoe zij genieten van deze uitstapjes!
Onze Ferre, een man van 80 jaar met een ernstige visuele en auditieve beperking genoot met volle teugen.
Hij wilde met alle vrouwen van ons groepje een danske placeren ongeacht hoe moeilijk dat voor hem ook was.
Ik begeleidde Ferre telkenmale naar de dansvloer en moest goed opletten zodat hij niet over een boordje of kantje zou struikelen.
Maar al deze inspanningen waren het meer dan waard...de grote glimlach die zich op Ferre zijn mond verspreidde was geld waard.
Want hij zou niet gewild hebben dat één van de vrouwen zich ook maar “minder” gevoeld zou hebben, een echte gentleman onze Ferre.
En dus werd er gewalst, geslowed, gejived tot niemand nog pap kon zeggen ; )
Toen het tijd werd om huiswaarts te keren was dat zeer tegen de zin van onze Ferre.
Allé Nadia zei hij “ laat ons er nog ene pakken en nog wat genieten”.
En wie ben ik om hem tegen te spreken ; )
Moe maar voldaan vertrokken we toch huiswaarts en ik kreeg het mooiste compliment ooit van onze Ferre.
Dank je wel lieve Nadia” dat we nog even al onze zorgen konden vergeten”...”ik heb echt genoten van onze dansmiddag ondanks al mijn beperkingen!
Hier mocht ik zijn wie ik ben....geweldig!
Dit moeten we veel vaker doen....en ik kan onze Ferre alleen maar groot gelijk geven.
Inclusie en integratie in onze samenleving dat is waar het echt om draait.
Ergens mogen bijhoren, geen buitenbeentje zijn maar iemand die ondanks zijn of haar beperkingen nog mag (mee) genieten van al dat leuks...
Voor herhaling vatbaar....

zondag 27 oktober 2013

Ziekte van pick

De ziekte van Pick is een vorm van dementie, genoemd naar de Duitse neuroloog Arnold Pick. Deze beschreef reeds in 1892 de eerste symptomen van deze ziekte.
Het gaat hier over een vorm die voorkomt op relatief jonge leeftijd ( eerste verschijnselen kunnen optreden tussen de 45 en 50 jaar) en is meestal erfelijk bepaald.
In tegenstelling tot de ziekte van Alzheimer bevindt het probleem zich vooraan in de hersenen ( frontale hersenkwab).
Bij deze ziekte ziet men vooral een verandering in de persoonlijkheid.
Beleefde en zachtaardige personen kunnen opeens grof taalgebruik gaan aannemen en zich seksueel ongeremd gaan gedragen.
Of uitbundige mensen worden opeens erg introvert en trekken zich terug in zichzelf.
De ziekte gaat ook gepaard met ernstige concentratie - en spraak problemen (afasie).
Deze mensen gaan vaak dezelfde woorden continue herhalen (echolalie) , kennen de betekenis niet meer van voorwerpen ( agnosie) en bij een grote meerderheid verdwijnt zelfs de gehele verbale communicatie.
Vaak zien we ook een sterk veranderd eetpatroon ontstaan; mensen lusten opeens geen boterhammen meer of willen alleen nog maar zoet beleg eten,...
sommigen schrokken hun eten op en anderen eten tergend traag.
Tot op de dag van vandaag is er geen enkele behandeling voor deze ziekte.
Doch zijn er een aantal zeer belangrijke aspecten in het omgaan met deze personen!
  • Bied structuur , ordening en duidelijkheid
Iedere verandering van een situatie wordt door hen ervaren als bedreigend en onveilig!
  • Bied hen een duidelijke oriëntatie in de tijd ( dag, maand, jaar, seizoen)
  • zorg voor een gestructureerd dagverloop ; dagdelen, activiteiten,...kondig op voorhand aan wat er staat te gebeuren ( pictogrammen, foto's,...)
  • Bied hen cognitieve schema's aan, doe voor wat zij moeten doen ( verbale en fysieke ondersteuning)
  • Hanteer SMOG in de begeleiding ( deze is niet bedreigend en verduidelijkt onze bedoelingen)
  • Zorg voor succes ervaringen en vermijd ten alle tijden falen, deze mensen zijn zeer gevoelig aan mislukken waardoor zij vaak nog meer in hun schulp kruipen!

zondag 20 oktober 2013

Spreken Met Ondersteuning van Gebaren ( = SMOG)

Ik heb het er al eerder over gehad maar vandaag nogmaals...
Bij mij op de afdeling heb ik momenteel twee bewoners die aan de ziekte van Pick lijden ( de ziekte van Pick is een frontale dementie die vooral heel veel invloed heeft op het spraakvermogen ( afasie) en agnosie veroorzaakt).
Dankzij de SMOG gebaren zijn deze bewoners in staat om zichzelf duidelijk te maken en het helpt hen om te kunnen blijven communiceren met anderen.
Iedere dag ( na het ontbijt) herhalen we de gekende SMOG gebaren en leren we er telkens ééntje bij.
Op dit moment kennen de meeste bewoners zo een 30 gebaren. Vooral de basis gebaren zijn gekend ( eten, drinken, toilet, pijn, koffie, feest,...)
Ik leer bewust heel de groep deze SMOG gebaren aan, op deze manier zijn ze in staat om ook met taal zwakkere bewoners te communiceren!
Bij het gebruik van smog worden vooral de “ kernwoorden” uitgebeeld en is het een ondersteunende communicatievorm.
SMOG wordt ten zeerste aanbevolen bij mensen die een slechte of zelfs geen spraak meer hebben. Daarnaast is het aanleren van SMOG relatief eenvoudig!
De SMOG gebaren zijn voor de hand liggende gebaren...zoals bijvoorbeeld het woord melk dat uitgebeeld wordt alsof men een koe melkt.
Spreken met ondersteuning van gebaren stimuleert het spraakvermogen!
Ik merk zelf dat de smog gebaren vooral een functionele waarde hebben waardoor gebruikers iets kenbaar kunnen maken wat ze met verbale taal niet meer kunnen!
Iemand met afasie produceert klanken maar vaak geen verstaanbare taal meer!
Dit gegeven zorgt ervoor dat hun zelfvertrouwen groeit en dat ze veel langer zelfstandiger blijven functioneren en voor vol blijven aanzien worden!
Alleen al dit gegeven maakt dat SMOG een bijzondere methodiek is die veel meer gepromoot zou moeten worden.
Momenteel kennen te weinig begeleiders SMOG waardoor belangrijke kansen voor bewoners verloren gaan.
Na onderzoek is gebleken dat meer dan 70% van de begeleiders die SMOG hanteren zeer positief staan tegenover deze methodiek.
Zij ervaren dat hun bewoners langer zelfredzaam zijn en zich psychisch veel gelukkiger voelen t.o.v. bewoners die geen SMOG kennen en gebruiken.
Op zich is dat niet zo vreemd...wanneer je jezelf kan uitdrukken ervaar je begrip en blijf je communiceren met anderen waardoor je minder snel eenzaam zult worden!
Ik ben alvast zeer overtuigd van het gebruik van SMOG...ik leer al mijn bewoners en mijn collega's' met heel veel plezier alle basis gebaren aan.
SMOG gebaar voor koken


zaterdag 12 oktober 2013

Belevingstheater

Iedere week organiseren wij een belevingstheater in Joostens.
Een belevingstheater is een soort van “toneel” gebaseerd op de zintuiglijke waarneming ( visueel, auditief, tast, geur en smaak).
Zoals al eerder gezegd blijven de zintuigen gans het dementie proces onaangetast!
De doelgroep voor deze voorstellingen zijn dan ook personen met dementie in een vergevorderd stadia ( fase 3 en 4).
Tijdens dit theater worden de zintuigen op basaal niveau gestimuleerd.
Onze voorstelling is gebaseerd op water en alles wat er mee te maken heeft zoals...kletterende regen die gecreëerd wordt door rijstkorrels uit te strooien op een plastieken doek ( geeft een geweldig geluid).
Het hanteren van een zelfgemaakte regenpijp, grote ( zeep) bellen die geblazen worden.
Doeken worden nat gemaakt en daar worden onze bewoners mee geprikkeld op hun huid.
Daarnaast gebruiken we gekleurde ballen ( met LED verlichting) die rondgedraaid worden in een gerecycleerde ( was) trommel.
Hun lippen worden gedept met een washandje met water met een smaakje...
Paraplu's zijn omgetoverd tot zintuiglijke instrumenten met belletjes, linten , plastieken flessen,....
En dit alles wordt ondersteund door een DVD met geweldige natuurgeluiden ( waterval, hevige regen, onweer,...)
Kortom zo een belevingstheater is een geweldige activiteit voor deze bewoners...je ziet hen echt ontspannen en genieten!
Deze populatie is het meest gebaat met activiteiten die hun zintuigen op een aangename manier prikkelen....en ik zie met mijn eigen ogen dat dit echt werkt!
Met wat verbeelding kan je heel wat wegwerp materiaal omtoveren tot attributen die de kwaliteit van leven voor deze bewoners optimaliseren!
Ik laat jullie even meegenieten van enkele sfeer foto's...




zaterdag 5 oktober 2013

Workshops voelschorten

De vraag naar het hoe, waarom en wat blijft groot... daarom besloten we in Joostens om enkele workshops voelschorten aan te bieden.
Tijdens deze workshop krijg je eerst een korte inhoudelijke uitleg ( waarom).
Nadien ga je zelf aan de slag en creëer je zelf een voelschort, voeldeken, voelkussen,...
Deze workshops vinden plaats in ZNA Joostens, Kapellei 133 te Zoersel ( Antwerpen) op:
  • vrijdag 29/11/2013 van 13 tot 16u
  • vrijdag 21/2/2014 van 13 tot 16u
  • vrijdag 23/5/2014 van 13 tot 16u
  • vrijdag 26/9/2014 van 13 tot 16u
  • vrijdag 21/11/2014 van 13 tot 16u
Deze workshops staan open voor alle geïnteresseerden!
De deelname prijs bedraagt 5 euro / persoon ( materiaal inbegrepen).
Iedere workshop wordt door mezelf gegeven en er kunnen max. 10 personen per workshop deelnemen. Op tijd inschrijven is dus de boodschap!
U kan inschrijven via minsen@skynet.be met vermelding van workshop voelschorten, uw naam en de datum van uw keuze.
Betalen gebeurt ter plaatse voor aanvang van de workshop.
Opgelet! U bent pas ingeschreven als u van ons een bevestigende mail krijgt!

Dus wie weet...tot binnenkort

woensdag 25 september 2013

Neem altijd afscheid van een dementerende

Ik zie het zo vaak gebeuren...familieleden die stiekem vertrekken op de afdeling.
Ze verdwijnen zonder gedag te zeggen....ze zijn ineens weg...
De meeste doen dit omdat ze bang zijn hun dementerend familielid overstuur te maken door afscheid te nemen.
Inderdaad sommige dementerenden kunnen erg emotioneel reageren wanneer hun familie vertrekt.
Doch ben ik er ten stelligste van overtuigd dat je hen nog veel meer verdriet doet wanneer je stiekem vertrekt!
Iemand met dementie heeft veel nood aan structuur, veiligheid en voorspelbaarheid met andere woorden zij hebben een omgeving nodig waarop zij kunnen vertrouwen.
Hun vertrouwen is omwille van hun ziekte al erg aangetast...ze ervaren dat ze niet meer op zichzelf kunnen rekenen...worden continue geconfronteerd met verlies ( afnemen van hun verstandelijke vermogens,....).
En wanneer zij dan ook nog ervaren dat zij hun naaste familie niet meer kunnen vertrouwen ( want ze verdwijnen zonder iets te zeggen) is dit voor hen erg schrijnend.
Op zulke momenten stort hun wereld in! Het kan niet anders dan dat ze zich heel alleen, onbegrepen en afgeschreven voelen.
Om dit te kaderen geef ik jullie een voorbeeld van een situatie die ik vandaag meemaakte op de afdeling.
Jos, een dementerende man ( fase 2) van 86 jaar ging samen met zijn dochter op consult bij een externe dokter.
Bij terugkeer op de afdeling verdween de dochter zonder afscheid te nemen van Jos. Opeens was ze weg...
Jos heeft urenlang lopen zoeken naar zijn dochter, gang in, gang uit, haar naam roepen, ... Jos werd steeds emotioneler....gevoelens van verdriet, onmacht en boosheid wisselden elkaar af.
Het heeft een ganse namiddag geduurd vooraleer Jos enigszins gekalmeerd was.
Op zulke momenten sta je als hulpverlener machteloos, je wil het hem zo graag uitleggen, hem gerust stellen,...maar Jos was zo over zijn toeren dat niets hielp.
Om zulke schrijnende situaties te vermijden raad ik iedereen aan om altijd afscheid te nemen, hoe moeilijk het soms ook is!
Want door gericht afscheid te nemen blijf je veilig en te vertrouwen wat niet gezegd kan worden wanneer je plotseling verdwijnt!

zaterdag 21 september 2013

Wereld Alzheimerdag

Vandaag, 21 september is het wereld Alzheimerdag.
In België zijn er officieel 130.000 patiënten, het reële cijfer ligt waarschijnlijk drie keer zo hoog!
De toekomst verwachtingen zijn uiterst somber...tegen 2030 worden er wereldwijd 65 miljoen patiënten verwacht ( waarvan officieel 260.000 alleen al in België, reëel spreken we dus over 780.000 patiënten )!
Om hier een afdoend antwoord op te bieden is er veel meer geld nodig...zowel voor onderzoek als voor de begeleiding en de zorg aan personen met dementie.
Dementie is een neurogeneratieve ziekte waarbij in de hersencellen abnormale ophopingen van eiwitten ontstaan. Deze ophopingen produceren een soort van gif. Dat gif kan zich gedurende 30 jaar in de hersenen verspreiden.
Pas wanneer het gif zich helemaal heeft verspreid ontstaan de eerste tekenen van de ziekte van Alzheimer.
Wetenschappers weten momenteel welke fouten of mutaties deze ziekte veroorzaken maar zij hebben meer geld nodig om afdoende geneesmiddelen te ontwikkelen.
Om een voorbeeld te geven...in het wereldwijd onderzoek naar dementie zijn tien keer minder middelen voorhanden dan in het onderzoek naar kanker.
De kennis over kanker is momenteel honderd keer groter!
Volgens cijfers van het National institute of health gaat er bijvoorbeeld 2240 euro per patiënt naar aidsonderzoek en een schamele 112 euro per patiënt naar dementie onderzoek!
Veel heeft uiteraard te maken met de leeftijd van deze patiënten. Het merendeel van de Alzheimer patiënten zijn ouder dan 65 en niet meer productief voor de samenleving.
Toch mogen we niet vergeten dat een steeds groter wordende populatie van jong- dementerenden ontstaat!
Het gaat hier vooral om een genetische afwijking die erfelijk bepaald is!
En zoals ik in het verleden al eens aangekaart heb...een humane samenleving en het respect voor hulpbehoevenden kan men aflezen aan de middelen die men investeert....dus nog veel werk aan de winkel hé Belgische politici!
Ik vrees dat wanneer we op dit elan verder drijven we in 2030 een ware Alzheimer tsunami tegemoet gaan waar enkel de rijken nog een plaatsje zullen weten te verwerven in een gespecialiseerde voorziening!

maandag 9 september 2013

Onvoorwaardelijke vriendschap

Afgelopen zaterdag ben ik in het huwelijksbootje gestapt...
Uiteraard waren er bij de plechtigheid ook een aantal van mijn bewoners aanwezig... ik zou het niet anders gewild hebben ; )
Het was geld waard om hun gezichten te zien toen ze mij en mijn man begroette aan het gemeentehuis.
Ze vlogen me om de nek en ik werd overladen met knuffels en kusjes.
En dat ze daar aanwezig waren dat heeft iedereen geweten ; )
Ons Wis, een dame van 92 jaar heeft heel de boel geanimeerd. Ze deed haar zegje over hun kleding, kapsel en make – up.
Tijdens de plechtigheid kon ze het ook niet laten om haar mening goed hard mede te delen.
Toen de schepen me vroeg of ik Geert als mijn man wilde aannemen riep ze door heel de zaal...”neeje zene, goed zot “ tot grote hilariteit van alle aanwezigen.
En op het moment suprême, de bezegeling van het huwelijk met een zoen, stond ons Anneke recht en liep recht op ons af. “ Die knappe man wil ik ook kussen” riep ze.
Ik moet jullie niet vertellen dat de sfeer er dus al goed in zat.
Na de plechtigheid trakteerden we iedereen op een glaasje cava op een bankje aan het gemeentehuis.
Mijn bewoners verbroederde met mijn vrienden, familie en kennissen.
En dat was zo mooi om te zien...ze lieten niemand onberoerd en ik zag menigeen een traan wegpinken.
De manier waarop zij zichzelf presenteren en hun authenticiteit maakt van mijn bewoners warme echte mensen! Daar kunnen we met z'n allen nog heel wat van leren!
Ik ben dus een hele dankbare vrouw dat ik op zulke bijzondere momenten in mijn leven gesteund word door de (h) eerlijkste en hartelijkste bewoners!
Foto's volgen binnenkort... 
ik samen met ons allerliefste Wis

dinsdag 3 september 2013

Manipulatief gedrag

Het mag misschien verwonderen maar personen met dementie kunnen ongelooflijk manipulatief gedrag vertonen.
Manipuleren van gedrag heeft niets te maken met het niveau van cognitief functioneren maar vooral met het bespelen van emotionaliteit.
Het is oneerbiedig om te zeggen maar personen met dementie zijn op dat vlak vergelijkbaar met “kleine kinderen”.
Probeer je maar eens het beeld voor te stellen dat een peuter of kleuter zijn ouders tegen elkaar uitspeelt. Deze situaties doen zich dagdagelijks voor bij mij op de afdeling.
Ook vandaag nog een veelvoorkomende situatie die ik jullie niet wil onthouden.
Jana, een dame van 80 jaar met een matig dementiebeeld weet dat ze haar kinderen tegen elkaar kan uitspelen. Ze heeft 3 kinderen die elk op hun manier met de dementie van moeder omgaan.
Jana weet perfect de “gevoelige” snaren bij haar kinderen te raken.
Ze voelt zich niet gelukkig bij ons op een gesloten afdeling en wil haar onafhankelijk leventje terug. Dat Jana geen ziekte inzicht heeft is overduidelijk.
Dus probeert ze op alle mogelijke manieren haar kinderen een immens schuldgevoel aan te praten. In de beleving van Jana hebben haar kinderen haar “ weggestoken” omdat ze hen tot last is.
Ze verwijt hen de lelijkste dingen eerst en het werkt...
Haar kinderen maken onderling ruzie “ de ene verwijt de andere van te weinig aandacht te geven aan moeder” en we zijn vertrokken voor een kluwen vanjewelste.
Op zulke momenten is het zeer belangrijk om een neutrale scheidsrechter te zijn!
Door alle partijen samen aan tafel te zetten en de pijn punten bespreekbaar te maken kan je de zaak “ openen”.
Het is nu eenmaal zo dat bepaalde (manipulatieve) karakter eigenschappen uitvergroot worden door dementie.
Door samen met directe familieleden een zorgplan op te stellen kan je een vastgelopen situatie veranderen!
Een belangrijke les voor alle begeleiders in deze sector...beschouw de directe familie als een partner in de zorg!
Het is van ongelooflijk belang dat alle neuzen dezelfde richting uitwijzen, een zelfde aanpak, een zelfde strategie,... want wanneer dat niet het geval is zal de persoon met dementie de “ leiding “ overnemen en heel de zorgplanning saboteren en naar zijn of haar hand zetten...met alle gevolgen van dien!

zaterdag 24 augustus 2013

Ik heb niets gedaan “

Zoals iedereen wel weet is het grote probleem bij dementie het falend korte termijn geheugen.
Nieuwe informatie en recente gebeurtenissen worden niet meer opgeslagen in het geheugen.
Bij heel wat onder hen leidt dit tot een gevoel van een “zinloos leven”.
Niettegenstaande dat zij aan heel wat fijne activiteiten deelnemen en zij nog heel wat plezier maken.
Ik merk ook dat heel wat familieleden vaak vragen aan een dementerende wat zij de afgelopen week zoal gedaan hebben....en ieder keer is het antwoord “ niks, ik heb niets gedaan”.
Familieleden voelen zich dan vaak nog schuldiger over de plaatsing omdat in hun ogen het leven van moeder of vader “triestig” is geworden.
Om hier iets constructief mee te doen besloot ik een nieuw project in het leven te roepen namelijk het ” Ik heb niets gedaan” project.
Ik liet grote MDF panelen ophangen in de gang , deze kregen een mooi kleurtje en werden voorzien van een plastieken foto hoes.
In de hoes zitten foto's van alle activiteiten die we de afgelopen weken hebben gedaan, voorzien van titels en datums.
Daarnaast hingen we een groot flatscreen scherm op waar de ganse dag een slide show van foto's op te zien is.
Op deze manier probeer ik hulpmiddelen voor hun falend korte termijn geheugen te installeren.
Onze bewoners kijken vol nieuwsgierigheid naar de foto's en het TV scherm.
Ook voor bezoekers is dit project een welkome vorm van nieuwe communicatie.
Door samen te kijken naar wat we allemaal gedaan hebben komen er nieuwe verhalen en worden gesprekken een stuk makkelijker.
Dit is voor mezelf nog maar eens het bewijs dat visualisatie een geweldig hulpmiddel is in de begeleiding van dementerenden!

woensdag 14 augustus 2013

Dieren op wielen

Gisteren mochten we opnieuw de mobiele kinderboerderij verwelkomen in Joostens.
En dat is voor onze bewoners altijd een geweldige namiddag.
De cavia's, geiten, kleine varkentjes, hondjes, kippen en konijnen worden vertroeteld, geaaid en gezoend!
Ik vertelde al eerder dat heel wat mensen met dementie enorm geprikkeld kunnen worden door dieren.
Zelfs bewoners uit fase drie reageren zeer positief op dieren!
Het omgaan met, het knuffelen en het aaien van die kleine schattige dieren werkt bevorderend op het ziektebeeld van dementie.
Mensen worden zichtbaar rustiger wat uiteraard invloed heeft op het lichaam ( hartslag en bloeddruk daalt) en hun psychisch welbevinden.
En dat is allemaal niet zo verwonderlijk....
Iemand met dementie ( ongeacht de fase) heeft enorme nood aan lichamelijke warmte!
Vaak is dat nog de enige manier van contact maken!
In onze cultuur gaat het er spijtig genoeg eerder afstandelijker aan toe in tegenstelling tot bijvoorbeeld zuiderse landen.
Toch wil ik bij deze een warme oproep doen om onze dementerenden te omringen met lichamelijke nabijheid. Zij hebben er echt nood aan en veel deugd van!
Die lichamelijke nabijheid is voor hen veel belangrijker dan woorden die zij vaak niet meer begrijpen!
En dat is nu net het succes van dieren en dementerenden...zij hebben geen woorden nodig om elkaar genegenheid te schenken...dat is een onvoorwaardelijk warm contact!
En dus kan ik het bezoek van dieren binnen onze voorziening alleen maar toejuichen want ik zie met eigen ogen welke geweldige effecten dit heeft op onze bewoners!




vrijdag 2 augustus 2013

Strand

Het is volop zomer en om onze bewoners in de juiste tijd te oriënteren werk ik nu continue met het thema, vakantie.
We vertellen verhalen over vakantie aan de hand van geweldige prentenboeken uit de jaren vijftig. Ook het geweldig boek “ verhalen bazaar ” vakantie herinneringen van Antwerpenaars is een schitterend boek!
We gaan een ijsje eten, doen samen een terrasje,...
Maar om het nog realistischer te maken besloten we met alle animatoren om een heus strandje aan te leggen binnen Joostens.
En we voegden de daad bij het woord. We lieten een camion zand komen en maakten ons eigen strandje, onder het toeziend oog van onze bewoners.
En uiteraard horen er een aantal attributen op een strand.
Zo restaureerden we samen met enkele bewoners oude houten ligstoelen, afschuren en voorzien van een likje verf en een nieuw zitdoek.
Samen met mijn bewoners maakte ik heuse papieren strandbloemen ( dat kennen ze nog heel goed van vroeger).
We verzamelden strand speelgoed zodat bezoekende kindjes zich volop kunnen uitleven op ons strand.
Dat is trouwens een geweldige combinatie, kleine kinderen en dementerenden ;)
Onze mensen genieten van de “deugnieterij” die kinderen uitsteken.
Naast het strand hebben we tafels en stoelen neergezet zodat onze bewoners een terraske kunnen doen , net alsof ze zich ergens aan zee bevinden ; )
En wees maar zeker dat dit een enorm succes is!
Je zou al die glunderende gezichten eens moeten zien terwijl ze op het strand smullen van een coupe aardbei of genieten van een glaasje wijn of een pintje bier.
En dat is waar het mij om te doen is....dementerenden kunnen nog volop genieten...en daar kunnen wij een bijzondere rol in spelen.
Door deze ingreep slaagden we er in om de vakantiesfeer ( waar we allen zo van genieten) dichter bij onze bewoners te brengen.
En ...dat is toch fantastisch, niet?

woensdag 24 juli 2013

Rouw bij dementerenden

Hoe begeleid je een persoon met dementie als die geconfronteerd wordt met het verlies van een dierbare?
Een moeilijk en ethisch dilemma voor velen.
Velen zullen zeggen dat het geen zin heeft een dementerende hiermee te confronteren ....want “ het blijft toch niet hangen”.
Ik ben het daar absoluut niet mee eens!
Ongeacht of iemand cognitief beperkt is, hij of zij heeft het recht om betrokken te worden bij het afscheid van een dierbare.
Deze week moest ik aan één van mijn bewoonsters het nieuws brengen dat haar zoon overleden was.
Uiteraard vraagt dit om een aangepast gesprek en een aangepaste methodiek.
Zoals ik in het verleden al een aantal keer heb aangekaart is het gebruik van visualisaties aan te raden. Afbeeldingen, foto's, ...blijven bestaan terwijl woorden zeer vluchtig zijn!
Dus vergrootte ik de doodsbrief tot een A3 formaat waardoor de bewoonster in staat was deze mee te lezen.
Ik maakte een foto boekje met foto's van haar zoon ( op deze manier wordt zij geholpen het beeld van de betrokkene vast te houden).
Ik gebruikte pictogrammen om duidelijk te maken wat er te gebeuren stond de komende dagen ( gebedswake, begrafenis, koffietafel,...).
Door deze zaken visueel voor te stellen kan je een goed gesprek hebben met de dementerende.
Zo kon zij aangeven dat ze de begrafenis graag wilde bijwonen ( ondanks de twijfels bij haar familie).
Veel mensen willen met de beste bedoeling hun dementerend familielid beschermen tegen pijn en verdriet. Toch ben ik er van overtuigd dat ook mensen met dementie recht hebben op een rouwproces !
Want hoe meer we hen willen beschermen tegen pijn en verdriet ....hoe meer we hen ontmenselijken!
Afscheid nemen hoort bij het leven....ook bij het leven van een persoon met dementie.
Dus ga ik zaterdag met Gina naar de dienst en zal ik haar begeleiden en ondersteunen zodat ook zij haar verdriet kan uiten en beleven.

dinsdag 23 juli 2013

Voorzorgen bij warm weer

Eindelijk is de zomer in ons land....
Toch is dit een periode die als begeleider of naaste van een persoon met dementie extra aandacht vraagt!
Onze mensen hebben geen flauw benul meer hoe zichzelf te beschermen tegen dit warme weer.
Het begint al met hun kleding. De meeste onder hen zweren bij een dikke wollen trui of vestje wat de kans op oververhitting groot maakt.
Zorg dat de persoon zijn kledij aangepast is aan het weer. Een bloes uit katoen is absorberend en voelt fris aan.
Ook de nachtkleding dient aangepast te worden !
Plaats overal in de living glazen of bekers met water. Zo kunnen zij tijdens het rondwandelen regelmatig drinken!
Uit zichzelf zullen zij geen drinken vragen wat de kans op uitdroging zeer groot maakt!
Geef de mensen regelmatig een verfrissend voetbadje....ze genieten daar enorm van en komen ook tot rust ( vooral belangrijk voor de dolers!).
Voetbadjes zijn een prima manier om de lichaamstemperatuur te doen dalen.
Mensen die ganse dagen rondlopen hebben nu meer dan ooit nood aan rustpauzes!
Wanneer ze buiten willen rondwandelen smeer ze in met een hoge factor zonnecrème en zet iets op hun hoofd.
Laat hen niet te lang in de volle zon rondlopen of zitten. Plaats parasols en zorg ervoor dat de schaduwplekken uitnodigend zijn.
Met dit weer is het normaal dat mensen minder goed eten....probeer hen te verleiden met frisse dingen zoals een ijsje, milkshake, fruit,...maar zorg er vooral voor dat ze extra vocht krijgen!
Voeg aan water wat suiker toe of mix water met grenadine of dergelijke, zo krijgen ze toch wat extra calorieën binnen.
Mijn bewoners drinken heel graag zelfgemaakte ijsthee met citroen waar heel wat suiker in verwerkt zit.
Ook bedlegerige mensen hebben nu extra aandacht nodig!
Verfris hen regelmatig met een fris washandje, doe hen geen dikke kleren aan en leg geen deken op hun bed. Vergeet ook hen geen extra vocht toe te dienen!!!

woensdag 10 juli 2013

Psychische onveiligheid

Heel wat personen met dementie ervaren een psychische onveiligheid.
Dat zijn dure woorden zal je denken...toch is dit spijtig genoeg erg waar!
Vooral mensen die zich in de eerste of begin tweede fase bevinden kampen hiermee.
Het gevoel van “ opgesloten” te zijn op een afdeling, samen te moeten leven met andere dementerenden, afhankelijk te zijn van anderen,....geeft deze mensen een onveilig en angstig gevoel.
Het gevoel van je eigen leven niet meer zelf te kunnen bepalen overheerst.
Voor een persoon met dementie is het heel moeilijk , zo niet onmogelijk om dit zelf te verwoorden.
En vaak zie je dan dat zij gaan “klagen” over lichamelijke problemen; buikpijn, rugpijn,hoofdpijn,...men zou kunnen stellen dat hun psychische problemen gekanaliseerd worden in lichamelijke kwalen.
Want deze zijn maatschappelijk aanvaard, wat niet gezegd kan worden over psychische problemen!
Daarom is het als naaste of als begeleider erg belangrijk je hiervan bewust te zijn!
Ik geef jullie een voorbeeld om duidelijk te maken wat ik precies bedoel.
Hannah, een beginnend dementerende vrouw viel vorige week ( ze ging naast haar stoel zitten). Ze klaagde continue over rugpijn waarna ze werd doorverwezen naar een algemeen ziekenhuis.
Onderzoek wees uit dat er geen letsel te bespeuren viel doch deze dame schreeuwde het uit van de pijn.
Pijnstillers, zalf, kinesitherapie,...niets leek te werken. De pijn bleef een constante in haar dagelijks leven.
Dit tot het moment dat ik de beslissing nam haar te confronteren met haar “psychische onveiligheid”.
Ik “vertaalde” in simpele woorden hoe ik dacht dat zij zich voelde.
Hannah begon hartverscheurend te huilen en tegelijkertijd zag ik dat ze opgelucht was dat ik haar zorgen en onveiligheid kon benoemen!
En...geloof het of niet...de lichamelijke pijn leek verdwenen te zijn, opgelost in haar tranen.
Ik besteed momenteel heel wat individuele aandacht aan Hannah om haar in een vertrouwde structuur en ritme te krijgen.
Een duidelijk dagverloop, aangename activiteiten en vooral veel warmte en onvoorwaardelijke acceptatie blijken wondermiddelen te zijn.
Hannah is gestopt met “klagen” , de lichamelijke pijn is verdwenen en gelukkig voelt ze zich ook psychisch beduidend beter.
Soms zijn wij angstig om de feiten bij de juiste naam te benoemen...toch geloof ik er steevast in dat zachte heelmeesters diepe wonden maken!
Soms is het echt nodig om de confrontatie aan te gaan...om de dingen te benoemen zoals ze zijn...en telkens blijkt dat dit de meest juiste en eerlijke aanpak is!

vrijdag 28 juni 2013

Knutsel namiddag

Ons crea atelier is altijd een gezellige boel.
Donderdagnamiddag is voor hen doe – tijd.
Gisteren werkten we met decopatch, een soort van papier- marche .
Zoals jullie allicht weten zijn heel wat dementerenden gek op dieren dus maakten we kleine poezen, hondjes, eendjes,...
Deze activiteit is zeer eenvoudig wat de succesfactor hoog maakt.
Onze bewoners scheuren papier in kleine stukjes die ze nadien met speciale lijm op de dieren kleven.
Het voordeel van deze activiteit is dat het allemaal niet perfect hoeft te zijn.
Dus fouten zijn uitgesloten...op zich een heel belangrijk aspect.
Onze mensen ervaren in hun dagelijks leven al vaak dat ze fouten maken daarom is het erg belangrijk dat ze tijdens een crea moment genieten zonder de stress van eventuele fouten te maken.
En ...genieten dat deden ze! Ze scheurden en plakten en zagen hun creaties vorm krijgen.
Das altijd prachtig om te zien...de trots die zij uitstralen om datgene wat ze zelf maken.
Ons Jeanneke zei wel honderd keer “ das schoon hé zusterke, wat ik gemaakt heb”.
Vol trots werden de werkjes tentoongesteld op de tafel in de living en onze mensen genoten van de bevestiging die ze van iedereen kregen.
En dat is de essentie waar het me vooral om te doen is!
Onze bewoners laten ervaren dat zij ondanks hun beperkingen nog steeds in staat zijn om prachtige dingen te creëren !
Trots kunnen zijn op jezelf...in volle bewondering staan om datgene wat je zelf gedaan hebt...das met geen geld te betalen!