maandag 31 december 2012

Nieuwjaarszangertjes

Het is bij ons in Joostens een traditie geworden om het “oude jaar” af te sluiten met pannenkoeken en warme chocomelk.
Op 31 december komen de kinderen uit de omgeving nieuwjaars liedjes zingen in de cafetaria voor onze bewoners.
Op een ganse voormiddag komen er toch een tweehonderdtal kinderen langs...en als beloning krijgen zij uiteraard ook pannenkoeken en chocomelk.
Dat is altijd een zeer fijne dag voor onze bewoners!
Onze mensen voelen zich nauw verbonden met kinderen. Zij worden gecharmeerd door hun spontaniteit en hun levensvreugde.
En ze zingen uit volle borst mee met “Nieuwjaarke zoete” en “drie koningen”...
Je ziet onze bewoners als het ware opnieuw kind worden... en de verhalen over vroeger barsten dan ook altijd los.
Onze Jef, een man van 92 jaar is een heuse kindervriend. Hij heeft er zo een plezier in om die kinderen een beetje te plagen ; )
Hij vertelde hen honderduit over de kwajongensstreken die hij allemaal uitgestoken heeft en hoe hij vroeger belletje trek ging doen bij de buren.
De kinderen luisteren dan met grote ogen en open mond naar hem... mooi om te zien!
En ik weet dat onze mensen graag iets geven aan die kinderen. Dus nam ik vandaag drie grote zakken spekken mee die zij dan mochten uitdelen aan de kinderen.
Je had hun gelukzalige gezichten moeten zien.... echt geweldig!
och, zuster dat is zo plezant hé... iets geven aan die kleine mannen”.
En ook die kleine mannen vinden dat super!
Die zijn zo blij met dat snoepje... dat ze onze mensen een dikke zoen kado geven.
Zo zei één van die kinderen vandaag “ dank uw wel opa” en onze Jef smolt helemaal weg van trots en blijdschap!
Hij werd er zowaar emotioneel van ( en ik ook).
En ...zo sloten we het “oude jaar” af met een zeer fijne activiteit en morgenvroeg
zetten we het “nieuwe jaar” in met een lekker ontbijtbuffet.

Bij deze wens ik u allen een fijn oudjaar en een gelukkig en gezond maar vooral liefdevol 2013!
Want liefde dat is het allermooiste kado dat iemand kan krijgen!

zaterdag 29 december 2012

Herkennen van zichzelf in de spiegel

Uit ervaring heb ik geleerd dat heel wat dementerenden zichzelf niet meer ( h) erkennen in de spiegel.
En... vaak probeer ik hen te laten kijken naar zichzelf... “kijk eens hoe mooi je eruit ziet vandaag”...
En telkens antwoorden zij mij “ ja zuster... die dame heeft een mooie blouse aan ...of amai... haar haren liggen mooi”...
Zij zien een persoon maar deze is voor hen niet zichzelf!
Sommigen herkennen er hun “ oude” moeder in , anderen zien in hun spiegelbeeld eerder een dochter.
Dit heeft te maken met het gegeven dat de ontwikkeling van een dementerende degenereert. Zij bevinden zich als het ware terug in hun ontwikkeling als zijnde een jongvolwassene of zelfs jonger.
En... als je inderdaad jezelf (h) erkent als zijnde een jongvolwassene en dat in je hoofd ook bent is het schrikken als daar een spiegelbeeld verschijnt van een hoogbejaard persoon.
Zij hebben geen enkele “ feeling “ meer met een realistisch zelfbeeld!
En mijn ervaring als opvoedster biedt soms ook de mogelijkheid tot een experimentele ervaring.
In een ver verleden kreeg ik ontwikkelingspsychologie... en daar leerde ik volgend experiment...
Plaats op het puntje van de neus een rode bol ( lipstick) en laat een kind zichzelf in de spiegel bekijken.
Wanneer een kind met zijn hand naar de rode bol op zijn neus gaat herkent het zichzelf... wanneer dat niet het geval is... is er geen sprake van zelfherkenning en geeft dit ook het stadium van ontwikkeling aan.
Dit experiment deed ik met een aantal bewoners...en ik zag dat één derde van onze bewoners zichzelf niet herkenden in de spiegel.
Op zich is dat niet erg... maar het leert ons iets over hun sociaal - emotionele ontwikkeling!
Normaler wijs (h)erkent een kind zijn spiegelbeeld op een leeftijd van twee jaar!
Dus bewoners die dit niet (h)erkennen bevinden zich sociaal - emotioneel onder de twee jaar!
En... dit geeft heel wat handvatten om met deze mensen om te gaan...als we er ons bewust van zijn dat deze mensen een ontwikkelingsleeftijd hebben van minder dan twee jaar dan kunnen we onze begeleiding daarop afstemmen.
Deze bewoners hebben nood aan een andere manier van omgaan... dat zijn de bewoners die nood hebben aan een pop of ander experimenteel materiaal...
Zij zijn ook degene die een duidelijke nood hebben aan een gestructureerd en duidelijk leven...
Ik weet dat velen dit niet graag horen maar... benader de dementerende op zijn of haar niveau... en je zal hem / haar daar een heel groot plezier mee doen!

vrijdag 28 december 2012

Onrust op de afdeling

We verwelkomden vandaag een nieuwe bewoner op onze afdeling.
Jos, een man van 88 jaar die reeds in een vergevorderd stadium van dementie zit.
En elke keer merk ik weer dat dit voor alle bewoners een aanpassing is.
Iemand nieuw betekent ook een “snuffel periode” voor iedereen.
Kunnen we de “ nieuwe” vertrouwen... , voelt hij de normen van de groep aan...
Ook voor het personeel is elke nieuwe opname een avontuur.... het is uitzoeken “wie we in de kuip hebben”...en wat zijn hulpvraag is.
En telkens herhaalt zich hetzelfde scenario... de nieuwe bewoner is de eerste dagen heel onrustig en extreem verward.
Dat is niet zo verwonderlijk... want hoe zijn we zelf in een volkomen nieuwe situatie!
We kijken ook de kat uit de boom... en we trachten onszelf beter voor te doen dan de werkelijkheid!
Het is telkens zoeken naar een manier van omgaan met elkaar... want verander één element in de groep en heel de groep verandert... dat is een waarheid als een koe! Iedere individuele mens brengt zijn eigen persoonlijkheid mee ( en maar goed ook) maar dat veroorzaakt telkens opnieuw grote onrust in de groep.
En net zoals kinderen hun omgeving gaan uittesten doen onze nieuwe bewoners dat ook ; )
Ze “strijden” voor het zeggenschap en wie er de baas wordt.
Zo ook deze namiddag... Jos trachtte zich te meten met enkele andere bewoners. De gezichten stonden op onweer en de vuisten werden gespannen... en dat is het moment om zeer alert te blijven!
Gelukkig ken ik dit scenario en kan ik er ook met de nodige humor op inspelen!
Ik ga dan vooral op zoek naar gemeenschappelijke interesses tussen de “nieuwe en oudere bewoners” ... en eens je dit gemeenschappelijk “front “ gevonden hebt lijkt alles weer in de plooi te vallen!
Jos blijkt zeer “gek” te zijn van dieren , net zoals 99% van de andere bewoners... en dan is de ingang snel gevonden!
Samen zorgen voor... samen lachen om... schept een “vriendschapsband” ...
En zodoende is Jos al geïntegreerd in de groep en is hij niet langer een “ nieuweling” maar één van ons!
Het kan zo eenvoudig zijn...en je moet het niet verder gaan zoeken als wat het is!
En zo zag ik dat Jos deze avond al aan het lachen en praten was met de groep bewoners ... dus missie geslaagd en iedereen opnieuw gerust en ontspannen!

woensdag 26 december 2012

Workshop voelschorten in Lier

Enkele weken geleden kreeg ik de vraag om te komen spreken in een school voor verpleegkunde over mijn voelschorten.
Ik ga altijd zeer graag in op zulke vragen omdat ik geloof dat we een “vernieuwde” visie rond dementie kunnen beginnen bij toekomstige hulpverleners! Zij zijn de toekomst van de hulpverlening!
En dus ging ik vorige week naar Lier met een koffer vol voelschorten en materiaal.
De reacties zijn altijd geweldig, heel wat mensen worden aangesproken door dit concept...ze worden “vertederd” door de zachte en kleurrijke materialen.
En niemand kan het laten om eraan te voelen en te frutsen ; )))
wat uiteraard de bedoeling is ; )
Ik krijg ook telkens de vraag of ik mijn schorten niet wil verkopen.
Ik zou dit makkelijk kunnen doen ...maar dit is absoluut niet de visie die ik wil uitdragen!
Het is mijn bedoeling om de methodiek van de voelschorten en voeldekens aan een zo groot mogelijk publiek voor te stellen zodat ook zij er de meerwaarde van inzien.
Ik zou graag willen dat voorzieningen zelf aan de slag gaan... dat ook zij familieleden kunnen warm maken om creatief aan de slag te gaan.
Want het samen creëren , het op maat maken van een voelschort is een heel persoonlijk gebeuren...
Zeker wanneer het gaat over de “ persoonlijke voelschort”. Om die te kunnen maken moet je de levensgeschiedenis van de persoon goed kennen!
En ik vrees een beetje dat wanneer de schorten en dekens commercieel verkocht worden het zijn doel voorbij schiet
Dus op de workshop ging ik samen aan de slag met heel wat studenten.
Ik vertelde hen over het belang van de kleuren en verschillende texturen... het trucje met de knopenelastiek...
En het is altijd geweldig om te zien hoe mensen met “wegwerpmateriaal” iets heel erg creatiefs maken.
En hun voldoening is erg groot... ze zijn trots op hun creatie.... en popelen om hem op stage aan te bieden aan een dementerende!
En ik ben er zeker van dat zij op hun beurt anderen warm zullen maken voor deze methodiek.
En dat doel kan ik nooit bereiken wanneer ik de schort commercieel zou verkopen!

maandag 24 december 2012

Communicatievormen bij dementerenden

Zoals ik reeds eerder vertelde neemt de verbale communicatie stelselmatig af bij dementerenden.
Ze krijgen “ gaten “ in hun verbaal communicatie systeem, onze mensen moeten zoeken naar woorden... en woorden hebben vaak geen samenhang meer!
We merken ook vaak dat mensen nog wel het woord gebruiken maar er geen betekenis meer aan kunnen geven.
Bijvoorbeeld, iemand zegt nog steeds lepel maar weet niet meer waartoe een lepel dient!
Dus heeft het ook nog weinig zin om hen op een verbale manier aan te spreken.
Versta me niet verkeerd... we moeten woorden en zinnen blijven zeggen! Maar we moeten datgene wat we vertellen of van hen verwachten visueel ondersteunen zodat deze mensen beter begrijpen waarover we het hebben.
En er zijn heel wat manieren om dat te doen...
Je kan werken met foto's...
Zo werk ik bij mij op de afdeling met een reeks foto's die hen helpen bij het dagelijks wassen. De foto's hangen op hun spiegel in hun badkamer en vertellen hen de volgorde hoe ze zichzelf moeten wassen.
Zij volgen de systematiek van de foto's waardoor ze nog enigszins zelfredzaam zijn.
Of je kan ook gesproken woorden ondersteunen met gebaren... als je bijvoorbeeld wil dat iemand zijn haren kamt... beeld dan het gebaar voor haren kammen uit ( breng je hand naar je haar en doe alsof je het kamt).
Daarnaast kan je ook gebruik maken van pictogrammen. Deze werken heel goed om het dagverloop te visualiseren zodat de dementerende structuur krijgt.
Ik verwijs nogmaals graag naar www.sclera.be Daar kan je gratis alle mogelijke pictogrammen downloaden en gebruiken!
Maar laten we niet vergeten dat ook geschreven taal een visualisatie vorm kan zijn!
Mensen die nog kunnen lezen en schrijven kunnen een geschreven geheugen steuntje krijgen!
We kunnen voor hen een eenvoudig lijstje opstellen met datgene wat ze moeten doen en niet mogen vergeten. Je zou voor hen een soort agenda kunnen maken met daarin alle belangrijke informatie ( waar ze nood aan hebben).
Deze lijstjes kunnen evenzeer een bepaalde structuur brengen en ondertussen blijf je het niveau van de dementerende trouw. Want stel je maar eens voor... een dementerende kan nog perfect lezen en schrijven maar krijgt opeens pictogrammen of foto's voor zijn neus...Ik denk dat wij het ook op prijs zouden stellen dat men ons naar waarde inschat... niet?
En... misschien vinden velen dit gek ... maar spreek de dementerende aan in zijn eigen gebruikelijk dialect!
Want hoezeer we met zijn allen ook algemeen beschaafd Nederlands willen praten... een dementerende verstaat het best en het langst zijn eigen dialect!

zaterdag 22 december 2012

Nog wat foto's van voelschorten


een zakje op de schort vinden vele dementerenden heel fijn

met een scrub handschoen kan je veel kanten uit

de pareltjes in de bomen voelen heel fijn aan

parachute stof geeft een speciale structuur aan de vis

het zakje kan dienst doen als opberg ( zakje) voor een zakdoek of een poppetje

de pareltjes in de boom van ( douche spons)

Een dementerende wordt een “open boek”

Een dementerende kan zijn impulsen, emoties en stemmingen niet meer reguleren met het verstand. Zij reageren als het ware vanuit reflexen en impulsen op grond van gedachten en gevoelens die zij op dat moment hebben.
Daarom kan men zeggen dat mensen met dementie “een open boek worden”.
Zij zijn niet meer in staat om “ leugentjes” om bestwil te formuleren...
Als een dementerende vindt dat je bloes lelijk is zal hij of zij dat je ook zonder enige gene zeggen .
Ze zeggen altijd dat de waarheid uit een kindermond komt. Maar ik weet dat het ook uit de mond van een dementerende komt ; )
En soms maak je dan “vervelende” situaties mee...situaties die buitenstaanders of bezoekers niet altijd begrijpen...
Sommige bewoners kleden zich uit midden in de living, anderen laten onbeschaamd een boer... of halen hun gebit uit de mond en likken dit af...
Bezoekers reageren daar heel ongemakkelijk op en weten ook niet wat te zeggen.
Dit gedrag komt veelvuldig voor bij dementerenden en noemen we decorumverlies.
Wij hebben allen in onze opvoeding gedragsregels aangeleerd gekregen, hoe we ons moeten gedragen in het bijzijn van anderen. Bij dementerenden gaat dit “aangeleerd fatsoen” verloren.
Daarnaast zie je ook vaak dat een dementerende zijn stemming heel snel kan wisselen. De ene moment kunnen ze gieren van het lachen om enkele minuten later hartverscheurend te huilen.
Dit heeft te maken met het feit dat zij zelf niet meer in staat zijn om hun emoties bij te sturen. Zij drijven als het ware op hun emoties. Voor hen is alles zwart of wit... grijs bestaat niet meer!
We zouden kunnen zeggen dat hun emoties buiten proportie staan wat de werkelijkheid betreft.
En het heeft weinig zin om een dementerende aan te spreken op hun ongepaste impulsen zoals onbeleefd boeren of hun hartverscheurend huilen.
Zij begrijpen totaal niet wat ze “verkeerd” doen en handelen volgens hun emotie op dat moment.
Je kan een dementerende ook geen “nieuwe” gedragsregels aanleren want die slaan ze niet meer op in hun (korte termijn) geheugen.
We proberen hen wel “andere prikkels” aan te bieden om hen uit hun verdriet te krijgen.
Zo kan een liedje of een grapje de bui volledig doen omslaan...en “vergeten” ze hun verdriet!
En wanneer een dementerende “ongepast” gedrag vertoont is het beter dit te negeren dan er aandacht aan te schenken!
Want “negatief” gedrag belonen met aandacht is vragen om nog meer probleemgedrag!
Dus wees niet boos op een dementerende, maak hem geen verwijten, moraliseer niet want dit heeft totaal geen zin!

vrijdag 21 december 2012

Ons kerstfeest

Gisteren was het ons kerstfeest in Joostens.
Al onze bewoners waren tot in de puntjes uitgedost.
De dames waren allemaal netjes gekleed en opgemaakt en de heren droegen zelfs een das... tja, het is maar eenmaal kerst per jaar ; )
Van ' s morgens vroeg waren we met z'n allen bezig om tafels te schikken en te decoreren.... want vandaag was de hoogdag voor onze mensen.
En ook al betekent dat voor het personeel heel wat extra werk, ik merk dat ze dit allemaal met hart en ziel doen! Want ook al mijn collega's willen dat onze bewoners genieten van deze feestdag!
We verwelkomden onze bezoekers met kerstliedjes en een lekker aperitief.
Fantastisch, om al die blije en opgewekte gezichten te mogen zien!
Onze koks hadden een heus kerstmenu gemaakt dat bij iedereen in de smaak viel. Iedereen smulde van het vier gangen menu ...
Bij sommigen hing de slagroom tot achter hun oren... dus zal het zeker gesmaakt hebben ; )
Onze muzikanten zorgden voor de nodige ambiance en sfeer, er werd luidop meegezongen en gedanst... echt geweldig!
Ook het bezoek van de kerstman was vandaag een hoogtepunt... hij deelde cadeautjes uit en zorgde voor de vrolijke noot...
En elke keer sta ik ervan te kijken hoe gelukkig onze mensen zijn met iets kleins.
Daar kunnen we met z'n allen nog veel van leren denk ik dan.
En... hoe hard ik ook werkte vandaag... het was me een waar genoegen om dit te mogen doen! Ik denk niet dat er iemand meer voldoening uit zijn werk kan halen als ik vandaag gedaan heb.
Al die gelukzalige glimlachen geven me meer dan al het geld ter wereld! En dit meen ik uit het diepst van mijn hart!!!
Ook de lieve woorden die we krijgen van familieleden... een kaartje waarop staat dat wij SUPER hulpverleners zijn...dat familie zich gesteund en geborgen voelt bij ons... geeft een team vleugels!
Dit is waarom ik elke dag blijf gaan... dit is waar ik al mijn energie in stop... en het is het meer dan waard!

donderdag 20 december 2012

De 24-uur marathon voor Music For Life

Dinsdag 18 en woensdag 19 december hielden we in Joostens een 24 uur activiteiten marathon om aandacht te vragen voor mensen met dementie.
We wilden de “buitenwereld” laten zien dat personen met dementie ook nog heel wat plezier kunnen hebben in hun leven en dat het niet alleen maar kommer en kwel is.
En dat onze actie een groot succes was...daar mag je zeker van zijn.
Onze bewoners genoten met volle teugen van alle leuke activiteiten die ze samen met familieleden en geïnteresseerden konden doen.
Samen soep maken, samen liedjes zingen, dansen, een ritje met de koets maken, volksspelen, een fakkeltocht,...
En het was mooi om te zien hoe onze bewoners samen met buurtbewoners, zorgverleners, familie, kennissen en geïnteresseerden arm in arm wiegden tijdens het optreden van Jo Valley. Het was als het ware een “magisch moment”.
Iedereen voelde de fijne en warme sfeer die binnen hing en ik heb heel wat buitenstaanders een traantje zien wegpinken.
Heel wat mensen spraken me ook aan. Zij waren verbaasd over het feit dat onze bewoners zo oprecht en onvoorwaardelijk zijn.
Dat zij ondanks al hun beperkingen “mensen zijn zoals ik en jij”!
Met dezelfde gevoelens, dezelfde verlangens en dezelfde wensen...
Ik ben heel blij dat buitenstaanders dit hebben mogen voelen en ervaren!
Want je kan nog honderden keren aan mensen uitleggen hoe mooi en oprecht onze bewoners zijn... het zelf mogen ervaren is nog heel wat anders!
Onze bewoners hebben heel wat mensen “geraakt” door gewoon zichzelf te zijn en anderen te laten zien dat zij unieke personen zijn die spijtig genoeg soms verstopt zitten achter het masker “ dementie”.
En dat was ook ons hele opzet!
Hopelijk hebben heel wat mensen met eigen ogen kunnen zien dat dementie geen statisch gegeven is en dat dementerenden goede en minder goede dagen hebben.
En vandaag was het één groot feest voor al onze bewoners en alle andere aanwezigen!
Maar om eerlijk te zijn... wij proberen van iedere dag een feest te maken! Want als er één ding is dat wij van onze bewoners geleerd hebben dan is het wel... dat elke gegeven dag een feestdag is!

dinsdag 18 december 2012

Oorzaken van probleemgedrag bij dementerenden

Wanneer een dementerende “probleemgedrag” vertoont wordt dit vaak gewijd aan de dementerende zelf. Wat niet altijd klopt!
Probleemgedrag ontstaat echter niet uit het niets maar heeft meestal een oorzaak die wij over het hoofd zien.
Ik heb al vaak opgemerkt dat een dementerende “lastig” wordt omwille van een lichamelijk probleem. Stel je maar eens voor... je hebt vreselijke tandpijn maar je kan het niemand meer duidelijk maken of je moet dringend plassen maar je kan dit niet meer aangeven!
Zo hebben wij een dame in de groep die ernstig dementerend is maar overdag toch nog zindelijk is. Zij voelt nog steeds de aandrang om te plassen.
Wanneer deze dame verbaal agressief wordt en begint te slaan weet ik dat zij moet plassen. Eens ze naar het toilet is geweest is het “probleemgedrag” ook verdwenen.
Dus wanneer een dementerende zogenaamd probleemgedrag vertoont is het altijd aan te raden om uit te zoeken of er geen lichamelijk probleem is!
Anderzijds kan probleemgedrag ook een reactie zijn op de omgeving...
We zijn er ons niet altijd van bewust maar dikwijls overvragen wij een dementerende! We stellen te veel open vragen die zeer onduidelijk zijn voor hen.
Vragen zoals daar zijn... “ wat heb je deze middag gegeten”, “ wat wil je doen”,
hoe oud ben je”, wat hadden we afgesproken,.....
Het overgrote merendeel van dementerenden kan hier geen antwoord op geven wat leidt tot frustraties en confrontatie met hun falend geheugen.
Tijdens die “faal “momenten voelen dementerenden alleen maar een grote leegte en angst in hun hoofd. Met als gevolg... probleemgedrag zoals opstandigheid, tegenwerken, schelden, agressie,...
Het is daarom veel beter om gesloten vragen te stellen aan hen. Vragen waar ze ja of nee kunnen op antwoorden. “ Wil je nog koffie” in plaats van “wat wil je drinken”.
Ook het maken van keuzes is erg moeilijk voor een dementerende. Zij slagen er niet meer in om bepaalde afwegingen te maken wat ook leidt tot frustratie.
Dus beperk je keuze mogelijkheden tot twee zaken en laat deze ook zien!
Bijvoorbeeld “ wil je wit of bruin brood” waarbij je de keuze visueel laat zien..
Uiteraard speelt het ziekteproces ook een rol in het ontstaan van probleemgedrag, de aantasting van de hersenen bepaalt of iemand vatbaarder is voor mogelijk probleemgedrag.
Toch ben ik er van overtuigd dat onze begeleiding en onze manier van omgaan met dementerenden een zeer belangrijke rol speelt in het beperken van probleemgedrag.
En op zich is dat ook logisch... wanneer het duidelijk is wat er gevraagd wordt en je zelf nog (kleine) keuzes kan maken heb je het gevoel van controle te hebben over je eigen leven.
Wanneer die (zelf) controle wegvalt ontstaat er angst met alle gevolgen van dien!

zondag 16 december 2012

Kerstmarkt

Vorige week donderdag was het kerstmarkt in Joostens.
Er stonden tal van kraampjes waar men voor een heel democratische prijs leuke spulletjes kon kopen.
Onze bewoners gingen gewapend met hun portemonnee met nepgeld ( ter waarde van 10 euro) op stap.
Ik had op voorhand met hen afgesproken dat als de centjes op waren het kopen gedaan was. Onze mensen hebben die grens nodig want sommige zouden alles kopen wat ze zien ( een beetje zoals kinderen).
Ons Wis was nog maar net op de markt of haar geld “ jeukte” al ; )
Ze zag zoveel mooie dingen en dan is het voor haar heel moeilijk om zichzelf te structureren. Als ik haar liet doen dan was haar geld binnen de drie minuten op.
Dus dan is het mijn taak om een klein beetje te sturen...
Niet dat ik wil bepalen wat ze wel en niet mag kopen, absoluut niet zelfs! Maar ik wilde haar eerst alle kraampjes laten zien zodat ze makkelijker kon beslissen wat ze wilde kopen.
Maar dat was buiten ons Wis gerekend ; )
Ze moest en zou aan het eerste kraam een beeldje kopen. Dat het beeldje één van de duurste zaken op de markt was ( 7euro) daar had ze geen oren naar.
Dus de aankoop was een feit. Uiteraard kon je ook lekkere dingen snoepen en drinken ( pannenkoeken, wafels, chocomelk,...).
We smulden van de heerlijke pannenkoeken en dronken met zijn allen een lekkere chocomelk.
Maar daarmee was ons Wis haar geld op. De anderen hadden nog allemaal centen en dus gingen we nog wat kraampjes doen.
Ons Wis heel boos omdat zij geen geld meer had en nog iets wilde kopen.
En toen ze zag dat haar boze bui geen indruk maakte gooide ze het over een andere boeg. En ze begon te wenen...Ik legde haar met handen en voeten uit dat haar portemonnee leeg was en dat ze niets meer kon kopen.
Maar ons Wis is een straffe madam... ze zoekt naar creatieve oplossingen voor haar problemen ; )
Zo haalde ze uit het mandje van haar rollator een oud tijdschrift en ze vroeg de verkoopster om dit te wisselen tegen een paar oorbellen.
De verkoopster was eerst overdonderd maar stemde dan toch in met de deal!
En wanneer we terug op de afdeling kwamen liep ons Wis recht naar de tijdschriften mand en haalde er twee tijdschriften uit.
Voilà” zei ze “ nieuw geld” voor volgende keer ; )
Das misschien nog eens een oplossing voor de economische crisis, ruilhandel ; )

zaterdag 15 december 2012

Morgen Mist

Gisterenavond was de documentaire “Morgen Mist” te zien op canvas.
De documentaire werd helemaal gedraaid bij ons in Joostens en liet een vrij realistisch beeld zien van de verschillende fasen van dementie en hoe iedere individuele mens daar mee omgaat.
Het leverende heel confronterende beelden op maar ook hartverwarmende momenten.
Niemand kan voorspellen hoe snel het ziekteproces zich zal ontwikkelen.
Uit ervaring weet ik dat het onvoorspelbare gegeven heel moeilijk is voor familieleden!
Zij vragen me vaak “ hoe lang heeft ons moeder / vader nog”?
Ik kan daar met de beste wil van de wereld geen antwoord op geven.
Wat ik wel zeker weet is dat activatie het ziekteproces minder snel doet gaan!
Bewoners die “bezig “gehouden worden blijven langer alert en zijn over het algemeen ook “ gelukkiger”.
Ik denk dat het psychisch welbevinden een erg belangrijke factor is in het vertragen van het ziekteproces.
Samen bezig zijn, samen lachen, zingen en dansen bevordert het “geluk gevoel”.
Ook de nabijheid van anderen zorgt er voor dat dementerenden zich niet alleen en eenzaam voelen.
Bewoners die zich terugtrekken en ervoor kiezen om alleen op hun kamer te zitten worden vaker “depressief”. Zij hebben te veel tijd om te dubben en te denken. Uiteraard moet je ook respect hebben voor de levenswijze van die bewoners!
Ik heb zo een bewoonster gehad op de afdeling... de dame zat in de tweede fase van het dementeringsproces. Ze koos er bewust voor om niet deel te nemen aan activiteiten. Ze vertelde me vaak dat het zien van de anderen te confronterend was voor haar!
Ik heb haar nooit gepusht om toch mee te doen met de groep! Maar ik zocht andere ingangen om toch iets met haar te doen.
Dus ging ik met haar regelmatig buiten wandelen...daar genoot ze ontzettend van.
We hebben uren gepraat over haar leven en over haar keuzes.
Tijdens die gesprekken vertelde ze me ook vaak dat ze niet meer wilde leven, dat het voor haar geen zin meer had! Ze haalde geen vreugde meer uit het leven...en daar kan je dan alleen maar respect voor hebben! Ook mensen die dement zijn maken hun keuzes. Men denkt vaak dat dementerenden andere mensen worden...maar dat is niet zo...hun persoonlijkheid wordt vaak uitvergroot!
Wanneer iemand vroeger eerder een teruggetrokken leven leidde zal dat nu nog meer zo zijn.
Zorgverleners en familieleden hebben het daar vaak moeilijk mee want zij willen helpen en zorgen voor...
Voor mij mag iedere bewoner zichzelf zijn en blijven ook als dat betekend dat zij keuzes maken die voor hun omgeving moeilijk te vatten zijn!

donderdag 13 december 2012

Een heel leuk kerstkado  ( met foto's van voelschorten)

Deze namiddag kreeg ik bezoek van een dame van een hobbyclubje uit Bornem.
De hobbyclub had voor ons zes prachtige voelschorten gemaakt.
En dat deze dames zeer creatief zijn, wees daar maar zeker van!
Over de schorten was echt nagedacht en ze combineerden verschillende materialen zodat alle zintuigen geprikkeld worden.
Zachte wollen stof gecombineerd met een poppetje, knoopjes ,haarlintjes, knisperpapier,...
Daarnaast maakten ze gebruik van opvallende kleuren wat een enorm pluspunt is!
De dames bezorgden me ook nog een uitstekend idee, namelijk... een schort waarop een zakje voorzien is! 
Heel wat van onze mensen hebben graag een zakdoek binnen handbereik en het zakje op de schort biedt daar een uitstekend alternatief voor.
Zo kunnen de bewoners hun zakdoekje netjes opbergen in hun schort, een fantastisch idee!
Je ziet, zelfs ik leer nog elke dag bij... ; )
De schorten hadden allemaal als basis een badhanddoek, maar wat zo leuk is de linten kregen  allemaal een leuk bloemetjesmotief ( waar onze dames heel gek op zijn).
Enkele reacties van bewoners:
" maar dat is schoon ,  zo eentje zou ik heel graag hebben" . 
"oh zuster, daar ga ik nooit op morsen ze , dat zou zonde zijn" ; )
En niet alleen mijn bewoners vinden de schorten geweldig maar ook mijn collega's en de familieleden,... 
En het gekke is dat zij bij het ontstaan van de voelschorten allemaal nogal sceptisch reageerden,...
Ze stelden zich de kritische vraag of zo een schort niet te "kinderlijk" was voor onze bewoners.
Tot ze met zijn allen het effect van de schorten begonnen op te merken...
De voelschorten bieden onze bewoners heel wat zintuiglijke prikkels, waar ze echt nood aan hebben! En de sceptici van weleer zijn nu de grootste voorstanders van deze methodiek!
En de zes schorten hebben al allemaal een eigenaar gekregen.
En een van die eigenaars zei met de tranen in haar ogen " dat is het mooiste kerstkado dat ik ooit gekregen heb" ; )
Zalig toch...
het zakje op de schort ; )

bomen met kraaltjes
een vissen schort gemaakt uit "parachutestof"
het "zakje"
een schort met scub washandje

 
Kerstfeest in Joostens

Volgende week is het weer zover, het feest waar al onze bewoners al maanden naar uitkijken.
Het kerstfeest is voor velen onder hen echt een hoogdag, het feest van het jaar.
En ... ik ben al weken bezig met dit feest voor te bereiden! Want ook ik wil graag dat het een prachtig feest wordt.
Zo zijn de uitnodigingen al verstuurd naar alle familieleden...want de familie van onze bewoners wordt bij het feest betrokken.
Onze bewoners vinden het geweldig om samen kerst te vieren met hun geliefden!
Ook de tafel decoratie is zo goed als klaar, ik koos dit jaar om te werken met het thema “sneeuw”. Ik kocht verschillende grote halve isimo bollen die we bekleedden met wattenschijfjes ( vastgezet met een gekleurde kopspeld), een prachtig resultaat!
Ik maakte uit wit isoleermateriaal ( een soort mousse) grote engelen die aan het plafond zullen bungelen.
Daarnaast heb ik op één van mijn vele shopdagen enkele CD's op de kop kunnen tikken zoals “Christmas Crooners” met onder andere liedjes van Sinatra, Bing Crosby en Dean Martin,... dus qua sfeer zitten we ook goed.
En... ik heb mijn man zo gek gekregen dat hij voor kerstman komt spelen met een heus kerstmannenpak ; )))
En bij een kerstfeest horen voor mij cadeautjes! Ik heb maar een zeer klein budget maar dan moet een mens maar creatief zijn!
Zo ben ik volop bezig met het maken van juweeltjes uit fimo klei voor onze dames. Dat is een arbeidsintensief werk maar ik denk alvast aan alle blije gezichten en daar doe ik het toch voor!
( onze 25 vrouwelijke bewoners houden enorm veel van juwelen).
En haken en breien kan ik ook, dus maak ik voor alle 9 mannelijke bewoners een lekkere dikke sjaal.
De kerstman van dienst zal werk hebben.... ; ) ... en ik ook (nog).
En last but not least, heb ik een heus kerstkoor met muzikanten op de kop kunnen tikken ; )))
Gratis en voor niks, omdat ik met mijn enthousiasme mensen warm kan maken en hen kan overtuigen iets te doen voor hun demente medemens... als dat geen mooie kerstboodschap is ; )
Ik kan me nu al voorstellen hoe onze bewoners zullen genieten van al die leuke dingen ... en dat extra werk maakt het voor mij allemaal meer dan waard!
Ik kan al bijna niet meer wachten tot het zover is...
Collega's verklaren me voor gek... maar een geweldig kerstfeest ...dat zal het worden... voor minder wil ik zelfs niet gaan!

dinsdag 11 december 2012

Draag de Badge For Life om dementie nooit te vergeten. #bedankt #mfl12

Draag de Badge For Life om dementie nooit te vergeten. #bedankt #mfl12

De 24 uur van Joostens

We starten dinsdag 18 december om 11 u en eindigen woensdag 19 december om 11u.
Iedereen die een badge draagt is van harte welkom!
Er zijn heel wat activiteiten en randanimaties voorzien.
- tussen 17 en 19u komt studio Brussel live draaien
- tussen 21 en 22u 30 komt discobaar a moeder platen draaien
- tal van workshops ( voelschorten, broches maken, WII , zintuiglijke beleving,aromatherapie,...)
- documentaires over het begeleiden van dementerenden
- tal van eet - en drank kraampjes ( jenever, glühwein, hot- dogs,...)
- dessertenbuffet aan de democratische prijs van 3 euro
- ontbijtbuffet voor 5 euro ( à volente) tussen 8 en 10u
- fakkeltocht ( start om middernacht)
-  ....
Allen daarheen!

ons adres
ZNA Joostens
Kapellei 133
2980 Zoersel
De ziekenhuis clowns

Iedere week krijgen wij op de afdeling bezoek van de ziekenhuis clowns.
En die clowns doen dat echt voortreffelijk!
Ze kennen onze bewoners bij naam en zij weten wat onze bewoners leuk vinden.
De clowns hebben allerlei attributen bij zich die onze mensen geweldig vinden.
Muziekinstrumenten, waar onze mensen mee met mogen musiceren. Handpoppen die een gesprekje voeren of een verhaaltje vertellen.
Er worden ook reuzen bellen geblazen en leuke liedjes gezongen. Grote ambiance dus...!
En die clowns brengen een ongelooflijke toffe sfeer teweeg. Je ziet onze mensen glunderen en reageren!
Op die momenten zijn alle bewoners zeer alert, geen enkele die indut of zich afsluit van prikkels.
En dat het inzetten van die ziekenhuis clowns zo een succes kent is misschien niet zo verwonderlijk...
Clowns stralen vrolijkheid en plezier uit... dat is een erg duidelijke externe prikkel. En zoals ik al eerder vertelde hebben dementerenden heel erg nood aan duidelijke prikkels! De overacting van de clowns zorgt ervoor dat onze mensen deze prikkels zien en voelen.
Bij dementerenden is het zeer belangrijk om aan overacting te doen! Subtiele prikkels vangen zij ( niet) meer op omwille van hun ziekteproces.
Ook ik doe continue aan overacting in mijn begeleiding.
Ik zorg ervoor dat mijn mimiek zeer duidelijk is, als ik lach is dat uitbundig en als ik iets vertel gebruik ik mijn hele lichaam.
Daarnaast zijn de clowns zeer kleurrijk wat eveneens een belangrijk gegeven is.
Opvallende knal kleuren spreken aan in tegenstelling tot neutrale, fletse kleuren.
Dat komt omdat het brein van dementerenden beschadigd is en ze daardoor nog moeilijk een onderscheid kunnen maken in verschillende ( fletse) kleurtinten.
Zo zal een dementerende de melk niet zien in een witte tas. Ook een wit bord op een wit tafelkleed is een probleem voor hen!
Overacting en felle opvallende kleuren is wat onze dementerenden nodig hebben!

maandag 10 december 2012

Afscheid nemen

Als je zoals ik in deze sector en met deze doelgroep werkt dan weet je dat “afscheid nemen” er deel van uitmaakt.
Maar dat is puur rationeel denken... in de praktijk is het alleszins niet zo makkelijk!
Moest het me allemaal niet ( meer) raken dan zou ik een afgestompte hulpverlener zijn.
Nee, elk contact met iedere bewoner is een echt en warm menselijk contact voor mij. En uiteraard heb je met de ene bewoner een diepere band dan met de andere, dat is ook meer dan menselijk.
En iedere keer als er één van mijn bewoners het aardse inruilt voor het eeuwige leven ben ik compleet onder de voet!
Dat is wie ik ben... en wie ik wil zijn! Afscheid nemen van iemand waar je met hart en ziel voor gezorgd hebt, raakt je, of je dit nu wil of niet!
Mijn verdriet is altijd immens groot ...maar tegelijkertijd put ik enorme troost en energie uit deze diepmenselijke relaties!
Ik troost me met het idee dat ik alles heb gedaan wat in mijn bereik lag om het laatste stukje weg samen af te hebben afgelegd.
En samen is voor mij, dat we nooit afgeweken zijn van onze weg en dat we heel wat hindernissen hebben overwonnen maar dat sommige te hoog of te zwaar waren en we samen eerbiedig het hoofd hebben moeten buigen. We zijn niet sterker dan de natuur en misschien maar gelukkig ook!
En naast mijn verdriet voel ik telkens ook “geluk” omdat ik bevoorrecht was om deze mooie mensen te mogen kennen en begeleiden.
Want niet alleen ik heb gegeven ... ook zij hebben heel wat aan mij gegeven!
Door hen heb ik mezelf veel beter leren kennen... ik weet wat mijn kwaliteiten en mijn zwaktes zijn...ik weet dat ik NU moet leven en niet moet uitstellen tot het er nooit meer van komt.
Dus telkens ik afscheid neem van een bewoner worstel ik met een dubbel gevoel ...verdriet en onmacht maar ook dankbaarheid en een groot gevoel van menselijke verbondenheid!
Echter bestaat niet en dichter kan je bij niemand komen!!!

zondag 9 december 2012

Beelden oproepen bij dementerenden

Wij denken allemaal in beelden, dit gebeurt in ons brein op een onbewuste manier. Wij schakelen moeiteloos over van het ene beeld op het andere.
Stel je maar eens voor dat ik je vertel over mijn vakantie in de Caraïben. De zee was azuurblauw, de stranden hagelwit en het hotel had twee prachtige zwembaden met glijbanen. Ik ben er zeker van dat jullie je allemaal een voorstelling kunnen maken van mijn vakantie.
Bij dementerenden werkt dit heel anders...gesproken taal en daar dan nog het bijbehorend beeld bij oproepen is zeer moeilijk, zo niet onmogelijk!
Daarom ben ik er ook zo een voorstander van om onze taal voor dementerenden visueel te maken!
Daarom ben ik ook begonnen met verhalen te vertellen op een visuele manier.
Wanneer ik hen vertel over “ vakantie” laat ik hen daar prenten en foto's bij zien zodat “het gesproken woord” ondersteund wordt door visuele aspecten.
Zo begrijpen mijn bewoners waar ik het over heb en kunnen zij zich er ook iets bij voorstellen.
Zo heb ik zelf een DVD gemaakt met foto's uit Antwerpen. Ik heb belangrijke gebouwen en plaatsen in Antwerpen gefotografeerd en onze bewoners vinden het geweldig om deze te bekijken op groot scherm.
Het centraal station, Brabo, het Steen, de meir, de Keyserlei...allemaal dingen die ze (her) kennen omdat ik ze visueel voorstel .
Mocht ik het verhaal over Antwerpen vertellen zonder deze foto's dan zouden weinig bewoners begrijpen waar ik het over had , laat staan zich daar een voorstelling bij te maken.
Maar je kan het het visuele ook gebruiken bij alledaagse dingen...denk maar eens aan het vinden van een toilet als er alleen geschreven taal op die deur staat.
Of vind je eigen kamer maar eens terug in de doolhof van gangen. Een foto van zichzelf aan de kamerdeur is herkenbaar en brengt ook structuur en veiligheid.
Of in plaats van een geschreven menu een menu met prenten ....
Kijk maar mee naar onderstaande foto's ... 
Ik denk dat het voor zich spreekt wat het meest duidelijk is...
                                                    
een toiletdeur
een toiletdeur met deze prent



 

 

zaterdag 8 december 2012


Naar aanleiding van Music for life schreef Bianca Keijzer een mooi stukje over dementie:

Follow me”
Volg me…

Volg je me nog?
Weet je nog wie ik ben en wat ik ken?
Volg je nog?
Als ik je zeg dat ik niet gek ben?

Soms zie ik alles helder en scherp,
En dan plots weet ik het even niet meer,
Handen in mijn haar,
Het piekeren raakt jou en doet mij zeer.

Volg je mij?
Volg ik jou?
Jij houdt van mij,
Ik hou van jou!

Ik wil er zo graag voor je zijn,
Doen wat jij graag wil dat ik doe,
Maar soms is het zo verwarrend,
En word ik het moe.

Volg ik jou?
Volg je mij ?
Een dikke knuffel,
Brengt ons zo dichtbij.

(BiancaKeijzer)

vrijdag 7 december 2012

Poezenschorten

Dankzij mijn artikel en oproep in libelle ben ik in contact gekomen met een hele lieve dame, ons Chrisje.
Zij was super enthousiast en wilde mij graag helpen met het maken van voelschorten.
Ze werkt zelf voltijds in de thuiszorg en maakt deze schorten bij haar thuis in haar vrije tijd.
En deze namiddag kwam zij door weer en wind om mij haar prachtige creaties te overhandigen ; )
Ze had een aantal fantastische voelschorten gemaakt voor onze bewoners.
De geweldige "poezenschorten" werden door onze bewoners op groot enthousiame onthaald.
Onze mensen werden er enerzijds enorm door vertederd. Sommige van onze bewoners werden er zowaar emotioneel van, een geweldig mooi en pakkend moment!
En anderzijds stimuleerde "de poezenschorten" hen enorm tot het aaien en aanraken van de "poes". Wat de bedoeling is van een voelschort!
Chrisje was zelf aangenaam verrast door de geweldige reacties van onze mensen en ik ben er zeker van dit de mooiste "dank je wel" is die ze al ooit gekregen heeft ; )
Chrisje was zo "gegrepen" door de overweldigende reacties dat ze zei " ik ga er nog zo een aantal maken", " het is geweldig fijn dat ik dit kan doen voor jouw mensen"!
En zoals ik eerder al schreef, dieren en dementerenden hebben een speciale band! 
En... ik val misschien in herhaling, maar ik vind dit absoluut niet zo raar of gek.
Kijk maar eens naar kleine kinderen. Ook zij zijn enorm vertederd en oprecht geïnteresseerd in dieren. Op een bepaalde leeftijd worden kinderen aangeleerd dat ze "bang en wantrouwend" moeten zijn t.o.v dieren die ze niet kennen!
En... zo werkt dit ook bij onze mensen. Zij komen opnieuw in een stadia van ontwikkeling terecht dat zij die aangeleerde angst en het aangeleerd wantrouwen niet ( meer) hebben.
 En zij "gooien" zich terug in het onvoorwaardelijk accepteren van anderen 
( waaronder ook dieren).
En... dat onvoorwaardelijk openstellen voor anderen creëert hun eindeloze liefde voor datgene wat kwetsbaar en fragiel is...
Geniet even mee van de prachtige "poezenschorten"...





woensdag 5 december 2012

De wondere wereld van dementie

Vorige week leende ik een boekje in de bib “ de wondere wereld van dementie” van het schrijversduo Bob Verbraeck en Anneke van der Plaats, een geweldig boekje. Het is geschreven in uiterst verstaanbare taal en zij geven heel wat praktische tips aan mantelzorgers, hulpverleners en geïnteresseerden!
Zij maken een indeling van dementerenden naargelang hun “prikkel -behoefte” wat voor mij een heel belangrijk item is!
Iedere mens en dus iedere dementerende is verslaafd aan prikkels uit de omgeving . Alleen, de verslaving verschilt van mens tot mens. Niemand kan zonder prikkels! Maar de behoefte aan prikkels uit de omgeving is voor iedereen anders.
Op die manier kunnen dementerenden ingedeeld worden in drie categorieën :
  • zen dementerenden
Dit zijn de dementerenden die graag een hele dag op hun stoel zitten en als het ware bewegingsloos zijn. Ze “zitten te zitten” . Hier gaat het vooral over dementerenden die “rust” zoeken en geen boodschap hebben aan allerhande activiteiten. Het gaat meestal over personen die ook vroeger een eerder teruggetrokken leven leidde!
Vaak is het de omgeving van de dementerende die “een probleem” maakt van dat niks doen. Terwijl het voor de meesten onder hen een kwelling is om verplicht mee te doen aan activiteiten.
We moeten leren accepteren dat deze mensen nood hebben aan een rustgevende en prikkel arme omgeving! Want dat is hun hulpvraag!
  • Dolers
Deze groep is vooral op zoek naar zeer sterke prikkels uit de omgeving. Ze gaan als het ware zelf op zoek naar deze (omgevings – prikkels). Dat is ook de reden waarom ze een ganse dag lopen te dolen en te dwalen!
Opmerkelijk is dat de dolers vaak op de gang te zien zijn... want dat is de plaats waar zij het meeste prikkels aangeboden krijgen. Familie die komt en gaat... hulpverleners die op en af lopen...
men zou dus kunnen stellen dat deze groep vooral op zoek is naar een uitgebreid animatie- aanbod ( weliswaar aangepast aan hun niveau!).
  • Evenwichtzoekers
Dit zijn de dementerenden – die omwille van welke reden dan ook- niet (meer) kunnen of (mogen)rondlopen.
Ook zij hebben een zeer sterke behoefte aan prikkels uit de omgeving. Wanneer er geen prikkels worden aangeboden gaan deze mensen op zoek naar prikkels op hun manier : kloppen op de tafel, krassen over meubilair, kleding stuk trekken, een ganse dag roepen.... En het is vooral voor deze en voorgaande doelgroep dat ik de voelschorten, voeldekens en ander voelmateriaal in het leven heb geroepen!
En... als tip wordt er in dit boek gegeven... dat deze mensen vooral nood hebben aan “ wriemelmateriaal”!!!
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik deze inzichten ook had ; )


dinsdag 4 december 2012

Music For Life 2012: Follow Me | Studio Brussel

 Dementie in de kijker bij Studio Brussel

Vanaf gisteren is Studio Brussel begonnen met een campagne rond dementie.
Elke dag posten zij leuke filmpjes en weetjes over dementie op hun site.
Zo maakten zij bekend dat het voorprogramma van Muse verzorgd zal worden door een koor van dementerenden. Geweldig toch!
Ook bij ons in de voorziening wordt er deze week elke dag gefilmd.
En... dat brengt wat met zich mee... er wordt gesleurd en gesjouwd met kabels, camera's, lichten,...
en onze bewoners kijken hun ogen uit ; )
En... het is geweldig om te zien dat onze mensen gewoon zichzelf blijven. Zij hebben helemaal geen stress om gefilmd te worden  in tegenstelling tot het personeel ; ) 
De cameraploeg volgt iedere dag een aantal van onze bewoners die zelf vertellen over hun leven en over het hebben van dementie.
Daarnaast zullen ze "het leven zoals het is" in Joostens laten zien. En... dat het geweldig mooi zal worden dat weet ik wel zeker!
Op onderstaande link kan je alvast een kijkje nemen over wat Studio Brussel zoal van plan is!

 Music For Life 2012: Follow Me | Studio Brussel

zondag 2 december 2012

Het vallen van de bladeren

In de volksmond wordt vaak gezegd “ dat het vallen van de bladeren” een moeilijke tijd is voor pubers en bejaarden.
Het vallen van de bladeren heeft zeer waarschijnlijk een effect op de hormoonhuishouding wat beïnvloedt wordt door een tekort aan zonlicht!
Ik kan dat alleen maar beamen! Ik merk dat onze bewoners in deze tijd van het jaar “veel scherper” staan.
Het lijkt net alsof zij een korter lontje krijgen en veel alerter reageren op elkaar.
Zo ook vandaag... deze ochtend begon het al met verbale agressie tussen twee bewoners. Ze maakten ruzie over een stoel. “Nee, dat is mijn stoel” en wat begon met roepen eindigde met het gooien van de stoel. Dat was de eerste interventie om 8u vanochtend.
Niet lang daarna gingen twee bewoner serieus met elkaar in de clinch... de ene sloeg met volle vuist op de andere... tweede interventie om 9u.
En twee kemphanen uit elkaar halen gaat niet altijd zonder mee in de klappen te delen ; )
Op zulke momenten zijn onze bewoners helemaal weg van deze wereld en wat overblijft is pure testosteron, ze zijn als het ware “blind van woede”.
Het is de kunst om op zulke momenten zelf heel kalm en beheerst te blijven!
Want zoals ik eerder al schreef lokt eerder welke vorm van agressie nog meer agressie uit.
Dus roepen of hen met fysieke overmacht uiteen halen werkt vaak tegen jezelf!
En... op zulke momenten probeer ik de lont uit het buskruit te krijgen met de nodige kalmte en humor.
Ik probeer dan met uitgestreken gezicht een onnozele opmerking te maken of ik begin een populair liedje te zingen en meestal is dat voldoende om de kemphanen af te leiden.
Maar deze trucjes werken ook niet altijd... soms kan je alleen maar uiterlijk beheerst blijven maar sta je zelf op je benen te daveren...
Het is dan ook niet de eerste keer dat ikzelf een duw, stamp of een vuist tegen mijn aangezicht krijg.
En ... nee, leuk is dit alleszins niet! Gelukkig heb ik deze zaken leren plaatsen voor mezelf. Ik weet dat ook dit bij het ziektebeeld van mijn bewoners behoort en dat zij dit zelf niet onder controle hebben!
Deze voorvallen veranderen ook niets aan de manier waarop ik met mijn bewoners blijf omgaan!
Ik probeer iedere dag en ieder moment opnieuw... mezelf te zijn en ik heb geleerd dat hoe kwetsbaarder ik mezelf opstel hoe beter dit werkt!
Want ... zo gaat dat ook in het “ echte” leven...zij die bang zijn krijgen ook klappen !!!
En waarschijnlijk nog veel meer!

zaterdag 1 december 2012

Validation

Dementerenden zijn soms erg verward en vertellen verhalen waarvan wij zeggen dat “ ze niet kloppen”. Veel mensen zijn geneigd om een dementerende te gaan verbeteren! Dit gebeurt met de beste bedoelingen omdat familie en soms ook hulpverleners hen in het “ hier en nu” willen houden! Je zou kunnen zeggen dat men probeert om de dementerende in onze “ werkelijkheid” te laten vertoeven.
Een voorbeeld:
Marte , een vrouw van 85 jaar vertelt regelmatig aan haar dochter dat ze dadelijk weer weg moet omdat ze thuis voor haar zieke moeder moet gaan zorgen.
Marte is dan heel onrustig en blijft geen vijf minuten zitten.
Je zou met de beste bedoeling tegen Marte kunnen zeggen dat haar moeder reeds lang overleden is en dat ze dus niet naar huis moet.
Toch, ben ik ervan overtuigd dat dit geen meerwaarde heeft voor Marte. Ze zal alleen maar angstiger en onrustiger worden.
Voor haar is haar verhaal de waarheid en zo voelt zij dit ook aan!
Ik heb al vaak gezien dat het corrigeren en verbeteren van de dementerende leidt tot frustratie bij familie en bij de dementerende zelf.
Het is beter om Marte haar beleving en gevoel te bevestigen.
Door mee te gaan in haar verhaal kom je tot “communicatie” waardoor zij zich begrepen voelt en met jou in contact blijft treden.
Als je met Marte in haar verhaal blijft krijg je soms dingen te horen die je niet wist over haar.
Zo is Marte altijd een zeer “ zorgende” vrouw geweest die inderdaad jaren voor haar zieke moeder gezorgd heeft.
Zorgen voor anderen is iets wat ze haar hele leven lang heeft gedaan. Voor haar is dat een manier van herkenning voor haar persoon.
Dus als Marte me vertelt dat ze naar haar zieke moeder moet probeer ik haar af te leiden van het feit dat ze fysiek weg wil. Ik stel haar allerhande vragen over haar moeder. Waar woont je moeder, wat heeft ze, is ze al lang ziek, is dat zorgen soms niet zwaar voor je,....
En door mee te gaan in het verhaal...vergeet Marte dat ze weg wil.
Daarnaast biedt het luisteren naar Marte me ook ingangen om met haar om te gaan.
Ik probeer haar “ zorgende” persoonlijkheid te benadrukken door haar kleine verantwoordelijkheden te geven ( helpen om mee de tafel te dekken bijvoorbeeld).
En ik merk dat Marte dit geweldig vindt!
Deze manier van omgaan met dementerenden noemt men validation.
En ik ben er alvast grote voorstander van!