Op bezoek in de
geriatrie
Nieke,
een dame van bij mij op de afdeling is sedert enkele dagen opgenomen
op de geriatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis omwille van
maagklachten.
Nieke
heeft geen familie of kennissen meer die haar kunnen bezoeken.
Daarom
heb ik het op mij genomen om haar regelmatig te bezoeken.
Telkens
ik daar kom , krijg ik een ongemakkelijk gevoel over mij.
Ik
hoor vanuit verschillende kamers mensen roepen om hulp zonder dat
daar enige reactie op komt.
En
als er dan al eens een verpleegster komt dan hoor ik dat het dik
tegen haar zin is “ waarom roept ge nu weer” , “ als uw
kinderen hier zijn dan is er met jou niks aan de hand, dan ben je
springlevend”.
En
dan denk ik bij mezelf, inderdaad zuster, ge slaagt de nagel op de
kop zonder dat je het zelf beseft.
Mensen
die een ganse dag tussen vier muren liggen zonder enige prikkel gaan
“vervelend” gedrag vertonen, mij lijkt dit niet zo abnormaal.
Afleiding
en de juiste prikkels is nu net de zorgvraag van een persoon met
dementie.
Ook
bij Nieke merk ik een groot verschil tussen het begin en het einde
van mijn bezoek.
Ik
haal Nieke uit bed, ga met haar een wandelingetje doen, een colaatje
drinken, ik vertel haar van alles en nog wat en dan merk ik dat Nieke
veel alerter begint te reageren en dat het “apathisch” gedrag
doorbroken wordt.
En
voor ik het weet, ben ik bezig met een aantal mensen met dementie te
animeren daar op die afdeling.
Ik
maak domme grapjes, zing liedjes, vertel verhaaltjes,...tot groot
plezier van die mensen.
Het
is opmerkelijk dat de juiste prikkels zorgen voor een totaal ander
gedrag. Mensen die beziggehouden worden, het gevoel hebben van met
respect en toewijding benaderd te worden gaan zich daar ook naar
gedragen.
En
als het bezoekuur ten einde loopt, vertrek ik daar altijd met een
dubbel gevoel, blij dat ik toch voor een tweetal uurtje iets
wezenlijks heb kunnen doen en verdrietig omdat ik weet dat alles weer
in hetzelfde negatieve patroon als voorheen zal verlopen.
En
op weg naar huis denk ik dan, wij zijn goed bezig op Joostens.
En
dat geeft me volop energie om morgenvroeg weer voor de volle 100%
ertegenaan te gaan!