donderdag 28 februari 2013

De juiste prikkel op het juiste moment

Hoe prettiger de omgeving van een dementerende...hoe minder dement gedrag.
Heel wat van onze mensen hebben te kampen met desoriëntatie in tijd , plaats en persoon alsook ernstig geheugenverlies.
Maar met geschikte prikkels kan zelfs een ernstig dementerende vrij behoorlijk functioneren!
Dementerende hersenen hebben nood aan de juiste prikkel op het juiste moment. Ze willen begrijpelijke prikkels zoals geluid en beweging.
Een prikkelloze omgeving is één groot drama voor dementerenden.
Men ziet vaak dat “ onrustige” dementerenden apart gezet worden omdat ze anderen zouden “meesleuren” in hun onrust. Terwijl hun onrust alleen maar te maken heeft met een “roep” naar prikkels.
We zouden in onze zorg rekening moeten houden met het zogenaamde “teletubbie principe”.
Alleen daar waar de aandacht naartoe moet...is er beweging en geluid.
Wanneer je een activiteit aanbiedt zou je er dus moeten voor zorgen dat...alle deuren dicht zijn, er geen muziek of TV opstaat, alles wat je nodig hebt moet reeds klaarstaan ...alle andere randfactoren zijn afleiders!
Doe zelf mee aan elke activiteit...loop geen weglopers achterna...die komen vanzelf terug!
Want de moment dat jij een wegloper achterna gaat ...ben je de helft van de groep kwijt. Op dat moment geef je hen zoveel prikkels dat zij niet meer weten wat hen te doen staat = onveiligheid!
Door dingen voor te doen...activeer je hun bewegingsschema in de hersenen.
Een dementerende denkt heel simpel..wat ik te zien of te horen krijg...is het nu...daar gaat dan ook al zijn aandacht naartoe.
Zo begrijpen heel wat dementerende geen taal meer...en reageren zij vooral op jouw lichaamshouding en de manier waarop je iets zegt...
Door de juiste houding en hun aandacht te fixeren ...kan je hun leven een stuk aangenamer maken.
Je creëert voor hen broodnodige structuur en duidelijkheid...die zij zichzelf niet meer kunnen geven.
Jij bent degene die voor hen alle overbodige prikkels kan wegnemen...zij zijn afhankelijk van jou!
Maar wanneer je erin slaagt om duidelijk te zijn en op een rustige manier activiteiten aan te bieden ...dan ben je van ongelooflijke meerwaarde voor hen.
Zij zullen jou zien als degene die “leiding” geeft en degene die de lacunes in hun hersenen opvult...
Je zou het een beetje kunnen vergelijken met iemand die naar China op vakantie gaat. Je kan geen enkele letter lezen en je begrijpt geen jota van hun gebruiken...
Je wordt overdonderd met indrukken die je niet kan plaatsen...hoe gelukkig zou je dan zelf zijn met een gids die jouw taal spreekt en die je voordoet hoe je jezelf dient te gedragen en je laat zien wat er van je verwacht wordt!

maandag 25 februari 2013

Eetpatroon

Ik merk zelf dagelijks dat heel wat dementerenden erg slecht eten.
Ze nemen enkele “muizen” hapjes en schuiven hun bord weg.
Veel heeft te maken met het gegeven dat heel wat dementerenden weinig hongergevoel hebben. Hun hersenen geven deze prikkel niet meer door waardoor het lichaam niet meer aangespoord wordt tot eten.
En hoe je hen ook aanzet, stimuleert en heel je arsenaal bovenhaalt sommigen zijn niet te verleiden tot eten.
Bij zulke bewoners is het erg belangrijk om hun “levensgeschiedenis” te kennen.
Waar hebben ze altijd van genoten...wat vonden ze super lekker...en daar proberen we dan op in te spelen.
Zo is er bij ons een dame, Jeannine, je mag haar voorschotelen wat je wil maar ze wil het niet eten. Zelf geen frietjes of kroketten waarmee je de meesten toch wel kan verleiden.
Door gesprekken met haar kinderen weet ik dat ze super dol is op chocolade.
De chocolade loopt nu als een “rode draad” doorheen de maaltijden
Ze krijgt boterhammen met choco en chocolademelk. Bij de desserten voeg ik een beetje cacao poeder of chocolade schilfers toe. En wonder boven wonder...ze eet opmerkelijk beter.
Dit heeft uiteraard te maken met de toevoeging van chocolade maar ook met het feit dat de maaltijden een positieve situatie zijn geworden.
Voorheen waren de maaltijden zowel voor Jeannine, haar familie en de hulpverleners een stress situatie geworden. Want iedereen wilde dat Jeannine at behalve zij!
Door te stoppen met zeuren tegen Jeanine en geen aandacht meer te schenken aan haar “weiger gedrag” maar haar te belonen als ze wel eet, is heel de situatie gedraaid.
En... het allerleukste is dat Jeanine de laatste dagen zelf vraagt...of het al tijd is om te eten ; )

zaterdag 23 februari 2013

Agressie bij dementerenden

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat er in de doelgroep dementerenden heel wat agressie voorkomt.
Dit klopt...maar misschien moet dit wel beter gekaderd worden.
Het is namelijk niet zo verwonderlijk dat personen met dementie meer gevoelig zijn en meer agressie uiten dan andere doelgroepen.
Ik heb al eerder aangetoond dat personen met dementie geen normen en waarden meer hebben zoals wij die aangeleerd hebben gekregen.
Wij hebben geleerd om beleefd te zijn tegen anderen...om onze frustraties niet te botvieren op onze medemens...om soms te zwijgen voor de lieve vrede!
Mensen met dementie hebben deze “ sociale reflex” niet ( meer). Zij zijn als het ware alle “aangeleerde” regels “ vergeten”.
Zij regeren vanuit “hun buikgevoel” en wie het dichtst bij hen staat zal het meest te verduren krijgen.
Wanneer zij boos of gefrustreerd zijn laten ze dit ook blijken...misschien niet altijd even beleefd maar je weet wel waarmee ze zitten.
Je kan dit zien als agressie maar je kan dit ook herkaderen naar eerlijkheid.
Zij winden er geen doekjes om en als het niet past in hun “belevingswereld” zal je dit ook weten!
De dementerende kan alleen maar vertrekken vanuit zichzelf...zij kunnen geen empathie meer opbrengen voor de andere. Zij zijn niet meer bezig met het feit “wat anderen van hen denken”... en op zich is dat ook een sterkte!
Alle “sociaal wenselijk gedrag” is verdwenen en wat er over blijft is echt en puur.
En waarom worden heel wat dementerenden vaak boos of opstandig?
Misschien omdat de omgeving hen niet begrijpt...of omdat wij hen zo nodig willen doen passen in onze leefwereld?
En wie is er dan niet eerlijk?...
Natuurlijk zijn zij vaak gefrustreerd. Want wij willen hen elke dag opnieuw onze eigen waarden en normen opdringen. Je mag niet smakken tijdens het eten...je moet beleefd zijn tegen anderen...je mag je teleurstellingen en frustraties niet laten zien...je moet gelukkig zijn,........etc
Maar is het niet veel eerlijker en oprechter dat we hen laten zijn wie ze zijn?
En wanneer agressie de spuigaten uitloopt....kan je heel duidelijk grenzen trekken. Dan ben jij degene die de grens moet bepalen want zelf kunnen ze dit niet meer. Maar niet elke uitlating van frustratie of het niet begrijpen van de situatie is de schuld van een dementerende.
Vaak zeggen wij met z'n allen...hij of zij heeft vandaag een goeie dag ( daar bedoelen we dan mee dat er weinig weerstand was en dat de dementerende goed naar ons geluisterd heeft).
Maar je zou evenzeer kunnen stellen...wij hadden een goeie dag vandaag...want de situaties waren duidelijk en overzichtelijk waardoor de dementerende niet moest overgaan tot agressie omdat hij het niet begreep!

woensdag 20 februari 2013

Belevingshoeken

Heel wat personen met dementie “dolen” op de gangen.
Urenlang zie je hen ronddwalen en kilometers lopen...op zoek.
Dit gedrag is vaak te wijten aan het feit dat er te weinig prikkels worden aangeboden. Hierdoor worden heel wat dementerenden onrustig...en gaan bij wijze van spreken zelf op zoek naar prikkels. Zij zijn vooral op zoek naar geluids- en bewegingsprikkels!
Zonder deze prikkels overheerst voor hen het gevoel van “ niet te bestaan” dus gaan ze lopen en “op jacht” naar deze voor hen belangrijke prikkels.
Huis- en leefkamers hebben vaak te weinig prikkels en daarom lopen zij de gang op...maar ook daar zijn geen geschikte prikkels te vinden...en lopen ze opnieuw de huiskamer in...En op die manier blijven zij dus een ganse dag lopen...
Je merkt dat deze mensen ook vaak moeite hebben met slapen en rusten.
Ze zijn wel moe...maar komen steeds opnieuw hun kamer uit!
Zij zijn en blijven gretig op zoek naar geluiden en bewegingen.
Deze moeten niet te hard of te zacht zijn maar juist genoeg om hun hersenen aangenaam bezig te houden.
Er bestaan heel wat van die “ onschuldige” prikkels met een juiste dosering zoals daar zijn:
het ronddraaien van discobollen, projecties van allerhande figuren op de muur, rustige (achtergrond) muziek, vogelgeluiden, rustige en trage films( den dikke en den dunne, ...),...
Deze theorie komt van de Nederlandse sociale geriater Anneke Van der Plaats. Zij is een eminentie op het vlak van dementie!
Het is zij die mij inspireerde om hier iets wezenlijks met te doen.
Zo kwam ik op het idee om belevingshoeken in te richten op onze gangen.
Er zijn in onze gang heel wat “verloren “ hoekjes die makkelijk in te richten zijn.
Zo kocht ik reeds een vogelkooi met ( nep) vogels met een sensor. Zij tjilpen en fluiten iedere keer als zij beweging detecteren.
Maar ook een voelwand kan dementerenden prikkels aanreiken. Door een wand met voelmateriaal te installeren worden zij uitgenodigd om te voelen en te friemelen.
Een hoekje met relaxatie zetels waar een cd speler staat waaruit vogelgeluiden tevoorschijn komen...kan een hulpmiddel zijn.
En een beamer met projecties van den dikke en den dunnen op een grote witte muur omgeven met zetels ook een rustpunt betekenen.
Ook gekleurde lichten die een schijnsel op de muur veroorzaken kan een extra prikkel veroorzaken voor onze mensen.
En dus ga ik aan de slag...uiteraard wordt dit één groot experiment... maar ik hoop alvast het voor onze bewoners van ongelooflijke meerwaarde zal zijn!

zondag 17 februari 2013

Verzameldrang

Heel wat van mijn bewoners hebben één of andere vorm van verzamel ( drang).
Ze verzamelen de meest “gekke” dingen zoals lege confituurpotjes, stukjes papier, dopjes van flessen, elastiekjes, oude kranten,...
We merken ook dat heel wat bewoners zaken gaan ontvreemden bij elkaar. Deze strategie behoort evenzeer tot de verzamel “woede”.
De oorzaak hiervan is niet altijd duidelijk.
Maar een mogelijke reden hiervan zou kunnen zijn dat heel wat bewoners de oorlogsperiode heeft meegemaakt...toen werd er niks weggegooid...dat kan mogelijks een verklaring zijn voor hun hamstergedrag.
Daarnaast is het best mogelijk dat velen onder hen geen “ herkenningsbegrip” meer heeft. Zij herkennen voorwerpen niet meer zoals wij die herkennen. Wij maken een duidelijk onderscheid tussen “ rommel” en bruikbare voorwerpen..zij niet meer. Dus alles wat ze tegenkomen en vinden is voor hen waardevol.
De verzameldrang is sowieso een gevolg van dementie. Pas dus ook op met uw opmerkingen rond dit gedrag.
Dementerenden kunnen niet meer overtuigd worden met rationele overwegingen...wat voor jou rommel of afval is ...is dat voor hen absoluut niet!
Je zal merken dat een persoon met dementie ook zijn eigen geliefde verstopplaats heeft waar hij of zij de spullen verzamelt.
Kijk maar eens in handtassen...daar vind je vaak al een schat aan “rommel”.
Zo weet ik van bijna al mijn bewoners waar hun “ schat plaats” zich bevindt...en daar houd ik regelmatig een grote schoonmaak.
Want resten koek, confituur- en boterpotjes vormen vaak een oorzaak van ongewenste bezoekers zoals mieren en muizen.
Het is goed om weten als begeleider of naaste waar u eventuele verdwenen spullen kan terugvinden...zo hoeft u niet eindeloos te zoeken naar verdwenen tanden, bril of hoorapparaat,... want deze worden vaak op dezelfde plek verzameld.
Dus een goeie tip voor iedereen die met dementerenden werkt of omgaat...
Beperk de verzamelplaatsen door alle overbodige kasten en laden af te sluiten.
Heb respect voor de verzameldrang...je kan een dementerende er niet op aanspreken... dit gedrag behoort nu eenmaal tot dementie.
Maar maak het jezelf ook niet moeilijk...als de verzamel plaatsen beperkt zijn wordt je zoektocht of opruimactie een stuk makkelijker.
En een gouden tip! Alvorens je vuilbakken of prullenmanden leeg gooit....inspecteer de inhoud ervan! Je zou ervan versteld staan wat ik daar al allemaal in (terug) heb gevonden...kunstgebitten, brillen, hoorapparaten...maar ook emotioneel belangrijke zaken zoals foto's, CD's en ander kostbaar materiaal. Want de (herkennings) functie van een vuilbak of prullen mand gaat uiteraard ook vaak verloren!

vrijdag 15 februari 2013

Cadeautjes kopen voor mensen met dementie

Mensen vragen me regelmatig wat ze voor hun dement familielid kunnen kopen als deze jarig zijn of voor kerstmis, Valentijnsdag,...
Ik probeer bij deze voor jullie een verlanglijstje op te stellen vanuit de dementerende zelf.
Zoals jullie ondertussen al wel hebben gelezen ...zijn heel veel dementerenden echt heel gek op muziek.
Toch moeten we een onderscheid maken in toegankelijke muziek zoals Vlaamse schlagers, licht klassieke muziek, smartlappen, liedjes in hun eigen dialect, en de favorieten van vroeger (dit is afhankelijk van leeftijd en achtergrond).
Daarnaast hebben we ook de “ zwaardere” muziek zoals operettes en de klassieke muziek zoals Bach, Beethoven,...
Het verbaast jullie misschien maar deze laatste categorie vraagt heel wat inspanningen van de hersenen om dit genre te “ verteren”.
Het is opmerkelijk maar bijna alle dementerenden zijn gek op Andre Rieu.
Dit muziekgenre is erg toegankelijk en luchtig en ik merk dat onze bewoners daarvan ontspannen.
Mensen die in de eerste en tweede fase zitten kunnen nog zelf een cd speler bedienen wanneer de play knop gemarkeerd wordt met een “rode” bol.
Het woordje “play” is moeilijk te onthouden en te vinden maar je kan hen aanleren dat ze op de rode knop moeten drukken om muziek te beluisteren!
Naast muziek zijn heel veel dementerenden gek op boeken ( met veel plaatjes) en tijdschriften.
Dit heeft te maken met het gegeven dat hun geheugen vooral visueel werkt.
Wat zij zien...is wat er is... zo herkennen zij heel wat zaken van vroeger als deze visueel voorgesteld zijn!
Vooral boeken die een “geschiedenis” vertellen zoals voor Antwerpenaars boeken over de stad ( met veel foto's), boeken over de jaren 50, 60,...
Ook DVD's die vooral visueel werken zijn fijn voor hen... sketches van Leo en Gaston, Lili en Marleen, den dikke en den dunne, Mister Bean maar ook musicals en oude feuilletons van vroeger...Bonanza, de witte van Zichem, Kapitein Zeppos, Schipper naast Mathilde,...
Deze reeksen zijn te koop aan een zeer voordelige prijs en de herkenning is enorm...je zou verbaast staan hoeveel zij nog steeds herkennen en benoemen.
Maar je kan een dementerende ook altijd heel veel plezier doen met een (nep) dier zoals daar tegenwoordig heel veel te koop zijn in de speelgoedwinkel. Een parkiet die fluit en zingt, een poes die er bijna echt uit ziet en die zelfs spint en andere geluiden maakt, ...
Dementerenden en dieren zijn bijna altijd een geslaagde combinatie.
Maar het allerbelangrijkste bij de aankoop van een cadeau is...wie is de persoon voor wie ik het cadeau koop...
Speel in op haar of zijn interesses...maak desnoods een fotoboekje met allerhande foto's ( liefst van vroeger)...een boekje met foto's van de ouders van de dementerende, zijn ouderlijk huis, school, werk, vrienden, buren,...
Heel veel mensen vinden het geweldig om te bladeren in een fotoboekje met oude foto's. Op de één of andere manier “reset” het hun geheugen...en zijn zij direct mee met het verleden.
En ik mag zeker niet vergeten te melden dat heel wat dementerenden heel erg graag snoepen!
Je maakt hen ( wanneer er geen slikproblemen zijn) erg blij met chocolade, speculoos, suikerwafels, spekken, zachte fruitsnoepjes,...
En...geloof me vrij...het gaat niet over de “prijs” van een cadeau maar wel over het effect van je cadeau...
Onze mensen zijn misschien wel heel erg blij met een zak snoep van 5 euro...veel meer dan met een duur cadeau waar ze geen ene connectie meer met hebben.
een cd of DVD
de hilarische sketch "Joske vermeulen"
een boek vol prenten over het oude Antwerpen

woensdag 13 februari 2013

Tante Kato

Tante Kato is mijn alter ego ; )))
Ze is een dame op leeftijd, met grijze haren, een brilletje en een paars kleed met rode bloemen.
Iedere dinsdag voormiddag komt zij op bezoek bij onze bewoners met haar koffer vol verhalen.
Zoals ik jullie eerder al vertelde houden onze mensen enorm veel van verhalen. Maar echt verhalen voorlezen werkt niet ( meer). Hun concentratie niveau is te kort om een “echt verhaal” te kunnen volgen.
En... dus gooi ik het over een andere boeg.
Tante Kato heeft heel wat attributen in haar koffer zitten waar ze verhalen mee vertelt! Het verhaal wordt dus grotendeels ondersteund door visuele, auditieve en tastbare voorwerpen. En zo krijgt een verhaal een totaal andere dimensie!
Eigenlijk is het een verhaal op basis van zintuiglijke prikkeling. Onze mensen mogen aan alle attributen voelen, ruiken, horen en proeven!
Zo is er ook het verhaal rond “de herfst”.
Tante Kato vertelt de bewoners dat er in de herfst heel wat bladeren van de bomen waaien. Wat uitgebeeld wordt met “echte” vallende bladeren ondersteund door een waaier ( wind).
In de herfst regent het ook veel, waarbij de paraplu uit de koffer getoverd wordt en er een regenbui volgt ( een plantensproeier en een regenbuis) zorgen voor het ondersteunde effect.
Gelukkig kunnen we in de herfst ook genieten van een warme chocolade melk aan het haardvuur, waarbij tante Kato een DVD met haardvuur uit haar koffer tovert en in de DVD speler steekt. De bewoners krijgen allemaal een lekkere kop chocolademelk ( proeven en ruiken) en genieten er volop van!
In de herfst zoeken ook heel wat dieren hun toevlucht , de egel zoekt bescherming ( de egel is zelf gemaakt uit oude fietsbanden en iedere bewoner mag eens voelen aan zijn prikkels).
En zo is tante Kaat een graag geziene figuur op Joostens.
Onze bewoners leggen ook het verband tussen tante Kato en haar verhalenkoffer!
En... zo is dinsdag voormiddag vanaf nu omgevormd tot verhalentijd!
En... het grappige van heel het verhaal is dat mijn bewoners me telkens wijzen op de “gemiste” aanwezigheid van Tante Kato.
Maar zusterke, je had erbij moeten zijn, die tante was hier weer met haar valies en haar verhaal was weer de moeite zene' ;)))
Een volgende keer ... moet je er echt eens bij zijn ...:)))
En zodoende weet ik... opzet geslaagd!
Op naar de volgende Tante Kato...

maandag 11 februari 2013

De fasen van dementie

Wanneer men het over dementie heeft...spreekt men vaak over de verschillende fasen.
Ik heb gemerkt dat heel wat mensen niet weten wat deze fasen zijn en wat ze inhouden. Dus vandaar een poging om te verduidelijken.
Men spreekt over de bedreigde fase ( beginnende fase) wanneer het korte termijn geheugen verstoord raakt en er aandachtsstoornissen optreden.
Mensen weten niet meer wat ze gisteren gedaan hebben en kunnen nog moeilijk een gesprek volgen.
Deze achteruitgang gaat gepaard met gevoelens van angst, onzekerheid en verdriet. De “bedreiging van het ik” komt op de voorgrond.
Die bedreiging zorgt ervoor dat mensen erg impulsief gaan reageren ( gevoelens nemen de bovenhand).
In deze fase is het belangrijk om vaste structuren en houvasten te bieden!
Men spreekt over de verdwaalde en verborgen fase wanneer de geheugenstoornissen groter worden. Niet alleen recente gebeurtenissen gaan verloren ook gebeurtenissen van langer geleden. Er ontstaan taalproblemen ( juiste woorden niet meer vinden), het tijd – en ruimte besef wordt verstoord, mensen gaan in hun eigen belevingswereld leven ( wanen en hallucinaties) en gaan hierdoor erg chaotisch en paranoïde reageren op de omgeving.
Men gaat vaak dwalen, verzamelen, zichzelf herhalen...eigenlijk zoekt men op zijn eigen manier naar structuur om zijn leven te controleren!
In deze fase is het belangrijk om in te gaan op de belevingswereld van de dementerende om zo contact te zoeken en te krijgen ( in de professionele wereld noemt men dit validation).
In de verzonken fase ( laatste fase) zijn mensen in zichzelf gekeerd. Contact maken gebeurd vooral door het vervullen van hun basisbehoeften... eten en drinken geven, warmte bieden,(lichamelijke) nabijheid.
Deze mensen zijn gebaat bij rustige en trage bewegingen vanuit hun omgeving.
Soms ontstaat er verlatingsangst bij de dementerenden wat zich uit in “roepgedrag”!
Uiteraard is dit een zeer beknopte omschrijving van de fasen van dementie!
Naast de fasen geef ik jullie ook nog de tien geboden in de omgang met dementerenden mee:
  • als je contact zoekt met een dementerende ga dan dicht bij hem /haar staan.
  • Zeg zijn / haar naam
  • raak het lichaam aan
  • ga voor de persoon en op gelijke hoogte staan
  • maak oogcontact
  • spreek traag en duidelijk
  • gebruik eenvoudige, concrete en korte zinnen
  • benadruk woorden met gebaren
  • deel slechts één boodschap per keer mee
  • SMOG of gebarentaal ondersteunen datgene wat je zegt

zaterdag 9 februari 2013

Valpreventie bij dementerenden

Het is een spijtig gegeven maar heel wat dementerenden maken soms een lelijke val waardoor zij een heup – of andere fractuur oplopen.
Dit is te wijten aan het gegeven dat velen onder hen te kampen hebben met een verstoorde motoriek.
Hun evenwicht is verstoord...ze lopen moeizamer...trekken zich soms recht aan onstabiele voorwerpen...gaan naast een stoel zitten,..
Om dit zo veel mogelijk te voorkomen zijn er enkele belangrijke zaken die we in acht moeten nemen.
Zo is het uitermate belangrijk dat zij kleding dragen die past! Broekspijpen die te lang zijn en rokken die afzakken zijn vaak een aanleiding om te vallen.
Ook aangepast schoeisel is zeer belangrijk. Pantoffels geven weinig steun waardoor mensen vaak hun voet omzwikken en vallen. Ook schoenen met loshangende veters of sandalen met te los zittende sluitingen vormen een gevaar.
Maar niet alleen kledij en schoeisel zijn bronnen van gevaar, ook de inrichting van het huis of de voorziening kunnen een val veroorzaken.
Een overdaad aan meubelen is af te raden...deze vormen heel wat obstakels en hindernissen op hun weg waardoor de kans op vallen vergroot.
Of de vloerbedekking....zo weten veel mensen niet dat bijvoorbeeld de zwart- wit tegels een belangrijke oorzaak van vallen zijn. Dementerenden hebben een probleem met diepte zicht en contrasten. Voor hen zijn die zwarte tegels “putten” die zij ten allen tijden trachten te vermijden. Zij gaan dan als het ware over die zwarte tegels willen stappen uit angst in een put te vallen!
Ook (kleine) drempels aan deuren zijn een potentieel gevaar. Onze mensen zien deze meestal niet en struikelen erover.
Of wat te denken van tapijten op de vloer...rollators worden abrupt gestopt door de ondergrond van een tapijt of mensen struikelen over de hoeken.
En hoe oplettend en goed we ook trachten om vallen te voorkomen...het gebeurt spijtig genoeg.
Nu zijn er op de markt speciale broekjes te koop...”valbroeken”.
Dit is een elastisch broekje waar men aan de zijkanten ( heupen) beschermingsmateriaal in heeft verwerkt.
Het broekje kan gewoon onder de kleding gedragen worden en wanneer mensen dan toch vallen breekt het de val zodat heupfracturen geminimaliseerd worden.
Want een heupfractuur is verschrikkelijk voor onze mensen. Zij moeten geopereerd worden en er volgt een lange revalidatie weg....en meestal zien we dat zij dan heel snel achteruitgaan...zowel lichamelijk als psychisch.
Dus voorkomen is beter dan genezen!!!
een valbroekje

donderdag 7 februari 2013

Onze snoezelhond

Bij ons op de afdeling komt Macy, de snoezelhond, elke veertien dagen langs.
Macy, is een geweldig beestje...lief, intelligent en een hoge aaibaarheidsfactor.
Voor onze bewoners is het elke keer een blij weerzien met Macy.
Sommige van mijn bewoners springen recht als ze Macy zien binnenkomen en lopen recht op haar af.
En...Macy laat zich het allemaal welgevallen...ze geniet van de aandacht en de ontelbare aaien, kussen en liefde die ze krijgt.
Macy, is niet zomaar een hond...ze heeft een hele procedure doorlopen met een heuse hondenfluisteraar.
Tijdens zo een sessie worden honden die in aanmerking komen als snoezel hond uitgebreid getest.
Ze moeten 100% te vertrouwen zijn! Zo worden zij getest op stress situaties, lawaai, onverwachtse bewegingen, angst,...
Wanneer zij positief scoren op alle onderdelen krijgen zij een certificaat dat zij ingezet mogen worden als snoezelhond in de zorg.
En...gelukkig hebben wij zo een hond ter beschikking. Wat Macy “uitlokt” bij onze bewoners is prachtig om te zien.
Zij voelt als het ware “emoties en gevoelens” aan. Bewoners die een “moeilijke” dag hebben worden door haar getroost...dan legt ze haar kopje op hun schoot en likt voorzichtig hun hand. Soms reageren onze bewoners daar erg emotioneel op...maar dat is goed...zo kunnen “geblokkeerde” emoties naar buiten!
Want dementerenden slagen er vaak niet ( meer ) in om hun zorgen en bekommernissen verbaal uit te drukken. En Macy heeft geen woorden nodig om aan te voelen wat er leeft...
Maar ze zorgt niet alleen voor troost ...ze brengt ook heel wat vreugde en plezier teweeg...
Ze kent heel wat kunstjes ( pootje geven, blaffen op commando, rollen, zich voor dood houden,...) die ze graag tentoon spreid ; )
En dit tot groot plezier van onze mensen die haar dan heel graag belonen met een aai en een snoepje.
Ze zorgt ook voor een grote meerwaarde bij onze bedlegerige bewoners. Ze springt op hun bed en gaat rustig naast hen liggen zodat deze bewoners haar kunnen liefkozen.
Je zou hun gezichten dan eens moeten zien...echt geweldig!
En...binnenkort als het weer beter weer wordt gaan we samen met Macy buiten “spelen” met de bal...die Macy zonder morren telkenmale opnieuw terugbrengt.
Ze zorgt dus niet alleen voor vreugde en troost maar ook voor lichaamsbeweging...op een speelse manier die onze bewoners erg weten te appreciëren.


dinsdag 5 februari 2013

Carnavalbal

Deze namiddag vierden we in Joostens Carnaval.
Naar goede gewoonte zorgen de animatoren ervoor dat hun bewoners verkleed zijn in een thema.
Deze namiddag begroetten we dan ook soldaten, boeren en boerinnekes, de poetsbrigade, clowns en allerhande missen en misters België. Gaande van miss babbelut tot mister proper ; )
En de animatoren zorgden voor een heuse revue show... tot groot plezier van de bewoners en belangstellenden.
Zo zagen we André van duin met zijn paard in de gang passeren, kwam Samantha gehuld in een flamenco kleed Eviva Espagna zingen, sam Goris liet het gras groeien en Anja haar soep was aangebrand.
De tandenborstel jive zorgde voor hilarische taferelen en zwarte Lola bracht alle mannenhoofden op hol...
De presentator en DJ van dienst, onze Harry Dujardin, maakte er een plezante boel van... de vogeltjesdans, de huckelbuck , den twist en de jive ...we hebben ze allemaal gedanst.
En natuurlijk niet te vergeten...onze polonaise... onze bewoners vinden dit echt geweldig... we maakten een lange rij van wel 60 bewoners en medewerkers en zongen en dansten doorheen heel Joostens. Niemand kon aan de sfeer van Carnaval ontkomen ; )
En het leuke aan heel het feest is dat iedereen ook meedoet...van animator tot poetsvrouw...iedereen is verkleed en voelt zich betrokken partij.
En al de energie en de inzet...wordt gekanaliseerd tot één groot feest... prachtig om te zien en te beleven!
Ik merk aan de reacties van familieleden van bewoners dat ze de geweldige sfeer enorm appreciëren en dat er heel wat onder hen er ook speciaal voor langskomen.
En...het is super dat je dan te horen krijgt dat wij een bende zotte figuren bij elkaar zijn ; )
Want...die zotten zorgen er toch maar voor dat carnaval niet zomaar aan onze mensen voorbij gaat.
Onze bewoners hebben met volle teugen genoten...en dat kan alleen maar omdat alle medewerkers de handen in elkaar slaan en het beste van zichzelf geven...
En ons Wis verwoordde ons feest van vandaag prachtig...ze zei “ laat de mensen maar denken dat wij allemaal “zielige oude mensen” zijn die zitten te verwelken in hun rusthuis. “ Wij weten wel beter hé manneke”...” één dag niet gelachen ...is een dag niet geleefd”.
Ik zou niet beter kunnen afronden dan met deze woorden Wis!

zondag 3 februari 2013

Kwissen

Vorige week organiseerden we een kwis...waarbij de bewoners van verschillende afdelingen het tegen elkaar opnamen.
Dat is altijd een gezellige boel...er wordt een pintje gedronken en een chipje gegeten en ondertussen hebben de verschillende afdelingen ook nog eens contact met elkaar.
De kwis bestond uit foto vragen en ieder groepje had een animator tot zijn beschikking.
Niet dat de animatoren alles voorzeggen...integendeel. Soms is het belangrijk om onze bewoners op weg te helpen ...want het reproduceren van verworven kennis is voor hen niet makkelijk.
Zij hebben meer tijd nodig om op antwoorden te komen en vaak helpt een associatie hen op weg...
En je zou jezelf kunnen afvragen...waarom organiseert men een kwis voor mensen met geheugenproblemen?
Wel...we hebben gemerkt dat wanneer vragen visueel worden gesteld ( aan de hand van foto's) onze bewoners nog heel wat weten!
Het zien van visuele beelden stimuleren “connecties” in de hersenen!
En wanneer onze bewoners het antwoord kennen zie je hen groeien...!
Ze blinken van trots en dat geeft een enorme opsteker voor hun persoonlijk gevoel van eigenwaarde!
Want je mag niet vergeten dat het hebben van geheugenproblemen een enorme deuk geeft aan je zelfwaardegevoel.
Heel wat van onze bewoners weten en ondervinden dat zij veel vergeten...wat voor hen enorm frustrerend is. Sommige zijn hier erg beschaamd over en beschouwen zichzelf als minderwaardig!
Dus het organiseren van een kwis is niet enkel een leuke vorm van ontspanning ...maar het is daarnaast ook een vorm van persoonlijkheidstraining.
En...na afloop van een kwis hoor je altijd dezelfde opmerkingen...
amai...wij zijn toch slim hé”...” we wisten veel hé”....en dat is heel het opzet achter de kwis!
We doen aan geheugentraining zonder het bij die naam te noemen ...want moesten we het op die manier benoemen dan zouden heel wat bewoners niet willen meedoen ...uit faalangst!

vrijdag 1 februari 2013

Frustraties

Er zijn zo van die dagen... dat je jezelf afvraagt wat ben ik aan het doen en waarom...
Soms voel ik mezelf als een soort van Don Quichot... die vecht tegen windmolens ; )
Ik wil zo graag... dat dementerenden voor vol worden aanzien...ik wil zo graag dat we met zijn allen naar hetzelfde doel toewerken...dat onze bewoners krijgen waar ze recht op hebben.
En... dan merk ik dat we soms worden “tegengehouden” door (bureaucratische) regels en wetgeving die vaak een dooddoener zijn in de zorg.
Het begeleiden van deze “kwetsbare” groep is meer dan mathematisch denken en organiseren.
Sommige bewoners hebben meer aandacht nodig dan anderen...maar onze overheid legt restricties op... één begeleider op 10 bewoners! Zonder enige nuance verschillen te maken ?
En soms is dit voldoende maar er zijn ook heel wat situaties en momenten dat dit meer dan onvoldoende is!
Soms hebben bewoners nood aan een warm en menselijk gesprek dat niet afgehandeld kan worden op 10 minuten...
Dementerenden die kampen met hallucinaties en waanideeën moeten meer begeleid en gehoord worden ... want achter deze problematiek schuilt vaak een onderliggend probleem!
Soms hebben mensen nood aan een warme knuffel en genegenheid maar wordt dit moment onder druk gezet omwille van “andere” dringende taken.
En ... als ik dan in de media lees dat onze overheid nog ( meer) wil bezuinigen in de zorgsector...wordt een mens daar soms moedeloos van!
Op wat willen we dan besparen??? Op ons “menselijk” bezig zijn ...en wat denken we daar dan mee te winnen?
Maar gelukkig duren deze dipjes niet lang voor mezelf...
Ik weet dat ik wel het verschil kan bepalen ... en dat ik deze bureaucratische regels aan mij voorbij moet laten gaan maar het zou veel makkelijker en relaxter werken zijn...moesten hulpverleners onder minder druk werken.
Wij moeten continue verantwoording afleggen over wat we wel en niet realiseren...maar niemand kraait over het probleem van onderbemanning en zorgzwaarte!
En...gelukkig ben en blijf ik een hulpverlener in “ hart en nieren” maar ik heb begrip voor het gegeven dat steeds meer professionals de zorgsector verlaten.
En... wat zal het resultaat zijn van deze leegloop? Dat we onze dementerenden uitbesteden aan een “ goedkoper” Oostblok land zoals Roemenië, Polen of Tsjechië?
Want “zij beseffen het toch niet meer” is dan het gehoorde excuus!
Overheid... shame on you! Een samenleving toont zijn menselijkheid door het begeleiden van zijn meest kwetsbare!