woensdag 26 maart 2014

Ondervoeding bij dementerenden

Heel wat personen met dementie krijgen te maken met ondervoeding tijdens hun ziekteproces.
De meerderheid zijn de nog thuiswonende ouderen. Zij vergeten letterlijk te eten en te drinken.
Hoe kan dat denkt u....wel het zogenaamde hongergevoel verdwijnt tijdens het ziekteproces waardoor eten voor hen geen primaire behoefte meer is.
Doch spelen er ook nog andere belangrijke aspecten mee in het te weinig eten en drinken.
Heel wat van deze mensen krijgen te kampen met slikproblemen waardoor eten vaak een moeizaam iets wordt. Je continue verslikken is een pijnlijke en beangstigende zaak!
Deze mensen zijn beter af met gepureerd of gemixte voeding en ingedikte drank!
Maar ook tand – en/of gebitsproblemen zijn vaak een deel van het voedingsprobleem.
Een prothese die niet meer fatsoenlijk past maakt kauwen moeilijk en pijnlijk en dan is het niet verwonderlijk dat velen zeer weinig gaan eten.
Naast al deze medische problemen hebben we ook nog de sociale aspecten en deze kunnen we zeer zeker positief beïnvloeden!
Een gezellig gedekte tafel met mooi servies, een fleurig bloemetje en kleurrijke servetten nodigt sowieso al veel meer uit tot eten dan een sobere tafel.
Zet tijdens het eten alle achtergrondgeluiden uit ( geen radio , geen TV,...) deze leiden de aandacht alleen maar af.
Naast het elimineren van “ storend” achtergrondgeluid moeten we ook naar ons eigen gedrag gaan kijken.
Wanneer wij continue de kamer in – en uit lopen, hardop praten met elkaar, de telefoon continue rinkelt,...zijn wij een zeer grote stoorzender voor onze mensen!
Hier is het teletubbieprincipe echt wel op zijn plaats....enkel de aandacht richten op datgene waar hij naartoe moet gaan!
Schep geen grote hoeveelheden op deze mensen hun bord, dit zal hen enkel ontmoedigen.
Het is veel beter hen verschillende kleine maaltijden/snacks per dag aan te bieden zo blijft hun energie peil een ganse dag op niveau!
Zet gans de dag bekertjes met drinken op de tafel zodat ze regelmatig gaan drinken ( visueel maken werkt echt!).
Een bijkomend probleem bij ondervoeding is het gegeven dat heel wat personen met dementie vaak niet meer weten hoe te beginnen eten!
Velen onder hen kampen met een probleem qua herkenningsbegrip en weten dus niet meer hoe een bestek te hanteren.
Doe voor ( zo zet je hun cognitief bewegingsschema in gang) en het is zo dat veel mensen beter met een lepel kunnen eten dan met een vork!

woensdag 12 maart 2014

Smul namiddag

Enkele keren per jaar organiseren we op Joostens een heuse smul namiddag.
Gisteren was het weer zover.... onze frietjes smul namiddag.
Dat betekent....werk aan de winkel....aardappelen schillen en tot frietjes verwerken....voor een 100 tal mensen.
En das altijd geweldig om te zien hoe onze bewoners helemaal opgaan in dat karwei.
Herinneringen aan vroeger komen dan steevast boven en het speeksel loopt iedereen al in de mond alvorens de eerste friet gebakken is.
Alle fantasierijke combinaties passeren de revue...frietjes met een lekkere kwak mayonaise, met stoofvlees saus, pickles, een cervela, of een lekkere haring erbij...
En het jassen en snijden is altijd al veel te snel voorbij, ook al passeren er ettelijke kilo's door de handen!
De voorbereiding op al dat lekkers heeft altijd een speciaal sfeertje...het samenwerken aan iets groots geeft iedereen vleugels en de nodige dosis zelfvertrouwen.
En in de namiddag is het dan eindelijk zover...de zelfgemaakte frietjes worden dan lekker gebakken en in smakelijke puntzakjes met een grote kwak mayonaise geserveerd.
Leuk en gezellig zal u denken....wat zeker en vast ook zo is...toch zit er achter zo een smul namiddag meer dan je op het eerste zicht denkt!
Het ruiken, proeven en het zien van de frietjes roepen heel wat fijne herinneringen op bij onze bewoners. Ze vertellen honderduit over hun jonge jaren op de kermis waar ze vaak hun man of vrouw voor het eerst ontmoette.
En die geweldige verhalen die gepaard gaan met een immense glimlach op hun gezicht....dat is prachtig!
Er wordt samen gelachen, gesmuld en soms ook een traan weggepinkt. Want herinneringen aan mooie, vervlogen tijden roepen soms ook allerhande emoties op.
En is dat erg?....Nee ...juist niet! Afscheid nemen van wat eens was hoort ook bij ons leven. Ik denk dat het belangrijk is dat ook mensen met dementie hun verdriet mogen en kunnen uiten!
Door gewoon naar hun verhaal te luisteren en hun emoties te respecteren geef je hen een heel belangrijke boodschap, namelijk, dat zij serieus worden genomen ondanks al hun beperkingen en dat zij mogen zijn wie ze zijn!
En zo schuilt er achter onze smul namiddag een existentieel kantje!