Loslaten

Ons Mie, een dame van 88 jaar, kwam eergisteren terug uit het ziekenhuis nadat ze een enkele weken geleden een herseninfarct had gekregen.
De toestand van Mie is niet goed, ze is blijvend halfzijdig verlamd en ze heeft al haar levenslust verloren : (
Mie is omwille van het herseninfarct bedlegerig geworden en eten en drinken gaat zeer moeizaam.
In team werd besloten om haar zoveel mogelijk comfort zorg aan te bieden ( dit wil zeggen dat we trachten om de kwaliteit van zorg te optimaliseren en er geen revalidatie therapieën meer worden opgestart).
 Mie is geboren en getogen in Antwerpen- stad en dus een rasechte sinjoor!
Dus installeerde ik op haar kamer een CD speler zodat ze kan luisteren naar liedjes van de enige en echte strangers ( Antwerpse groep van zangers) die vooral liedjes over (haar) Antwerpen zingen.
Daarnaast werk ik ook met aromatherapie, op haar kamer staat een "verstuiver" waar we etherische olie in doen die rustgevend werkt ( bijvoorbeeld lavendel en rozengeur).
Ik heb voor Mie ook een groot voeldeken gemaakt met materiaal dat zacht is en een hoge aaibaarheidsfactor heeft ( pels, zachte kleine poppetjes, kussentjes, belletjes, lavendelzakjes,...).
Aan haar bed hangt een droogdouche met popjes en slingers zodat haar zintuigen toch nog geprikkeld blijven.
Mie is heel haar leven een "fiere" dame geweest dus zorg ik ervoor dat haar nagels gelakt zijn en dat ze net en fris gewassen in haar bedje ligt.
Op zulke momenten kan je niet veel meer doen dan ervoor zorgen dat Mie haar laatste levensfase als "fijn" en " warm menselijk" ervaart!
Ik merk vaak op dat bewoners die in de laatste levensfase terechtkomen op de één of andere manier niet durven "loslaten"! Het lijkt net alsof ze het draadje met het "aardse leven" nog (niet) kunnen doorknippen en ze een "gevecht" blijven leveren met zichzelf .
Door haar te ondersteunen en haar die kwaliteit van leven aan te bieden merk ik dat ze relaxter wordt en minder angstig voor wat onvermijdelijk komen gaat. En dat zijn heel mooie momenten, echte existentiële momenten, van mens tot mens!
Daarstraks zat ik bij haar op bed, ze greep mijn hand vast en woorden waren overbodig!
Ze dommelde stilletjes in en telkens wanneer ik mijn hand stilletjes wilde terugtrekken deed ze haar ogen open en kneep opnieuw heel hard in mijn hand. Net alsof ze wilde zeggen " blijf nog even bij mij, laat me nog niet los"!
Dus ik bleef nog een poosje bij haar zitten en fluisterde stilletjes in haar oor " nee, Mie , ik laat je nog niet los, pas wanneer je helemaal klaar bent om te vertrekken laat ik je los".
En morgen ben ik er weer...das beloofd!