dinsdag 13 november 2012

De laatste fase van dementie

Zoals ik eerder vertelde is dementie een vreselijke en rauwe ziekte die geen mooi verloop kent. Integendeel , voor familieleden is dit echt vreselijk en zeer confronterend en vaak een verschrikkelijk rouwproces.
Iedere dag moet men afscheid nemen van de persoon die men liefheeft, want het aftakelingsproces is onvoorspelbaar en gemeen.
En vaak houden familieleden zich vast aan een “strohalm” wat te begrijpen is!
Mijn ervaring leert me dat heel wat dementerenden die in de laatste fase terechtkomen vaak zelf niet meer verder willen, net alsof zij zeggen “ het is genoeg geweest”!
En hoe maken zij dit kenbaar... vaak door het weigeren van voedsel!
Op de één of andere manier hebben zij nog steeds dat bewustzijn dat voedsel en vocht ons in leven houden!
En... juist dat wensen zij niet meer! Voor hen is dat vaak nog de enige manier om hun wens kenbaar te maken, over al het andere hebben zij al lang geen controle meer.
En dan komt het vaak tot “ conflicten” met familieleden want zij willen ten alle kosten dat hun dementerend familielid eet en drinkt.
Meestal is er al op voorhand een palliatief dossier opgestart wat wil zeggen dat er niet meer gereanimeerd wordt en dat de dementerende vooral comfortzorg krijgt zodat hij of zij geen pijn hoeft te lijden maar waarbij het leven niet nodeloos gerekt wordt.
Maar het weigeren van voedsel blijft een ongelooflijk issue.
Uiteraard hebben wij allen iets anders ingeprent gekregen ... we moeten eten en drinken om in leven te blijven...dat zijn de waarden en normen die wij meekregen hebben vanuit onze opvoeding.
Anderzijds ben ik er heilig van overtuigd dat we ook de wens van de dementerende moeten respecteren! Wie zijn wij om te bepalen dat iemand MOET eten en drinken als hij /zij dit zelf niet meer wil!
Vaak is het de familie die niet klaar is om “afscheid “te nemen en het leven wil blijven rekken ...
Ik weet dat dit een zeer moeilijke beslissing en overweging is ... maar getuigt het niet van respect en menslievendheid als we de wens van de dementerende respecteren?
En geloof me... wij doen niks anders dan eten en drinken aanbieden maar als iemand pertinent weigert...moeten we daar dan ook geen respect voor hebben?
En zijn we dan minder menslievend of zijn we dan juist heel menselijk bezig???
Ik denk dat het goed zijn moest elke beginnend dementerende zijn of haar grens op voorhand kunnen bepalen. Dit zou heel wat conflicten en misverstanden in de toekomst kunnen vermijden!
En als hulpverleners en familie naar eenzelfde doel zouden toewerken zou dit de onderlinge relatie alvast ten goede komen!
Want willen we in essentie niet hetzelfde...namelijk een menswaardig bestaan creëren voor diegene die we het allerliefste zien !

2 opmerkingen:

  1. Je hebt helemaal gelijk Nadia! Iedereen moet recht hebben om duidelijk te maken dat het genoeg is geweest... Jammer genoeg denken artsen daar vaak heel anders over... En zo kreeg mijn oma ongewild een sonde, en werd zo helemaal monddood gemaakt! En ik heb me toen meermaals kwaad gemaakt, dat zelfs de laatste poging van mijn oma om duidelijk te maken dat het zo niet meer ging, geen enkel gehoor vond! Schandalig vind ik het...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lien,
    Ja , ik begrijp je woede en frustratie.
    Dokters hebben ooit de eed van Hippocrates afgelegd en vinden geen eten en drinken meer toedienen mensonwaardig!
    Maar zij worden vaak niet geconfronteerd met het dagelijks menselijk lijden...
    Daarom pleit ik ervoor dat mensen die beginnend dementerend zijn hun wensen kenbaar zouden kunnen maken! Hoe ver moeten we gaan om leven te " rekken".
    Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je desondanks toch nog fijne en warme herinneringen hebt aan je oma!
    Veel liefs,
    Nadia

    BeantwoordenVerwijderen