Moeilijke maar zinvolle gesprekken

Op een afdeling met (hoog) bejaarde dementerenden mensen kom je regelmatig wel eens voor moeilijke keuzes te staan.

Je ziet sommige van je bewoners zienderogen achteruit gaan...sommige zitten vandaag nog in een rolwagen maar morgen lukt zelfs dat niet meer...je merkt dat velen ernstige slikproblemen krijgen... eten en drinken wordt bijna een “marteling” voor hen!

Stel je maar eens voor dat je je in elke klein slokje of ieder klein hapje verslikt.

En... dan moet je een gesprek met familieleden aangaan... hoe gaan we verder?

Kiezen we voor “ comfort zorg” wat betekent dat we geen zaken meer ondernemen die het leven “ nodeloos” rekken of kiezen we voor een actief beleid waarbij we sondevoeding, medicatie en allerhande therapieën uitvoeren die het leven met enkele maanden verlengen...? Een ethisch dilemma...

En... nooit wordt je deze “moeilijke” gesprekken gewend!

Je legt als het ware het leven van een dierbare in de weegschaal... dat is emotioneel niet te onderschatten... en al zeker niet voor de naasten van deze persoon!

En hoe we ook draaien en keren ... we willen allemaal het beste voor de persoon in kwestie!

Maar wat is de definitie van “ het beste” willen doen?

Is” het beste”...respect opbrengen voor de natuur en vrede hebben met de eindigheid ervan... of proberen we alle medische kennis en kunde in te zetten om het leven te verlengen?

Wanneer er toch gekozen wordt voor een actief beleid betekent dit dat onze mensen opgenomen dienen te worden in een algemeen ziekenhuis.

Ik heb uiteraard respect voor die keuze maar ik maak me dan altijd zorgen over het psychisch welzijn van de dementerende. Zij komen in een totaal onbekende situatie terecht. Andere hulpverleners die zij niet kennen en die hen niet kennen.

Een kamer die voor hen vreemd en niet vertrouwd is... terwijl een dementerende juist nood heeft aan geborgenheid en veiligheid!

Tijdens zulke gesprekken met familieleden leg ik ook deze bedenkingen in de weegschaal. Ik vind dat ik dat moreel verplicht ben... in naam van de dementerende want hij of zij kan het zelf niet meer aangeven!

En ... de meeste familieleden zijn heel erg blij met deze opmerkingen.

Zij staan vaak zo dicht bij hun naaste dat ze de “ consequenties” van hun keuze niet altijd meer kunnen inschatten.

En wanneer er uiteindelijk een keuze is gemaakt proberen we er alles aan te doen om de dementerende en zijn familie er zo goed mogelijk door te loodsen!