Voorlezen

Heel wat mensen met dementie slagen er zelf niet meer in een boek te lezen.

Dit vraagt een enorme cognitieve inspanning waar de meerderheid niet meer in slaagt.

Maar dat wil nog niet zeggen dat zij niet (meer) genieten van “verhalen”.

Eenmaal per week doe ik een verhalenuur op de afdeling.

Aan de hand van een boek ( met veel prenten) lees ik hen een verhaal voor.

Deze week las ik voor uit het boek van de efteling “ Zijn we d'r al?” , een prachtig boek over 40 jaar efteling in woord en beeld.

Twintig bewoners zitten rond de tafel met open mond te luisteren, je kan een speld horen vallen, geweldig!

Naast mooie (sprookjes) verhalen staat het boek ook vol prachtige prenten en anekdotes.

De oh's en ah's weerklinken door de living en heel wat “oude” herinneringen steken de kop op!

En naast het boek bracht ik ook een DVD mee over de efteling. Daarop zijn de dansende fonteinen te zien begeleid op prachtige muziek.

Een schot in de roos! Ik heb het al zo vaak gezegd....maar wanneer je de zaken die je doet visueel ondersteund bereik je de beste resultaten met dementerenden.

Heel wat mensen denken dat een persoon met dementie zich niet meer kan concentreren, geen gesprek meer kan voeren....niets is minder waar!

De kunst is om hen te prikkelen met datgene waar zij zelf in geïnteresseerd zijn.

Uiteraard is het belangrijk om je verhaal auditief interessant te maken met de nodige intonaties...kwestie van de spanning wat op te drijven ; )

En zonder neerbuigend te willen zijn...onze mensen verschillen op dat vlak niet zo veel van kinderen.

Kijk maar eens naar kinderen die voorgelezen worden. Ook zij richten zich ten volle op degene die voorleest.

Dit fenomeen zie je ook bij dementerenden. Zij kunnen zich nog slechts concentreren op één ding tegelijkertijd.

En wanneer je die eigenschap volledig benut krijg je geweldige verhalenuren!