Op stap met onze bewoners

Elke maand plan ik een uitstap met een aantal van onze bewoners.
Bij het plannen ervan ga ik vooral op zoek naar de levensgeschiedenis van onze mensen.
Wat deden zij in het verleden, waar woonden ze en waar spreken ze nog steeds over en waar dromen ze nog van...
Bij ons op de groep zitten er heel wat mensen die geboren en getogen Antwerpenaars zijn. Zij praten nog dagelijks over "hun" Antwerpen.
Daar probeer ik dan mee aan de slag te gaan, ik zoek naar achtergronden van bewoners die matchen met elkaar en dan ontstaan er ideeën...
Zo zijn we enige tijd geleden met een zestal bewoners en twee begeleiders naar Antwerpen getrokken om eens lekker te gaan eten en het MAS ( Museum Aan de Stroom) te bezoeken .
We vertrokken in de voormiddag met een roltaxi richting het eilandje. In het busje is het altijd onmiddellijk grote ambiance, er wordt meegezongen met radio nostalgie, er worden grapjes gemaakt en vaak speel ik voor reisleidster ; )
Aangekomen op het eilandje maakten we een korte wandeling om naar het geboortehuis van ons Mia te gaan kijken. Ze vertelde honderduit over haar leven van vroeger, heel wat herinneringen kwamen opnieuw boven. Er werd gelachen en af en toe ook een traan weggepinkt maar het was voor Mia een prachtig weerzien!
Na onze wandeling trokken we naar het Felix pakhuis om te lunchen. Ik had geregeld dat de kleinzoon van Jos, die daar werkt, ons zou bedienen. Je had Jos moeten zien stralen!  Dat zijn momenten waarvan je zelf kippenvel krijgt.
Na een lekkere maaltijd vertrokken we naar het MAS. We bezochten een aantal zalen en onze mensen keken hun ogen uit. Er was zoveel te zien en te vertellen, het was eigenlijk puur genieten!
Als kers op de taart stonden we met z'n allen op het dak van het MAS. Daar kan je genieten van een spectaculair uitzicht over heel Antwerpen.
Onze bewoners begonnen spontaan alles op te noemen wat ze zagen " och zuster, kijk den boerentoren, de kathedraal, de haven, de statie....."
Er hing echt magie in de lucht, Mia greep mijn hand vast en ik zag dat de tranen over haar wangen liepen. Op zulke momenten zijn woorden overbodig maar hebben mensen nood aan warme menselijke verbondenheid.
Eigenlijk is dat hetgeen wat onze bewoners zo mooi maakt. Ze hebben geen schroom om hun echtheid en emotionaliteit te tonen, alle maskers vallen weg en wat je te zien krijgt is puur en oprecht!
En ik mag daar dagelijks van genieten, ik prijs mezelf een gelukkig mens!