Het wezenlijk belang van vertrouwen en eerlijkheid

Ik krijg vaak de vraag van mensen hoe ze het best kunnen omgaan met de emotionaliteit van een dementerende.
Familie en vrienden vinden het verschrikkelijk om tegen hun dement familielid te moeten zeggen dat hij/ zij niet meer thuis kan wonen. Ze zijn bang om hun vader, moeder of partner pijn te doen met een eerlijk antwoord!
Natuurlijk is het verschrikkelijk om tegen iemand te moeten zeggen dat zijn of haar huis geen thuis meer is en dat de voorziening nu thuis is geworden.
Vaak gaat men dan met de beste bedoelingen "rond de pot draaien" en de dementerende sussen met antwoorden als " je moet hier een paar weken blijven en dan mag je terug naar huis" of " ik weet niet hoe lang je hier zal verblijven"....
Men denkt de dementerende zo de keiharde realiteit te doen ontlopen en hem of haar niet overstuur te maken.
Toch ben ik er wezenlijk van overtuigd dat de dementerende recht heeft op de waarheid hoe hard of moeilijk deze ook is!
Hoe meer je iemand wil behoeden voor pijn, hoe meer pijn je hem doet!
De dementerende heeft op dat moment juist behoefte aan eerlijkheid en vertrouwen, als hij degenen die het dichtst bij hem staan al niet meer kan vertrouwen, hoe kan hij dan ooit vertrouwen krijgen in hulpverleners waarvan hij volkomen afhankelijk is!
Geef de dementerende eerlijke informatie en praat met hem /haar over zijn zorgen en angsten. Dit zal ervoor zorgen dat hij jou ervaart als een steunpunt waar hij /zij ten alle tijden op kan terugvallen.
Emoties zijn een heel normaal gegeven , ook in het leven van een dementerende. En heeft hij of zij geen recht op het beleven ervan?