Smul namiddag

Enkele keren per jaar organiseren we op Joostens een heuse smul namiddag.

Gisteren was het weer zover.... onze frietjes smul namiddag.

Dat betekent....werk aan de winkel....aardappelen schillen en tot frietjes verwerken....voor een 100 tal mensen.

En das altijd geweldig om te zien hoe onze bewoners helemaal opgaan in dat karwei.

Herinneringen aan vroeger komen dan steevast boven en het speeksel loopt iedereen al in de mond alvorens de eerste friet gebakken is.

Alle fantasierijke combinaties passeren de revue...frietjes met een lekkere kwak mayonaise, met stoofvlees saus, pickles, een cervela, of een lekkere haring erbij...

En het jassen en snijden is altijd al veel te snel voorbij, ook al passeren er ettelijke kilo's door de handen!

De voorbereiding op al dat lekkers heeft altijd een speciaal sfeertje...het samenwerken aan iets groots geeft iedereen vleugels en de nodige dosis zelfvertrouwen.

En in de namiddag is het dan eindelijk zover...de zelfgemaakte frietjes worden dan lekker gebakken en in smakelijke puntzakjes met een grote kwak mayonaise geserveerd.

Leuk en gezellig zal u denken....wat zeker en vast ook zo is...toch zit er achter zo een smul namiddag meer dan je op het eerste zicht denkt!

Het ruiken, proeven en het zien van de frietjes roepen heel wat fijne herinneringen op bij onze bewoners. Ze vertellen honderduit over hun jonge jaren op de kermis waar ze vaak hun man of vrouw voor het eerst ontmoette.

En die geweldige verhalen die gepaard gaan met een immense glimlach op hun gezicht....dat is prachtig!

Er wordt samen gelachen, gesmuld en soms ook een traan weggepinkt. Want herinneringen aan mooie, vervlogen tijden roepen soms ook allerhande emoties op.

En is dat erg?....Nee ...juist niet! Afscheid nemen van wat eens was hoort ook bij ons leven. Ik denk dat het belangrijk is dat ook mensen met dementie hun verdriet mogen en kunnen uiten!

Door gewoon naar hun verhaal te luisteren en hun emoties te respecteren geef je hen een heel belangrijke boodschap, namelijk, dat zij serieus worden genomen ondanks al hun beperkingen en dat zij mogen zijn wie ze zijn!

En zo schuilt er achter onze smul namiddag een existentieel kantje!