De levensgeschiedenis van een dementerende

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om het levensverhaal van een persoon met dementie te kennen.

Dat levensverhaal biedt belangrijke handvatten in de begeleiding van de persoon en zijn context.

Mensen met dementie gaan vooral in het verleden leven omdat hun herinneringen aan vroeger nog levendig zijn en zij deze herinneringen koesteren , deze bieden hen veiligheid.

Zo heb ik een man op de afdeling die gans zijn leven aan de haven gewerkt heeft. Alles wat met schepen en de haven te maken heeft vindt hij super....en daar speel ik gretig op in.

We bladeren samen door ( prenten) boeken over de haven, we zingen “schunnige” zeemansliederen en hij doet niet liever dan vertellen over zijn jaren aan de haven. Door deze levensgeschiedenis te kennen , heb ik met hem een fijn contact, ik bevestig hem in zijn eigenwaarde , wat een belangrijk gegeven is voor mensen met dementie.

Hij mag zijn rol als havenarbeider verder zetten op de afdeling, ik vraag hem vaak om raad “ Marcel, hoe moet ik nu een goede knoop maken”, “ Marcel kan jij deze doos voor mij even oppakken, want hij is nogal zwaar”. En dan moet je zien hoe Marcel zijn ogen blinken. “ Kom hier meiske, dat is mannenwerk hé” .

En dat is nu net de kunst, mensen laten doen waar zij zich groot in voelen en waar zij enorme voldoening uithalen. Mogen zijn wie ze altijd zijn geweest!

Dat kan alleen maar als je heel goed weet wie de persoon is en wat zijn grote passie is geweest.

En vaak merk ik dat familie , die het levensverhaal opschrijft, het zelf allemaal zo goed niet (meer) weet.

Daarom een belangrijke tip , praat met je vader, moeder, partner over vroeger, stel vragen, wees nieuwsgierig naar hun leven.

Op die manier kan je, wanneer dat verleden terug belangrijk wordt, hun levensgeschiedenis noteren en reik je hulpverleners belangrijk materiaal aan om de persoon met dementie optimaal te begeleiden.