Het wonderbaarlijk verhaal van een voeldeken

Gina, een dame van 88jaar werd enkele weken geleden afgevoerd naar een algemeen ziekenhuis met een dubbele longontsteking.

Men kreeg de longontsteking enigszins onder controle...haar psychisch welbevinden daarentegen zakte ver onder nul.

Niet zo verwonderlijk als je weet dat Gina daar op een zaal met vier andere dementerenden verbleef zonder enige randanimatie.

Op de zaal was geen TV noch radio...er werd alleen maar “ basiszorg” aangeboden...niet meer of minder.

Ik ging Gina regelmatig bezoeken...en telkenmale bood ik haar “haar” voeldeken aan (dat was meegegeven maar bleef zonder enig doel in de kast liggen).

Ik merkte dat het voeldeken “een connectie” teweegbracht en dat Gina veel alerter reageerde.

Ook haar familie ( die dagelijks op bezoek was) vertelde mij dat Gina heel enthousiast op haar voeldeken reageerde en wanneer dit bij haar lag ze veel rustiger en minder angstig was.

Dus trok ik “mijn stoute schoenen” aan en sprak de hoofdverpleegkundige aan tijdens één van mijn bezoeken.

Ik legde hem uit dat het voeldeken voor Gina een bekend voorwerp was...wat ze kende en wat voor haar een connectie met “thuis” betekende = veiligheid.

Gina is al heel haar leven gek op honden...en ik had op haar voeldeken enkele exemplaren genaaid...tot groot plezier van Gina.

Maar tot mijn grote spijt ...werd de noodzaak hiervan niet ingezien en Gina ging steeds verder achteruit. Ze weigerde alle voedsel en drank...haar leven hing aan een zijden draadje. In het ziekenhuis vertelde men aan de familie dat Gina palliatief was en het nog een kwestie van dagen was vooraleer...

Haar enige zoon kon het niet langer aanzien en besloot ( op eigen verantwoordelijkheid) om Gina terug te laten overbrengen naar Joostens.

Gina kwam terug naar ons , met als boodschap ( van het ziekenhuis) dat ze stervende was.

We besloten als team om alles in de weegschaal te smijten ....en haar te omringen met de beste zorg en alles waar ze gek op was.

Het voeldeken werd haar dag en nacht aangeboden...we lieten “ haar hondjes” spreken tegen haar...en zij konden Gina overtuigen om opnieuw te eten en te drinken.

Via het voeldeken creëerden we vertrouwen en veiligheid en Gina fleurde helemaal op! Ze begon terug te eten en te drinken...en haar psychisch welbevinden groeide dag na dag.

En ...Gina die enkele weken geleden werd opgegeven ...floreert nu helemaal...ze zit opnieuw in haar rolstoel ...geniet van elke dag...en haar voeldeken is onafscheidelijk verbonden met haar!

Het moet overal mee naartoe...het wordt ' s nachts gewassen ( als Gina slaapt)...

zodat ze het ' s morgens opnieuw bij haar heeft.

En...het is misschien louter toeval maar ik vermoed dat Gina haar leven te danken heeft aan een simpele lap stof...die een wereld van verschil maakte!

Het zou niet eerlijk zijn om alles te linken met de voelschort...uiteraard heeft de manier en de sfeer van onze afdeling bijgedragen aan haar wonderbaarlijk herstel maar ik ben er zeker van dat haar voeldeken een grote rol heeft gespeeld...