Afscheid nemen is elke keer weer loslaten

neen, ik raak er niet aan gewend. Het blijft moeilijk om afscheid te nemen van iemand waar je met hart en ziel voor gezorgd hebt.

Natuurlijk weet ik dat onze bewoners “oude” bomen zijn die elke winter steeds meer blaadjes verliezen.

Maar telkens wanneer de ( oude) boom uiteindelijk “ gekapt” wordt ...overvalt me een gevoel van leegheid...

Blij om datgene wat ik nog heb kunnen meegeven...bedroefd om datgene wat ik nog had kunnen doen!

Het leven is voor een groot deel loslaten...en dat blijft aartsmoeilijk!

Niemand neemt graag afscheid van een ander...niemand is ooit goed voorbereid op wat komen gaat...de juiste woorden ontglippen.

Ik heb deze week van twee bewoners afscheid moeten nemen.
En daar sta je dan...ontredderd en volkomen onvoorbereid... en dan vraagt men me telkens of ik nog “ afscheid “ wil nemen.

Ik weet dat dit goed bedoeld is...maar ik wil geen afscheid nemen van iemand die er eigenlijk niet meer is. Ik behoud liever het “levend “ beeld van mijn bewoner.

Ik probeer iedere dag het beste van mezelf te geven...met in mijn achterhoofd...dit was misschien ons laatste moment samen.

Ik probeer zo weinig mogelijk stil te staan bij de eindigheid van mijn doelgroep...want moest ik dat doen....dan zou ik mezelf nooit meer smijten zoals ik mezelf iedere dag probeer te smijten!

Iedere mens gaat op zijn of haar manier om met de eindigheid...

En...mijn manier is om iedere dag te leven zoals nooit tevoren...ik probeer zo weinig mogelijk stil te staan bij dit broze en kwetsbare leven .

Maar toch...werken met deze “ fragiele” doelgroep kruipt je niet in de kleren...en ik weet dat ik dankbaar en blij moet zijn met iedere dag!

Maar een engagement aangaan met anderen betekent ook jezelf kwetsbaar opstellen en delen in de pijn.

Maar daarnaast ben ik ook erg dankbaar...dat ik een groot deel van hun laatste levenspad mee heb mogen afleggen...en ik heb eigenlijk alleen maar verantwoording aan mezelf af te staan.

En heel rationeel gedacht...denk ik dat ik alles gegeven heb wat ik kon ...en ik troost me met de gedachte dat ik niet meer en beter kon.
" Er is geen dood, mensen sterven alleen als ze vergeten worden.
Als je aan me blijft denken, zal ik altijd bij je zijn"
( Isabelle Allende)