Frustraties

Er zijn zo van die dagen... dat je jezelf afvraagt wat ben ik aan het doen en waarom...

Soms voel ik mezelf als een soort van Don Quichot... die vecht tegen windmolens ; )

Ik wil zo graag... dat dementerenden voor vol worden aanzien...ik wil zo graag dat we met zijn allen naar hetzelfde doel toewerken...dat onze bewoners krijgen waar ze recht op hebben.

En... dan merk ik dat we soms worden “tegengehouden” door (bureaucratische) regels en wetgeving die vaak een dooddoener zijn in de zorg.

Het begeleiden van deze “kwetsbare” groep is meer dan mathematisch denken en organiseren.

Sommige bewoners hebben meer aandacht nodig dan anderen...maar onze overheid legt restricties op... één begeleider op 10 bewoners! Zonder enige nuance verschillen te maken ?

En soms is dit voldoende maar er zijn ook heel wat situaties en momenten dat dit meer dan onvoldoende is!

Soms hebben bewoners nood aan een warm en menselijk gesprek dat niet afgehandeld kan worden op 10 minuten...

Dementerenden die kampen met hallucinaties en waanideeën moeten meer begeleid en gehoord worden ... want achter deze problematiek schuilt vaak een onderliggend probleem!

Soms hebben mensen nood aan een warme knuffel en genegenheid maar wordt dit moment onder druk gezet omwille van “andere” dringende taken.

En ... als ik dan in de media lees dat onze overheid nog ( meer) wil bezuinigen in de zorgsector...wordt een mens daar soms moedeloos van!

Op wat willen we dan besparen??? Op ons “menselijk” bezig zijn ...en wat denken we daar dan mee te winnen?

Maar gelukkig duren deze dipjes niet lang voor mezelf...

Ik weet dat ik wel het verschil kan bepalen ... en dat ik deze bureaucratische regels aan mij voorbij moet laten gaan maar het zou veel makkelijker en relaxter werken zijn...moesten hulpverleners onder minder druk werken.

Wij moeten continue verantwoording afleggen over wat we wel en niet realiseren...maar niemand kraait over het probleem van onderbemanning en zorgzwaarte!

En...gelukkig ben en blijf ik een hulpverlener in “ hart en nieren” maar ik heb begrip voor het gegeven dat steeds meer professionals de zorgsector verlaten.

En... wat zal het resultaat zijn van deze leegloop? Dat we onze dementerenden uitbesteden aan een “ goedkoper” Oostblok land zoals Roemenië, Polen of Tsjechië?

Want “zij beseffen het toch niet meer” is dan het gehoorde excuus!

Overheid... shame on you! Een samenleving toont zijn menselijkheid door het begeleiden van zijn meest kwetsbare!