Onrust op de afdeling

We verwelkomden vandaag een nieuwe bewoner op onze afdeling.

Jos, een man van 88 jaar die reeds in een vergevorderd stadium van dementie zit.

En elke keer merk ik weer dat dit voor alle bewoners een aanpassing is.

Iemand nieuw betekent ook een “snuffel periode” voor iedereen.

Kunnen we de “ nieuwe” vertrouwen... , voelt hij de normen van de groep aan...

Ook voor het personeel is elke nieuwe opname een avontuur.... het is uitzoeken “wie we in de kuip hebben”...en wat zijn hulpvraag is.

En telkens herhaalt zich hetzelfde scenario... de nieuwe bewoner is de eerste dagen heel onrustig en extreem verward.

Dat is niet zo verwonderlijk... want hoe zijn we zelf in een volkomen nieuwe situatie!

We kijken ook de kat uit de boom... en we trachten onszelf beter voor te doen dan de werkelijkheid!

Het is telkens zoeken naar een manier van omgaan met elkaar... want verander één element in de groep en heel de groep verandert... dat is een waarheid als een koe! Iedere individuele mens brengt zijn eigen persoonlijkheid mee ( en maar goed ook) maar dat veroorzaakt telkens opnieuw grote onrust in de groep.

En net zoals kinderen hun omgeving gaan uittesten doen onze nieuwe bewoners dat ook ; )

Ze “strijden” voor het zeggenschap en wie er de baas wordt.

Zo ook deze namiddag... Jos trachtte zich te meten met enkele andere bewoners. De gezichten stonden op onweer en de vuisten werden gespannen... en dat is het moment om zeer alert te blijven!

Gelukkig ken ik dit scenario en kan ik er ook met de nodige humor op inspelen!

Ik ga dan vooral op zoek naar gemeenschappelijke interesses tussen de “nieuwe en oudere bewoners” ... en eens je dit gemeenschappelijk “front “ gevonden hebt lijkt alles weer in de plooi te vallen!

Jos blijkt zeer “gek” te zijn van dieren , net zoals 99% van de andere bewoners... en dan is de ingang snel gevonden!

Samen zorgen voor... samen lachen om... schept een “vriendschapsband” ...

En zodoende is Jos al geïntegreerd in de groep en is hij niet langer een “ nieuweling” maar één van ons!

Het kan zo eenvoudig zijn...en je moet het niet verder gaan zoeken als wat het is!

En zo zag ik dat Jos deze avond al aan het lachen en praten was met de groep bewoners ... dus missie geslaagd en iedereen opnieuw gerust en ontspannen!