Afscheid nemen

Als je zoals ik in deze sector en met deze doelgroep werkt dan weet je dat “afscheid nemen” er deel van uitmaakt.

Maar dat is puur rationeel denken... in de praktijk is het alleszins niet zo makkelijk!

Moest het me allemaal niet ( meer) raken dan zou ik een afgestompte hulpverlener zijn.

Nee, elk contact met iedere bewoner is een echt en warm menselijk contact voor mij. En uiteraard heb je met de ene bewoner een diepere band dan met de andere, dat is ook meer dan menselijk.

En iedere keer als er één van mijn bewoners het aardse inruilt voor het eeuwige leven ben ik compleet onder de voet!

Dat is wie ik ben... en wie ik wil zijn! Afscheid nemen van iemand waar je met hart en ziel voor gezorgd hebt, raakt je, of je dit nu wil of niet!

Mijn verdriet is altijd immens groot ...maar tegelijkertijd put ik enorme troost en energie uit deze diepmenselijke relaties!

Ik troost me met het idee dat ik alles heb gedaan wat in mijn bereik lag om het laatste stukje weg samen af te hebben afgelegd.

En samen is voor mij, dat we nooit afgeweken zijn van onze weg en dat we heel wat hindernissen hebben overwonnen maar dat sommige te hoog of te zwaar waren en we samen eerbiedig het hoofd hebben moeten buigen. We zijn niet sterker dan de natuur en misschien maar gelukkig ook!

En naast mijn verdriet voel ik telkens ook “geluk” omdat ik bevoorrecht was om deze mooie mensen te mogen kennen en begeleiden.

Want niet alleen ik heb gegeven ... ook zij hebben heel wat aan mij gegeven!

Door hen heb ik mezelf veel beter leren kennen... ik weet wat mijn kwaliteiten en mijn zwaktes zijn...ik weet dat ik NU moet leven en niet moet uitstellen tot het er nooit meer van komt.

Dus telkens ik afscheid neem van een bewoner worstel ik met een dubbel gevoel ...verdriet en onmacht maar ook dankbaarheid en een groot gevoel van menselijke verbondenheid!

Echter bestaat niet en dichter kan je bij niemand komen!!!