Psychische onveiligheid

Heel wat personen met dementie ervaren een psychische onveiligheid.

Dat zijn dure woorden zal je denken...toch is dit spijtig genoeg erg waar!

Vooral mensen die zich in de eerste of begin tweede fase bevinden kampen hiermee.

Het gevoel van “ opgesloten” te zijn op een afdeling, samen te moeten leven met andere dementerenden, afhankelijk te zijn van anderen,....geeft deze mensen een onveilig en angstig gevoel.

Het gevoel van je eigen leven niet meer zelf te kunnen bepalen overheerst.

Voor een persoon met dementie is het heel moeilijk , zo niet onmogelijk om dit zelf te verwoorden.

En vaak zie je dan dat zij gaan “klagen” over lichamelijke problemen; buikpijn, rugpijn,hoofdpijn,...men zou kunnen stellen dat hun psychische problemen gekanaliseerd worden in lichamelijke kwalen.

Want deze zijn maatschappelijk aanvaard, wat niet gezegd kan worden over psychische problemen!

Daarom is het als naaste of als begeleider erg belangrijk je hiervan bewust te zijn!

Ik geef jullie een voorbeeld om duidelijk te maken wat ik precies bedoel.

Hannah, een beginnend dementerende vrouw viel vorige week ( ze ging naast haar stoel zitten). Ze klaagde continue over rugpijn waarna ze werd doorverwezen naar een algemeen ziekenhuis.

Onderzoek wees uit dat er geen letsel te bespeuren viel doch deze dame schreeuwde het uit van de pijn.

Pijnstillers, zalf, kinesitherapie,...niets leek te werken. De pijn bleef een constante in haar dagelijks leven.

Dit tot het moment dat ik de beslissing nam haar te confronteren met haar “psychische onveiligheid”.

Ik “vertaalde” in simpele woorden hoe ik dacht dat zij zich voelde.

Hannah begon hartverscheurend te huilen en tegelijkertijd zag ik dat ze opgelucht was dat ik haar zorgen en onveiligheid kon benoemen!

En...geloof het of niet...de lichamelijke pijn leek verdwenen te zijn, opgelost in haar tranen.

Ik besteed momenteel heel wat individuele aandacht aan Hannah om haar in een vertrouwde structuur en ritme te krijgen.

Een duidelijk dagverloop, aangename activiteiten en vooral veel warmte en onvoorwaardelijke acceptatie blijken wondermiddelen te zijn.

Hannah is gestopt met “klagen” , de lichamelijke pijn is verdwenen en gelukkig voelt ze zich ook psychisch beduidend beter.

Soms zijn wij angstig om de feiten bij de juiste naam te benoemen...toch geloof ik er steevast in dat zachte heelmeesters diepe wonden maken!

Soms is het echt nodig om de confrontatie aan te gaan...om de dingen te benoemen zoals ze zijn...en telkens blijkt dat dit de meest juiste en eerlijke aanpak is!