Een namiddagje dansen

Afgelopen donderdag ging ik met een zestal bewoners op stap.

We trokken naar de Toverfluit, een dancing ( met orkest) voor ouderen.

En het is altijd geweldig om te zien hoe zij genieten van deze uitstapjes!

Onze Ferre, een man van 80 jaar met een ernstige visuele en auditieve beperking genoot met volle teugen.

Hij wilde met alle vrouwen van ons groepje een danske placeren ongeacht hoe moeilijk dat voor hem ook was.

Ik begeleidde Ferre telkenmale naar de dansvloer en moest goed opletten zodat hij niet over een boordje of kantje zou struikelen.

Maar al deze inspanningen waren het meer dan waard...de grote glimlach die zich op Ferre zijn mond verspreidde was geld waard.

Want hij zou niet gewild hebben dat één van de vrouwen zich ook maar “minder” gevoeld zou hebben, een echte gentleman onze Ferre.

En dus werd er gewalst, geslowed, gejived tot niemand nog pap kon zeggen ; )

Toen het tijd werd om huiswaarts te keren was dat zeer tegen de zin van onze Ferre.

Allé Nadia zei hij “ laat ons er nog ene pakken en nog wat genieten”.

En wie ben ik om hem tegen te spreken ; )

Moe maar voldaan vertrokken we toch huiswaarts en ik kreeg het mooiste compliment ooit van onze Ferre.

“ Dank je wel lieve Nadia” dat we nog even al onze zorgen konden vergeten”...”ik heb echt genoten van onze dansmiddag ondanks al mijn beperkingen!

Hier mocht ik zijn wie ik ben....geweldig!

Dit moeten we veel vaker doen....en ik kan onze Ferre alleen maar groot gelijk geven.

Inclusie en integratie in onze samenleving dat is waar het echt om draait.

Ergens mogen bijhoren, geen buitenbeentje zijn maar iemand die ondanks zijn of haar beperkingen nog mag (mee) genieten van al dat leuks...

Voor herhaling vatbaar....