Onvoorwaardelijke vriendschap

Afgelopen zaterdag ben ik in het huwelijksbootje gestapt...

Uiteraard waren er bij de plechtigheid ook een aantal van mijn bewoners aanwezig... ik zou het niet anders gewild hebben ; )

Het was geld waard om hun gezichten te zien toen ze mij en mijn man begroette aan het gemeentehuis.

Ze vlogen me om de nek en ik werd overladen met knuffels en kusjes.

En dat ze daar aanwezig waren dat heeft iedereen geweten ; )

Ons Wis, een dame van 92 jaar heeft heel de boel geanimeerd. Ze deed haar zegje over hun kleding, kapsel en make – up.

Tijdens de plechtigheid kon ze het ook niet laten om haar mening goed hard mede te delen.

Toen de schepen me vroeg of ik Geert als mijn man wilde aannemen riep ze door heel de zaal...”neeje zene, goed zot “ tot grote hilariteit van alle aanwezigen.

En op het moment suprême, de bezegeling van het huwelijk met een zoen, stond ons Anneke recht en liep recht op ons af. “ Die knappe man wil ik ook kussen” riep ze.

Ik moet jullie niet vertellen dat de sfeer er dus al goed in zat.

Na de plechtigheid trakteerden we iedereen op een glaasje cava op een bankje aan het gemeentehuis.

Mijn bewoners verbroederde met mijn vrienden, familie en kennissen.

En dat was zo mooi om te zien...ze lieten niemand onberoerd en ik zag menigeen een traan wegpinken.

De manier waarop zij zichzelf presenteren en hun authenticiteit maakt van mijn bewoners warme echte mensen! Daar kunnen we met z'n allen nog heel wat van leren!

Ik ben dus een hele dankbare vrouw dat ik op zulke bijzondere momenten in mijn leven gesteund word door de (h) eerlijkste en hartelijkste bewoners!

Foto's volgen binnenkort... 

ik samen met ons allerliefste Wis