Een geweldig kado

Mensen vragen me vaak met welk kado ze hun familielid met dementie kunnen plezieren.
Ik raad mensen vaak aan om zelf een levens - of herinneringsboek te maken.
Zoals iedereen allicht weet, gaan mensen met dementie alsmaar meer in het verleden leven. Dat verleden krijgt opnieuw een belangrijke plaats in het heden.
Wat is er dan geweldiger dan herinneringen aan dat verleden, opnieuw kunnen ophalen?
En om 'verborgen' herinneringen op te halen moeten mensen met dementie zintuiglijk gestimuleerd worden.
Met behulp van foto's, geuren, smaken, geluiden en bevoelen kunnen we de herinneringen uit lang vervlogen tijden opnieuw tot leven wekken.
Een levens - of herinneringsboek maken, kan je makkelijk zelf.
Je neemt een (foto) boek waar je oude foto's in kleeft. Iedere oudere heeft thuis ( op zolder) nog wel een doos met oude foto's staan.
Je schrijft bij iedere foto's wie er op de foto staat en waar hij is genomen. 
Bijvoorbeeld : een foto van toen de persoon kind was, een foto van de broers en zussen, foto van zijn / haar huwelijk, geboorte van de kinderen, huis waar iemand jaren woonde, huisdieren die ze vroeger gehad hebben, vakantiefoto's van vroeger, feesten, ....
Op die manier kan je iemands leven in kaart brengen.
Het fijne hiervan is dat wanneer er bezoek komt in het rusthuis, het boek genomen kan worden en er samen gekeken, gelezen en gepraat kan worden , over vroeger.
Want vaak, weet bezoek niet zo goed wat te zeggen of wat te doen. Het herinneringsboek kan mensen helpen om ' een fijn contact' te hebben.
Ook de persoon met dementie vindt het heel fijn om in zijn levensboek te bladeren en zo opnieuw zijn leven te ontdekken.
Er bestaat ook zoiets als een sprekend fotoalbum. Iedere bladzijde heeft een insteekhoesje waar de foto of prent ingeschoven kan worden. Bij iedere bladzijde kan met behulp van een ingebouwde microfoon een persoonlijke boodschap ingesproken worden. 
Door een druk op de knop wordt de informatie van de foto afgespeeld. het fotoalbum heeft een ingebouwde luidspreker met volumeknop. 
Deze sprekende fotoalbums zijn te koop bij de online shops van de ziekenfondsen.

Ik ben ervan overtuigd dat heel wat personen met dementie, dit een fantastisch kado vinden!

Dementievriendelijke stadsgidsen

Omdat mensen met dementie moeten kunnen deelnemen aan het gewone leven, gaf ik enkele weken geleden een vorming over dementie aan een deel van de Antwerpse stadsgidsen.

Tijdens deze vorming kregen de gidsen theoretische kennis aangereikt : wat is dementie, welke vormen van dementie zijn er en wat gebeurt er nu eigenlijk in de hersenen.

Maar van veel groter belang was het praktisch gedeelte : hoe organiseren we een zintuigprikkelende stadswandeling voor deze personen!

Mensen met dementie vinden het fijn om aangesproken te worden op hun zintuigen, wat horen we, wat ruiken we, wat proeven we,...

Zoals geweten, blijven de zintuigen van mensen met dementie gans het ziekteproces intact wat we jammer genoeg niet kunnen zeggen van de cognitieve vermogens. Deze laatste gaan onherroepelijk verloren.

Door de zintuigen aan te spreken, creëren we ruimte voor het ophalen van 'verborgen ' herinneringen en geven we mensen de kans om hun verhaal te vertellen.

Op die manier versterken we hun eigenwaarde en het gevoel van erbij te horen.

Een zintuigprikkelende stadswandeling organiseren voor mensen met dementie en hun mantelzorgers is niet zo moeilijk als men zou denken.

De kunst is om de wandeling te doorspekken met leuke verhalen en deze te koppelen aan een zintuigprikkelend aspect.

En zo geschiede, op 6 augustus werd het startschot van de eerste dementievriendelijke wandeling gegeven en trokken we met een 30 tal personen met ( jong) dementie en hun mantelzorgers naar de koekenstad.

We vertrokken aan het standbeeld van Brabo waar het verhaal van Antwerpen werd vertelt en iedereen kon smullen van een Antwerps handje.

Nadien trokken we naar het Steen waar de gids vertelde dat dit vroeger een stadsgevangenis was en we kregen daar een sneetje van het welbekende rogge – verdommeke aangeboden.

Uiteraard kon de kathedraal niet ontbreken, ook daar kregen we een toepasselijk verhaal te horen samen met een Maria snoepje.

Ook de bruine kroeg stond op het programma samen met een bolleke koninck.

De vlaaikesgang werd aangedaan en daar smulden we van een lekkere beuling.

En op deze manier werd gans de namiddag een leuke tocht doorheen het oude Antwerpen, doorspekt met soms hilarische verhalen gecombineerd met snoeperijen en wat lekkers om te drinken.

Iedereen genoot met volle teugen van de wandeling. Het was zalig om al die lachende en genietende gezichten te zien.

Vanaf heden kan iedereen die daar interesse voor heeft een dementievriendelijke wandeling boeken in Antwerpen! De wandeling kreeg de toepasselijke naam : de smikkel – smakkel wandeling.

Wat ben ik trots dat ik daar mijn steentje heb toe kunnen bijdragen.

Want mensen met dementie horen thuis in onze samenleving!

in volle actie tijdens de vorming

De Antwerpse stadsgidsen

Workshops voelschorten

Voelschorten, voeldekens, voelwanden, voelkussens,voelsokken,...tal van voelmateriaal dat gebruikt kan worden bij personen met dementie.

Waarom bieden we hen zintuiglijke prikkels aan? En wat is de meerwaarde van deze methodiek?

Tijdens de workshop gaan we dieper in op het belang van zintuiglijke stimulering en hoe we dat kunnen integreren in de dagelijkse praktijk.

U krijgt een theoretisch kader aangereikt en daarnaast gaan we zelf actief aan de slag en creëren we voelmateriaal.

De workshop staat open voor iedereen die geïnteresseerd is in zintuiglijke stimulering bij personen met ( ver) gevorderde dementie.

Data

maandag 27 juni 2016 van 13 tot 16u

woensdag 14 september 2016 van 13 tot 16u

donderdag 24 november 2016 van 13 tot 16u

Locatie

Expertise Centrum Dementie Orion

Markgravelei 133

2018 Antwerpen

Prijs

30 euro per deelnemer. In deze prijs is inbegrepen : koffie, thee, water, vorming zintuiglijke stimulering, hand – outs, materiaal om zelf aan de slag te gaan en een erkend vormingsattest.

Inschrijven

Op de website www.dementie.be/orionpgn vindt u een inschrijvingsformulier.

Wie nog vragen heeft kan mij altijd contacteren op nadia.hainaut@dementie.be

Gepersonaliseerde voordeuren

Heel wat personen met dementie krijgen problemen met oriëntatie.

In de meeste rusthuizen zien alle kamerdeuren er hetzelfde uit, waardoor heel wat personen met dementie de weg naar de juiste kamer niet ( meer) vinden.

Men tracht dit op te lossen door er een foto van de bewoners op te hangen, of men verwacht dat de bewoners hun kamer nummer onthouden.

Niet zo vreemd dat dit voor de meesten een onmogelijke opdracht is.

Deze desoriëntatie leidt vaak tot grote problemen, bewoners lopen elkaars kamers binnen, gaan in een verkeerd bed liggen, nemen spullen van elkaar weg,...dit kan alleen maar tot conflicten en frustraties leiden.

In Nederland maken ze in woonzorgcentra steeds meer gebruik van een deursticker.

Dit wil zeggen, dat men een fotoprint neemt van de voordeur waar de persoon met dementie jarenlang gewoond heeft.

En liefst van al nog, de voordeur van het ouderlijk huis!

Want zoals je weet, rolt het geheugen van een persoon met dementie steeds meer op, en blijven de herinneringen van lang geleden veel langer intact.

Ik vind dat een prachtig idee, wat eigenlijk helemaal niet moeilijk te verwezenlijken is.

Op die manier wordt de afdeling veel persoonlijker en vinden mensen de weg naar de juiste kamer veel vlotter.

En zoals steeds zijn de creatieve oplossingen vaak de beste!

Nee, laat me maar

Menig animator zal kunnen beamen dat het soms erg moeilijk is om personen met dementie tot een activiteit te bewegen.

Vaak krijgen zij als antwoord “ nee, dank u , laat me hier maar rustig zitten, ik heb er geen zin in”.

Dan kan je nog zoveel aandringen en proberen te verleiden wat je wil...je stuit op een onverzettelijke ' njet'.

Dit heeft te maken met het feit dat personen met dementie geen inzicht meer hebben in een situatie. Ze weten niet wat er staat te gebeuren en of dit wel veilig is!

Onder veilig moeten we verstaan : zal ik wel kunnen wat men mij wil laten doen!

Ik heb door ervaring een simpele truc geleerd , namelijk, gedraag je als een dom , naïef en hulpeloos iemand.

Een voorbeeldje :

Ik had al tien keer aan één van onze dames gevraag of ze me wilde helpen met het snijden van de soepgroenten. Maar telkens stuitte ik op verzet “ nee, ik heb er geen zin in”.

Ik ben dan maar zelf aan de slag gegaan met de groenten waarbij ik pufte en zuchtte “oei ik krijg die schil niet van de ui” , “ oei die aardappel wil precies niet geschild worden”. Ik sneed 3 cm schil van de aardappel waardoor de aardappel eerder een vierkant blokje werd.

De dame in kwestie kon mijn geknoei niet meer aanzien en kwam me ter hulp ; )

“ Kom hier “ zei ze, “ jij kan er niks van, straks blijft er niets meer van de aardappel over , laat mij maar”.

Door mezelf op te stellen in een onder – positie , gaf ik haar de gelegenheid haar kunde en 'oude' vaardigheden aan te wenden , wat sowieso een succeservaring opleverde.

Ze glom van trots toen ze me liet zien hoe je op een ' normale' manier soepgroenten snijdt.

En dit trucje werkt in heel wat gevallen! Knoeien met de afwas, knoeien met een crea activiteit,...

Dit trucje werkt omdat heel veel mensen met dementie dagelijks geconfronteerd worden met 'verlies' van de eigen (cognitieve) functies en daardoor erg onzeker worden over hun eigen kunnen.

Ze hebben het gevoel dat ze zichzelf niet meer kunnen vertrouwen.

Maar wanneer ze merken dat de ' begeleider' er nog minder van bakt dan zij, komt hun zelfvertrouwen terug ( uiteindelijk zijn het 'oude' vaardigheden die zij jarenlang hebben uitgeoefend).

 Filmpje voelschorten

De voelschorten blijven een mega groot succes !
S - plus de oudervereniging van de voorzorg volgde het afgelopen jaar een aantal workshops bij mij.
Ze werden geïnspireerd om hiermee verder aan de slag te gaan.
Ondertussen maken zij samen met senioren voelschorten voor personen met dementie in tal van WZC.
Dit kan ik alleen maar toejuichen!
Geweldig toch, dat ik mijn kennis en ervaring kan delen met zoveel anderen en dat er ondertussen al heel wat personen met dementie een voelschort ter beschikking hebben , echt super!
Daar wordt een mens zo gelukkig van !
Laat je inspireren om zelf aan de slag te gaan : )
Een filmpje van van S - plus en hun voelschorten kan je zien, door op onderstaande link te klikken.

 /https://www.facebook.com/laatmensenschitteren/videos/530441507108118/

Workshops voelschorten

Nu ik niet meer in Joostens werk, vragen heel wat mensen zich af of er nog workshops voelschorten worden georganiseerd.

Uiteraard geef ik nog steeds workshops voelschorten, alleen niet meer in Joostens.

Vanaf nu zullen de workshops plaatsvinden in Wilrijk ( Sint Bavostraat).

De workshops die worden aangeboden hebben een iets ander concept dan voorheen.

Er wordt ingegaan op de visie rond activiteiten aanbieden aan personen met dementie.

Welke activiteiten bieden we aan onze bewoners aan en waarom.

Welke activiteiten zijn geschikt voor welke belevingsfase en waarom.

Daarnaast zal er het aspect zintuiglijke stimulering worden uitgediept.

Wat is zintuiglijke stimulering en op welke manier kunnen we het in de praktijk uitvoeren.

Naast de bekende voelschorten zullen we het ook hebben over tal van ander voelmateriaal.

En uiteraard gaan we zelf aan de slag!

Een workshop duurt een drietal uur maar kan ook op maat gegeven worden!

De workshop kan ter plaatse gevolgd worden alsook op verplaatsing gegeven worden.

Vragen rond de workshops kan u richten aan nadia.hainaut@dementie.be

Moeilijk hanteerbaar gedrag

Heel wat hulpverleners en mantelzorgers krijgen vroeg of laat te maken met “moeilijk “ hanteerbaar gedrag.

Waarom krijgen mensen met dementie “ moeilijk “ gedrag en hoe moeten we daarmee omgaan, zijn de vragen die ik dagelijks te horen krijg.

Zoals geweten, nemen de cognitieve functies af naarmate het ziekteproces vordert.

Mensen met dementie verliezen hun denkvermogen en gaan voornamelijk vanuit hun emoties reageren.

Ons denkvermogen bevat heel wat belangrijke aspecten om onszelf te kunnen handhaven in onze omgeving.

Wij kunnen situaties overzien, weten hoe we ons dienen te gedragen, kunnen sociaal wenselijk antwoorden, kunnen relativeren, met anderen overleggen hoe we iets moeten aanpakken,...

Mensen met dementie zijn hier niet meer toe in staat en worden vaak geconfronteerd met hun falend geheugen.

Vragen als “ wat heb je gisteren gedaan” , “ weet je wie ik ben “ , welke dag is het vandaag” ,...benadrukken alleen maar het verlies van hun vermogens.

Mensen met dementie gaan daar boos of verdrietig op reageren met alle gevolgen van dien.

Daarnaast willen wij zo graag dat mensen met dementie dezelfde normen hanteren als wijzelf.

Aan tafel je manieren houden, geen onbeleefde dingen zeggen tegen anderen, niet in het openbaar vloeken of “vreemd” gedrag vertonen,...

En als dat niet lukt worden wij boos of gaan we hen berispen als kleine kinderen.

Weet dat de fatsoen normen bij mensen met dementie ook wegvallen en zij totaal niet ( meer) begrijpen wat wenselijk gedrag is.

En dan komt het vaak tot wrijvingen. Zij begrijpen totaal niet wat ze verkeerd doen en begrijpen jouw “ boze “ houding ook niet.

Het gevolg is dat er conflict ontstaan, en mensen met dementie zijn op dat vlak niet meer voor rede vatbaar.

Mensen met dementie zijn niet te kneden naar datgene wat wij willen!

Het zijn dus wij die onze manier van communiceren zullen moeten aanpassen aan hen en ons verplaatsen in hun beleving en niet andersom!

Als je erin slaagt om je te verplaatsen in de belevingswereld van de persoon met dementie en deze beleving te respecteren en erin mee te gaan , zullen er heel wat minder spanningen en weerstanden ontstaan.

Wereld dag dementie

Wist je dat er elke 7 seconden iemand ter wereld te horen krijgt dat hij dementie heeft.

In 2010 waren er wereldwijd reeds 35,6 miljoen mensen met dementie, tegen 2050 zal het aantal oplopen tot 115 miljoen mensen met de diagnose dementie.

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is dementie prioriteit nummer 1

Daarom is het goed dat 21 september werd uitgeroepen tot wereld dag dementie!

Dementie kampt nog met heel wat taboes binnen de samenleving.

Er wordt niet openlijk gepraat over de ziekte, de omgeving schaamt zich nog te vaak om met de persoon met dementie naar buiten te treden,...

Het gevolg hiervan is dat heel wat mensen geïsoleerd raken van de buitenwereld en eenzaam worden.

Toch is het net belangrijk dat mensen met dementie nog kunnen deelnemen aan het gewone leven.

Zij hebben nood aan sociale contacten, ondersteuning en begrip van de samenleving. Ook voor hun naasten is dit erg belangrijk.

Veel mensen vergeten dat 70% van de mensen met dementie nog thuis wonen en begeleid worden door familieleden.

Ik krijg vaak schrijnende verhalen te horen over mensen met dementie en hun omgeving die in grote eenzaamheid leven en daardoor depressief worden.

Iedere mens heeft nood aan andere mensen, iedereen wil ergens bij horen en iemand zijn, dit maakt ons tot mens!

Om deze boodschap met de brede samenleving te delen , organiseerden heel wat voorzieningen gisteren ludieke acties.

Zo was ik gisteren in een voorziening die honderden ballonnen met een boodschap over dementie de lucht in liet.

Het was een prachtig zicht om al die gekleurde ballonnen de lucht te zien ingaan.

Ik geloof er in dat we samen, als samenleving, de kwaliteit van leven van mensen met dementie kunnen verbeteren.

Samen kunnen we zorgen voor een dementie vriendelijke samenleving, daar hoop ik op en droom ik van!

Een interview in magazine vitaya

In de zorg zijn er heel wat handen tekort, en vooral in de ouderenzorg, stromen er weinig jonge hulpverleners door.
Hierdoor zullen we binnen enkele jaren met een vergrijzing onder het personeel kampen.
Er leven heel wat clichés over het werken met ouderen en meer specifiek ouderen met dementie.
De gekste ideeën en vooroordelen leven bij veel mensen.
Om dit te helpen ontkrachten, gaf ik afgelopen maand een interview aan vitaya.
Een journaliste liep een dagje mee en zag met eigen ogen dat ouderen met dementie helemaal niet zo vreemd zijn als gedacht.
Onbekend maakt vaak onbemind , met alle vooroordelen tot gevolg.
Het verslag van deze dag kan u nu lezen in vitaya.

 

Buddyproject voor mensen met jongdementie

Dementie is niet alleen een “oude mensen ziekte”. Ze treft ook heel wat mensen onder de leeftijd van 65 jaar.

Wanneer de eerste symptomen van dementie zich onder de leeftijd van 65 jaar manifesteren, spreekt men van jongdementie, ongeacht wanneer de diagnose gesteld wordt.

Vaak zijn deze mensen nog volop aan het werk, hebben ze nog thuiswonende kinderen en een uitgebreide hobby – en vriendenkring.

De ziekte dementie slaagt dan in als een bom!

Het leven van de persoon zelf en diens omgeving wordt totaal overhoop gegooid.

Na verloop van tijd zal uit werken gaan niet meer lukken, de zelfredzaamheid wordt aangetast en er komt een immens grote druk op de rest van het gezin te liggen.

Om deze gezinnen te ondersteunen werd het buddyproject “ het ventiel” in het leven geroepen.

Een persoon met jongdementie krijgt hier een buddy toegewezen om samen leuke dingen te ondernemen.

Anders dan bij ouderen , hebben deze mensen nog veel energie en behoefte aan lichaamsbeweging en activatie. Dus gaan ze samen paardrijden, fietsen ( tandem), een pint pakken, wandelen, sporten, naar een concert,...tal van leuke en toffe dingen waar de persoon met dementie van geniet.

Dankzij deze vrijwilligers , alle buddy's doen dit op vrijwillige basis, wordt het gezin op tijd en stond ontlast en geven zij opnieuw perspectief aan het leven van de persoon met (jong) dementie.

De persoon met dementie kan dankzij de buddy zijn (oude) hobby of sport verder zetten en /of nieuwe dingen ontdekken.

De buddy's worden opgeleid en ondersteund door het expertise centrum dementie.

Momenteel loopt dit project voornamelijk in Kortrijk en omstreken.

Hoe geweldig zou het zijn dat in gans Vlaanderen dit project zou uitgroeien tot een waar succes!

Een nieuwe horizont tegemoet

Dat ik gebeten ben door alles wat met dementie te maken heeft, zullen jullie ondertussen al wel weten.

Dementie en voornamelijk , de begeleiding en bejegening van mensen met dementie, is mijn stokpaardje en mijn grote drive.

Het is die gedrevenheid die ervoor gezorgd heeft dat ik binnenkort een nieuwe uitdaging op professioneel gebied zal aangaan.

Vanaf 1 september ga ik aan de slag in het expertise centrum dementie voor de regio Antwerpen – Mechelen als dementie – expert.

Dat wil zeggen dat ik overal , waar ze maar willen, vormingen zal geven over dementie.

Ik zie dit als een ongelooflijke uitdaging en hoop dat ik op die manier heel wat mensen kan aanwakkeren met mijn vuur ; )

Ik hoop dat ik op die manier de wereld van mensen met dementie toch een klein beetje kan (bij)sturen zodat hun kwaliteit van leven toeneemt, voor minder ga ik niet.

Uiteraard wil dit ook zeggen dat ik met heel veel pijn in mijn hart Joostens vaarwel zeg.

Dit betekent zeker en vast niet dat ik mijn bewoners nooit meer zal zien!

Ik zal hen nog regelmatig bezoeken en leuke dingen met hen ondernemen, dat weet ik heel zeker, ze liggen me te nauw aan het hart!

Mijn blog houdt ook niet op te bestaan. Via deze weg hou ik jullie op de hoogte van de wereld van dementie zoals hij is.

Ik zal met heel wat experts in aanraking komen en zelf nog heel veel leren over dementie en dat wil ik heel graag met jullie blijven delen!

Een namiddag zingen en dansen

Muziek, het doet wat bij mensen met dementie.

Deze namiddag was een vriendin met haar accordeon bij ons op de afdeling op bezoek.

De living werd omgetoverd tot een heuse balzaal waar gezongen en gedanst kon worden.

Geweldig hoe dit instrument een bijna magische werking heeft op onze mensen.

Bewoners kwamen van alle hoeken en kanten toegestroomd , gelokt door de tonen van de accordeon.

Samen zongen en dansten we op “oude” gekende liedjes.

Zie de boerinnekes, it 's al long way to..., cheerio, kortjakje, daar bij die molen,

Marina, ik zag twee beren,...

Het is fantastisch om te zien en te horen dat onze mensen van bij de eerste noten mee zijn.

Op die momenten lijkt het alsof hun hersenen opnieuw “gereset” worden.

Vooral de “oude” liedjes van vroeger ( die zij als kind zongen) zijn een schot in de roos.

Maar niet alleen onze bewoners genieten van deze momenten, ook voor de bezoekende familie is dit een prachtige activiteit.

Samen met hun partner, vader of moeder plezier kunnen maken, samen een walsje doen, uit volle borst meezingen, doet ongelooflijk veel deugd.

Vaak is er nog zo weinig dat familie met hun dierbare kunnen doen, deze momenten zijn ook voor hen van onbetaalbare waarde.

Muziek beroert mensen, of je dit nu wil of niet, het gebeurt zonder dat je dit kan tegenhouden.

Sommigen pinken een traan weg, anderen nemen je spontaan bij de hand en zoeken je nabijheid op.

En op het einde van zo een namiddag voel je de positieve vibe op heel de afdeling hangen.

Het is altijd opmerkelijk om te zien dat er dan van gedragsproblemen geen enkel spoor is.

Uiteraard kost het organiseren van zo een namiddag heel wat energie maar dat is het meer dan waard!

Sinksenfoor

Voor heel wat Antwerpenaren is de sinksenfoor een bekende en geliefde attractie.

De grote foor strijkt voor een zestal weken neer in Antwerpen en uiteraard konden we dit spektakel niet aan ons voorbij laten gaan.

Gisteren trokken we met een deel bewoners dus richting park spoor oost ( de nieuwe locatie van de sinksenfoor).

De bewonderende blikken naar al die spectaculaire molens en de daarbij behorende commentaren zijn geld waard : )

“ amai geld betalen om doodsangsten uit te staan, goed zot”

Een rustig ritje op de carrousel kon op meer liefhebbers rekenen. Plaatsnemen in een ouderwetse koets en mee wiegen en draaien op de tonen van een nostalgisch orgel liet weer even het kind in hen los.

Geweldig om al die uitbundige en vrolijke gezichten te zien.

En een kermis zonder snoep is geen kermis. Dus smulden we van een pakje friet of smoutebollen en één van onze negentigjarige deed zich tegoed aan een cuba libre : ) en wees maar zeker dat het gesmaakt heeft ; )

koordje – trek, het spiegelpaleis, busjes werpen,....allemaal leuke en bekende attracties voor onze mensen. De koning te rijk met hun gewonnen beertje of poesje, super om te zien en te mogen (mee) beleven!

Bij het zien van de rups ( een molen met bakjes waar de kap wordt dichtgetrokken) bracht heel wat leuke herinneringen naar boven.

“ vroeger gingen we daar met onze vrijer in en als de kap dicht ging werd er gekust” :) prachtig toch om al die verhalen te mogen aanhoren en er deel van te mogen uitmaken.

Na enkele uurtjes slenteren over de kermis trokken we moe maar o zo gelukkig terug naar Zoersel.

In het busje onderweg werd er nog duchtig nagepraat over de kermis en heel wat verhalen van vroeger kwamen weer boven.

Onze mensen zien genieten en hen laten deelnemen aan het gewone leven dat is waar het voor mij om gaat !

Workshop voelschorten 27 mei 2015

Gisteren vond er weer een workshop voelschorten plaats in Joostens.

En het is altijd heel mooi om te zien dat er heel wat mensen zijn met het hart op de juiste plaats.

Ik sta er elke keer opnieuw verbaasd van dat mensen heel wat kilometers willen afleggen omdat ze er zo graag bij willen zijn.

Iedere workshop is een uniek gebeuren met eigen accenten maar telkens opnieuw een boeiende ervaring voor alle deelnemers incluis mezelf.

Tijdens deze workshops is het fijn om met anderen van gedachten te wisselen want wees gerust ik leer ook nog elke dag nieuwe dingen bij!

Dus dankjewel aan alle mensen die er gisteren bij waren! 

En omdat beelden soms meer zeggen dan woorden toon ik jullie graag enkele foto's van de voorbije workshop.

Antipsychotica

Mensen met dementie vertonen vaak “moeilijk” gedrag. Zij vertonen gedragingen die wij ervaren als vervelend en bedreigend. Roepen, verbale – en fysieke agressie, claimen, angst,...

Voor deze gedragingen geeft men vaak antipsychotica , dit zijn medicijnen bedoeld voor mensen met psychosen ( waanbeelden).

Deze medicijnen zijn beter bekend als haldol, dipiperon,risperdal.

Deze medicijnen zijn geen wondermiddel en hebben vaak zeer vervelende bijwerkingen!

Onderzoek toont aan dat in 80% van de gevallen antipsychotica niet werkt bij ouderen met dementie!

De belangrijkste bijwerkingen zijn sufheid, apathie, achteruitgang van het geheugen, stijfheid, vallen en verslikken.

Deze bijwerkingen beïnvloeden het dagelijks functioneren van een persoon met dementie.

Stof tot nadenken zou ik zeggen...

Zoals ik al vaak gezegd heb is het belangrijk om te achterhalen waarom iemand zich agressief of angstig gedraagt en het is de kunst om daar op in te spelen.

Mensen met dementie kunnen vaak niet (meer) zeggen dat ze pijn voelen . Agressie kan een uiting van “ verborgen” pijn zijn, denk maar aan constipatie, blaasontsteking, tandpijn,...

Mensen kunnen ook onrustig worden omdat ze geen juiste prikkels krijgen toegediend. De omgeving kan te druk of te chaotisch zijn wat angst oproept.

Besef dat mensen met dementie in hun eigen belevingswereld vertoeven. Het is zinloos om hen rationeel te proberen overtuigen, dit wekt wantrouwen en bijgevolg agressie op. Ga mee in hun beleving!

Agressief gedrag ontstaat ook vaak omdat men personen met dementie gaat overvragen. Vragen als “wat heb je gisteren gedaan”, wat heb je vanmiddag gegeten” wie is er op bezoek geweest”,... Zij kunnen daar geen antwoord op geven en worden hierdoor boos en geagiteerd.

Wanneer de persoon met dementie boos wordt en begint te schreeuwen, reageer dan zelf rustig. Agressie roept agressie op en voor je het weet zit je in een vicieuze cirkel van negativiteit vast.

Zorg voor voldoende lichamelijke activiteiten ; wandelen, ( zit) dansen, turnen,...lichamelijke inzet draagt bij tot psychische rust.

En voor alles behandel de mens met dementie respectvol, bejegen hem als een uniek en volwaardig persoon ondanks zijn beperkingen.

“ Probleemgedrag” ontstaat vaak doordat iemand zich bedreigd voelt in zijn eigen zijn!

En daar kunnen antipsychotica niets aan veranderen!

Belevingskamer

Ik ben momenteel bezig om een belevingskamer in te richten voor onze dementerende dames.

De kamer moet een heuse baby – en kinderkamer worden waar onze dames naar hartenlust kunnen terugreizen naar vroeger.

Ouderwets ( bloemetjes) behang tegen de muren. Een commode waar ze de baby kunnen verluieren, een schommelstoel, een oude radio die muziek speelt uit vroegere jaren.

Een oud ijzeren kinderbedje met geborduurde lakentjes en uiteraard enkele prachtige baby poppen.

Kortom, het moet een kamer worden die herinneringen aan vroeger oproept en waar zij het fijn vertoeven vinden.

Waarom zal je je afvragen....

Zoals ik al eerder vertelde, leven heel wat van onze mensen in het verleden, heel wat van onze dames hebben hun leven lang gezorgd, voor de kinderen en de kleinkinderen, daar hebben zijn hun eigenwaarde uitgehaald!

Zulk een “ ouderwetse” kamer schenkt hen herkenbaarheid en is bijgevolg veilig.

Mensen met dementie hebben geen enkele link met een moderne inrichting en zullen dus bijgevolg ook geen herinneringen kunnen ophalen in zulk een interieur.

Daarom dus een ouderwetse kamer waar zij hun moederinstinct kunnen aanspreken en ( her) beleven.

Voor deze kamer ben ik op zoek naar een ouderwetse kinderwagen waar zij mee uit wandelen kunnen gaan.

Spijtig genoeg worden er zeer hoge prijzen gevraagd voor dit soort van antieke kinderwagens.

Daarom deze oproep...hebt u toevallig zo een oude kinderwagen op de zolder staan ? Of weet u er ergens eentje staan , aan een zacht prijsje...?

Alle tips zijn welkom!

En uiteraard worden de mannen niet vergeten. Voor hen maak ik een echte mannenkamer.

Een kamer met makkelijke fauteuils. Een oude radio en een heuse kranten en magazine tafel. Een werkbank waar zij naar hartenlust mogen prullen en frullen,....

Ik weet de komende weken zeker wat doen en binnenkort krijgen jullie de foto's te zien van het resultaat ; )

De levensgeschiedenis van een dementerende

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om het levensverhaal van een persoon met dementie te kennen.

Dat levensverhaal biedt belangrijke handvatten in de begeleiding van de persoon en zijn context.

Mensen met dementie gaan vooral in het verleden leven omdat hun herinneringen aan vroeger nog levendig zijn en zij deze herinneringen koesteren , deze bieden hen veiligheid.

Zo heb ik een man op de afdeling die gans zijn leven aan de haven gewerkt heeft. Alles wat met schepen en de haven te maken heeft vindt hij super....en daar speel ik gretig op in.

We bladeren samen door ( prenten) boeken over de haven, we zingen “schunnige” zeemansliederen en hij doet niet liever dan vertellen over zijn jaren aan de haven. Door deze levensgeschiedenis te kennen , heb ik met hem een fijn contact, ik bevestig hem in zijn eigenwaarde , wat een belangrijk gegeven is voor mensen met dementie.

Hij mag zijn rol als havenarbeider verder zetten op de afdeling, ik vraag hem vaak om raad “ Marcel, hoe moet ik nu een goede knoop maken”, “ Marcel kan jij deze doos voor mij even oppakken, want hij is nogal zwaar”. En dan moet je zien hoe Marcel zijn ogen blinken. “ Kom hier meiske, dat is mannenwerk hé” .

En dat is nu net de kunst, mensen laten doen waar zij zich groot in voelen en waar zij enorme voldoening uithalen. Mogen zijn wie ze altijd zijn geweest!

Dat kan alleen maar als je heel goed weet wie de persoon is en wat zijn grote passie is geweest.

En vaak merk ik dat familie , die het levensverhaal opschrijft, het zelf allemaal zo goed niet (meer) weet.

Daarom een belangrijke tip , praat met je vader, moeder, partner over vroeger, stel vragen, wees nieuwsgierig naar hun leven.

Op die manier kan je, wanneer dat verleden terug belangrijk wordt, hun levensgeschiedenis noteren en reik je hulpverleners belangrijk materiaal aan om de persoon met dementie optimaal te begeleiden.

Kranten artikel in de gazet van Antwerpen

Super dat de weg van de voelschorten alsmaar verder blijft evolueren ; )
Steeds meer mensen raken overtuigd ( omdat ze het met eigen ogen zien) dat deze methodiek wel degelijk het verschil kan maken voor mensen met dementie!
Daar kan ik alleen maar super blij mee zijn.

Workshop voelschorten

Op algemene vraag worden er binnenkort weer workshops voelschorten georganiseerd in Joostens.

Dus wie graag meer wil weten over ons voelmateriaal : voelschorten, voeldekens, voelkussens, voelarmbanden, voelwanden,...

En wie graag zelf eens aan de slag wil gaan om voelmateriaal te maken .... 
Data

Woensdag 27 mei van 13 tot 16u

Woensdag 3 juni van 13 tot 16u

Waar

ZNA joostens

Kapellei 133

2980 Zoersel

Prijs

€ 7, 50 ( enkel zelf een handdoek, kussensloop of ( half) fleece dekentje meebrengen.

Inschrijven

minsen@skynet.be met vermelding van naam, data workshop en aantal personen. Betalen kan u de dag zelf doen.

Opgelet, U bent pas ingeschreven als u een bevestigende mail terugkrijgt!

Wie weet tot binnenkort !

De kracht van positivisme en een warme menselijke benadering

Sinds enkele weken hebben wij een nieuwe bewoonster op de afdeling, Mia.

Mia is een dame die het best te omschrijven valt als extreem rusteloos. Uren aan één stuk dwaalt ze door de gangen terwijl ze vloekt, roept en tiert.

Het effect van haar gedrag is dat heel wat mensen haar op afstand houden, bang van haar onvoorspelbaar gedrag.

De verzorging van Mia voorloopt ook moeizaam, ze lijkt elk lichamelijk contact af te weren.

Vandaag was ik met een groep bewoners aan het zitdansen. Dat is altijd een leuke boel, er wordt gezongen, gedanst maar vooral plezier gemaakt.

Tijdens deze activiteit was Mia al enkele keren binnengelopen en had nieuwsgierig staan kijken.

Terwijl ik aan het opruimen was had ik nog een vrolijk cd' tje met Vlaamse muziek opgezet.

Mia kwam dichterbij en bleef staan kijken. Ik benaderde haar met een grote glimlach en vroeg haar of ze met mij wilde dansen.

Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht en ze nam me vast. Op de tonen van “ ik ben zo eenzaam zonder jou” dansten we de ganse living door.

Ik nam Mia nog steviger vast en zong mee met de muziek. Opeens zag ik dat er tranen over haar wangen liepen en ze loste me niet meer.

Dit was een geweldig mooi moment, een moment van echte menselijke warmte en verbondenheid.

De collega's stonden stomverbaasd naar mij en Mia te kijken. Ze konden amper geloven dat Mia , die alle lichamelijk contact lijkt af te weren , nu zo innig met mij stond te dansen.

Voor mij is dit gedrag niet zo vreemd, ik denk dat Mia vooral iemand is die vanuit angst reageert en mensen moeilijk vertrouwt ( dit heeft met haar verleden te maken).

En het meest geweldige is dat Mia de ganse dag achter me aan heeft gelopen, op zoek naar warmte en genegenheid.

En dit is een grote overwinning ....ik denk dat ik eindelijk haar vertrouwen heb gewonnen en nu veilig voor haar ben.

En zo zie je nog maar eens dat een positieve benadering en een warme menselijke bejegening het verschil betekenen!

Ik ben vandaag naar huis gereden met een grote glimlach op mijn gezicht , denkend “ yes, Nadia, you can “

Op bezoek in de geriatrie

Nieke, een dame van bij mij op de afdeling is sedert enkele dagen opgenomen op de geriatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis omwille van maagklachten.

Nieke heeft geen familie of kennissen meer die haar kunnen bezoeken.

Daarom heb ik het op mij genomen om haar regelmatig te bezoeken.

Telkens ik daar kom , krijg ik een ongemakkelijk gevoel over mij.

Ik hoor vanuit verschillende kamers mensen roepen om hulp zonder dat daar enige reactie op komt.

En als er dan al eens een verpleegster komt dan hoor ik dat het dik tegen haar zin is “ waarom roept ge nu weer” , “ als uw kinderen hier zijn dan is er met jou niks aan de hand, dan ben je springlevend”.

En dan denk ik bij mezelf, inderdaad zuster, ge slaagt de nagel op de kop zonder dat je het zelf beseft.

Mensen die een ganse dag tussen vier muren liggen zonder enige prikkel gaan “vervelend” gedrag vertonen, mij lijkt dit niet zo abnormaal.

Afleiding en de juiste prikkels is nu net de zorgvraag van een persoon met dementie.

Ook bij Nieke merk ik een groot verschil tussen het begin en het einde van mijn bezoek.

Ik haal Nieke uit bed, ga met haar een wandelingetje doen, een colaatje drinken, ik vertel haar van alles en nog wat en dan merk ik dat Nieke veel alerter begint te reageren en dat het “apathisch” gedrag doorbroken wordt.

En voor ik het weet, ben ik bezig met een aantal mensen met dementie te animeren daar op die afdeling.

Ik maak domme grapjes, zing liedjes, vertel verhaaltjes,...tot groot plezier van die mensen.

Het is opmerkelijk dat de juiste prikkels zorgen voor een totaal ander gedrag. Mensen die beziggehouden worden, het gevoel hebben van met respect en toewijding benaderd te worden gaan zich daar ook naar gedragen.

En als het bezoekuur ten einde loopt, vertrek ik daar altijd met een dubbel gevoel, blij dat ik toch voor een tweetal uurtje iets wezenlijks heb kunnen doen en verdrietig omdat ik weet dat alles weer in hetzelfde negatieve patroon als voorheen zal verlopen.

En op weg naar huis denk ik dan, wij zijn goed bezig op Joostens.

En dat geeft me volop energie om morgenvroeg weer voor de volle 100% ertegenaan te gaan!

Roepgedrag bij personen met dementie

Onder roepgedrag wordt verstaan : krijsen, gillen, huilen, grommen, luid repetitief praten,...

Deze gedragsstoornis komt bij ongeveer 30% van de bewoners met dementie tot uiting.

Het wordt aanzien als één van de meest belastende gedragingen voor hulpverleners en medebewoners.

Dit vocaal storend gedrag is een zeer grote stressfactor voor de directe omgeving van de persoon met roepgedrag.

Waarom roepen deze personen? Het antwoord hierop is niet zo eenvoudig.

Het gaat over een combinatie van verschillende factoren : de cognitieve degeneratie, afnemende communicatiemogelijkheden, een groter sociaal isolement en een verkeerd aanbod van prikkels zijn de “triggers” die roepgedrag uitlokken.

Als je daar over nadenkt is dit niet zo raar. Iemand die niet meer kan zeggen wat er met hem aan de hand is zal zich uiten door te roepen ( krijgt hij aandacht mee), door de afnemende communicatie mogelijkheden zal iemand ook sneller in een sociaal isolement verzeilen waardoor hij zich eenzaam en alleen voelt.

Spijtig genoeg worden deze personen net vaak ontwijkt en geïsoleerd van de omgeving omwille van hun roepgedrag.

Deze mensen worden vaak op hun kamer gezet omdat ze de anderen storen en agiteren.

Nochtans geloof ik er in dat mensen met roepgedrag net gebaat zijn bij sociaal contact.

Rustgevende muziek, liedjes zingen, lichamelijk contact in de vorm van een massage of een snoezel sessie zijn net de prikkels die zij nodig hebben.

Deze mensen zijn vooral gebaat bij rustige en relaxerende activiteiten.

En het mag raar klinken maar iets om te eten geven helpt ook het roepgedrag te stoppen.

Wij geven onze “roepers” vaak een lolly , doordat zij zich concentreren op het likken aan de lolly, stopt het roepgedrag.

Uiteraard houd je altijd een oogje in het zeil als je iemand een lolly geeft!

En op die manier kan je effectief aan de slag gaan met storend vocaal gedrag.

Beleefplekken met voelwanden

Mensen met dementie hebben omwille van hun beschadigde hersenen problemen met het afweren van bewegings – en geluidsprikkels.

In een huiskamer zijn er vaak teveel van deze prikkels aanwezig : pratende mensen, een tv of radio die opstaat, bezoekers die over de vloer komen, personeel dat rondloopt, ....

Onze bewoners worden als het ware overspoeld en vluchten weg uit de huiskamer en lopen de gang op.

In de gangen zijn er dan weer te weinig bewegings – of geluidsprikkels waardoor zij opnieuw de huiskamer inlopen.

En zo lopen onze bewoners een ganse dag op en af zonder rust te vinden.

Uiteraard stijgt dan het risico op vallen, want mensen die een ganse dag rondlopen, putten zichzelf uit met alle mogelijke gevolgen van dien.

Om hier een afdoend antwoord op te bieden hebben we beleef plekken in onze gangen gecreëerd.

Plekken waar het fijn vertoeven is en waar broodnodige prikkels op een aangename manier gepresenteerd worden.

Deze plekken zijn strategisch gekozen in de gangen met als doel onze bewoners even tot rust te laten komen.

Wanneer je hen enkele minuten kan laten zitten , verminder je het valrisico met 50% wat toch ongelooflijk is!

Dus hebben we nu plekjes met waterzuilen die aangenaam gekleurde bubbels produceren waar visjes in rondzwemmen, voelwanden met strategisch geplaatste zitkubussen die eveneens een aangenaam licht verspreiden en uitnodigen tot rust.

Leuke kleurrijke zachte voelkussens in zetels die mensen met dementie aantrekken en uitnodigen tot even zitten.

Vogels met sensor die reageren met getjilp wanneer mensen passeren.

En dat dit werkt weet ik wel zeker....ik zie dat deze beleefplekken voor onze “dolers” plekjes zijn waar ze tot rust komen.

voelkussen

voelwand

voelwand

voelwand met zitkubussen

waterzuil

Mensen inspireren

Ik word heel blij van het gegeven dat ik anderen kan inspireren.

Het was dan ook een verrassing dat ik vandaag mijn naam zag verschijnen in een krantenartikel : )

Maar ik word nog gelukkiger van het feit dat heel wat mensen overtuigd zijn van het nut van onze voelschorten voor mensen met dementie!

Tijdens de voorbije workshops kwamen er reeds heel wat mantelzorgers maar ook professionals langs die met deze methodiek aan de slag wilden gaan.

Mensen uit de thuiszorg, studenten ouderenzorg, animatoren, ergotherapeuten, zorgkundigen, partners,...

En dan zien dat deze mensen daadwerkelijk aan de slag gaan en “mijn missie” uitdragen, daar wordt een mens zo gelukkig van!

Ik kan het niet genoeg benadrukken maar mensen met dementie zijn op vlak van zintuiglijke prikkeling van hun naasten afhankelijk.

Heel wat van onze mensen zijn gekluisterd aan hun rolwagen, en kunnen zichzelf niet meer verplaatsen.

Het gevolg is dan vaak dat deze mensen uren aan een stuk op hetzelfde plaatsje blijven zitten zonder de juiste prikkels op de juiste moment.

Ze worden , met goede bedoelingen, voor de TV geplaatst maar vaak worden zij hierdoor overprikkeld met negatief gedrag tot gevolg.

En dan gaan ze zelf op zoek naar prikkels, zoals de eigen huid open prullen, kleding kapot trekken, gillen, roepen, stereotiepe gedragingen ( wiegen, hoofd schudden, met de vingers tikken, krassen over een tafelblad,....) allemaal uitingen van een nood aan positieve prikkels.

En nog erger zijn de bedlegerige mensen!

En ik ben blij dat ik tijdens de workshops die broodnodige visie kan delen met anderen en hen kan inspireren om mee te werken aan een positieve bejegening van mensen met dementie.

Bomma babbelut

Snoep, en mensen met dementie is bijna altijd een geslaagde combinatie : )

Dus werd ik voor één dag bomma babbelut.

Ik stalde in mijn kraampje heel wat snoepbokalen met oude snoep uit, koetjesrepen, zure beertjes, zoethoutstokken, lekstokken, napoleon bollen, zachte gommen, spekken, groene pikkers, ufo's, pepermuntjes,...

Je had al die glinsterende ogen van onze mensen eens moeten zien...

De snoep werd uitgekozen en netjes afgewogen op een oude weegschaal en in een papieren zakje gestopt, net zoals vroeger.

De oh's en ah's waren niet te tellen...”och , das plezant hé, ik ging vroeger ook voor 5 centiemen snoep kopen in ' t winkeltje”.

En bomma babbelut, die had er ook geweldig veel plezier in, een babbeltje met de klanten, een grapje over bompa tuttefrut, een stiekeme knipoog,....echt geweldig om helemaal mee te gaan in die beleving.

En zoals ik al vaak heb gezegd is het allemaal niet zo moeilijk om onze mensen belevingen aan te bieden, inspelen op hun vroegere herinneringen en je komt tot heel wat creatieve dingen!

De herinneringen aan onze mensen hun kindertijd zitten nog steeds ergens diep weggeborgen, het is de kunst deze herinneringen terug op te diepen, en dat kan je het best doen door er een visuele voorstelling van te maken.

Er kwamen heel wat leuke verhalen over vroeger terug naar boven.

Ons Wis schaterde het uit van het lachen toen ze aan mijn snoepkraampje stond.

“maar schatteke” zei ze, “waar is den tijd dat ik met de centjes die ik van onze va moest sparen in het school stiekem snoep ging kopen”....”toen dat uitkwam heb ik ervan langs gekregen ze”.

En de glimlach op haar gezicht werd alleen maar groter toen ze net als vroeger stond te twijfelen en te denken welk snoep ze ging kopen om lekker op te smullen.

En bomma babbelut is alvast een graag geziene bomma in Joostens : )