Belevingskamer

Ik ben momenteel bezig om een belevingskamer in te richten voor onze dementerende dames.

De kamer moet een heuse baby – en kinderkamer worden waar onze dames naar hartenlust kunnen terugreizen naar vroeger.

Ouderwets ( bloemetjes) behang tegen de muren. Een commode waar ze de baby kunnen verluieren, een schommelstoel, een oude radio die muziek speelt uit vroegere jaren.

Een oud ijzeren kinderbedje met geborduurde lakentjes en uiteraard enkele prachtige baby poppen.

Kortom, het moet een kamer worden die herinneringen aan vroeger oproept en waar zij het fijn vertoeven vinden.

Waarom zal je je afvragen....

Zoals ik al eerder vertelde, leven heel wat van onze mensen in het verleden, heel wat van onze dames hebben hun leven lang gezorgd, voor de kinderen en de kleinkinderen, daar hebben zijn hun eigenwaarde uitgehaald!

Zulk een “ ouderwetse” kamer schenkt hen herkenbaarheid en is bijgevolg veilig.

Mensen met dementie hebben geen enkele link met een moderne inrichting en zullen dus bijgevolg ook geen herinneringen kunnen ophalen in zulk een interieur.

Daarom dus een ouderwetse kamer waar zij hun moederinstinct kunnen aanspreken en ( her) beleven.

Voor deze kamer ben ik op zoek naar een ouderwetse kinderwagen waar zij mee uit wandelen kunnen gaan.

Spijtig genoeg worden er zeer hoge prijzen gevraagd voor dit soort van antieke kinderwagens.

Daarom deze oproep...hebt u toevallig zo een oude kinderwagen op de zolder staan ? Of weet u er ergens eentje staan , aan een zacht prijsje...?

Alle tips zijn welkom!

En uiteraard worden de mannen niet vergeten. Voor hen maak ik een echte mannenkamer.

Een kamer met makkelijke fauteuils. Een oude radio en een heuse kranten en magazine tafel. Een werkbank waar zij naar hartenlust mogen prullen en frullen,....

Ik weet de komende weken zeker wat doen en binnenkort krijgen jullie de foto's te zien van het resultaat ; )

De levensgeschiedenis van een dementerende

Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om het levensverhaal van een persoon met dementie te kennen.

Dat levensverhaal biedt belangrijke handvatten in de begeleiding van de persoon en zijn context.

Mensen met dementie gaan vooral in het verleden leven omdat hun herinneringen aan vroeger nog levendig zijn en zij deze herinneringen koesteren , deze bieden hen veiligheid.

Zo heb ik een man op de afdeling die gans zijn leven aan de haven gewerkt heeft. Alles wat met schepen en de haven te maken heeft vindt hij super....en daar speel ik gretig op in.

We bladeren samen door ( prenten) boeken over de haven, we zingen “schunnige” zeemansliederen en hij doet niet liever dan vertellen over zijn jaren aan de haven. Door deze levensgeschiedenis te kennen , heb ik met hem een fijn contact, ik bevestig hem in zijn eigenwaarde , wat een belangrijk gegeven is voor mensen met dementie.

Hij mag zijn rol als havenarbeider verder zetten op de afdeling, ik vraag hem vaak om raad “ Marcel, hoe moet ik nu een goede knoop maken”, “ Marcel kan jij deze doos voor mij even oppakken, want hij is nogal zwaar”. En dan moet je zien hoe Marcel zijn ogen blinken. “ Kom hier meiske, dat is mannenwerk hé” .

En dat is nu net de kunst, mensen laten doen waar zij zich groot in voelen en waar zij enorme voldoening uithalen. Mogen zijn wie ze altijd zijn geweest!

Dat kan alleen maar als je heel goed weet wie de persoon is en wat zijn grote passie is geweest.

En vaak merk ik dat familie , die het levensverhaal opschrijft, het zelf allemaal zo goed niet (meer) weet.

Daarom een belangrijke tip , praat met je vader, moeder, partner over vroeger, stel vragen, wees nieuwsgierig naar hun leven.

Op die manier kan je, wanneer dat verleden terug belangrijk wordt, hun levensgeschiedenis noteren en reik je hulpverleners belangrijk materiaal aan om de persoon met dementie optimaal te begeleiden.