Botsende karakters

Vierendertig bewoners zijn vierendertig verschillende persoonlijkheden en karakters. Dat dit af en toe resulteert in conflicten is dus niet verwonderlijk.

Zoals ik al eerder vertelde zijn wij een verticale afdeling. Dit betekent dus dat alle niveaus van dementie door elkaar zitten.

Het grote voordeel is dat onze mensen nooit meer van afdeling hoeven te wisselen als ze meer achteruitgaan. Het nadeel is dat een beginnend dementerende niet altijd begrijpt waarom een andere bewoner zich “vreemd” gedraagt.

En zo ben ik naast animator vaak ook bemiddelaar en scheidsrechter.

Het is belangrijk om beginnende “ conflicten” in de kiem te smoren alvorens ze escaleren en uitmonden in zware verbale – en /of fysieke agressie.

En de beste methodiek hiervoor is hen bezighouden....wanneer mensen iets om handen hebben storen ze zich veel minder aan het gedrag van anderen.

Vooral de beginnend dementerenden hebben nood aan bezig zijn anders gaan zij zich focussen op alles wat anderen “ verkeerd” doen en dat leidt tot conflictueuze situaties. Zij gaan dan anderen proberen “ bij te sturen “ en hen hun wil opleggen.

Een voorbeeld om dit probleem te kaderen:

Mon, een doler, loopt vaak de living in en uit en neemt dan wel eens een rollator van iemand anders mee. Cil, een beginnend dementerende vrouw vindt dit absoluut niet kunnen. Zij loopt dan achter Mon aan en zegt hem de rollator terug te brengen omdat deze niet van hem is. Uiteraard heeft Mon geen boodschap aan de preek van Cil en hij duwt haar weg,....als je hier niet snel ingrijpt krijg je dus een situatie die totaal kan escaleren.

Als er nu één ding is wat totaal niet mogelijk is , is het een dementerende ( fase 3) verbaal bij te sturen. Heel wat onder hen begrijpen onze verbale taal niet meer. Maar zij begrijpen maar al te goed de “ dreigende” intonatie in een stem en daar reageren zij op.

En iemand die zich verbaal “bedreigd” voelt gaat snel overgaan tot fysieke agressie want dat is de enige manier waarop iemand zich nog duidelijk kan maken.

Om zulke situaties zoveel mogelijk te vermijden zorg ik ervoor dat de beginnend dementerenden samen iets te doen hebben ( kaarten, een gezelschapsspel, huishoudelijke karweitjes,...) want door hen zich te laten concentreren op hun taak letten ze niet meer op de doler die al eens iets “verkeerd” doet.

Daarnaast probeer ik de dolers eveneens iets om handen te geven. Soms is een plastiek doosje met kleine prulletjes ( stukjes stof, blokjes, een balletje,...)al genoeg om hen bezig te houden.

Zij kunnen uren rommelen in een doos , uitladen, inladen,...

Voorkomen is dus beter dan genezen!

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd

Dat is een beetje het motto dat ik probeer na te streven voor mijn bewoners en mezelf.

Humor is een fantastisch wapen tegen alle negatieve gevolgen van dementie.

Het is wetenschappelijk bewezen dat lachen een positieve invloed heeft op zowel het lichamelijk als het psychisch welzijn!

En dit geldt niet alleen voor de bewoners maar ook voor begeleiders.

Want laten we niet vergeten dat ook hulpverleners vaak geconfronteerd worden met hele moeilijke situaties tijdens hun werk. Verbale – en fysieke agressie, een werkdruk die immens groot is, afscheid nemen,....ook voor hen is het belangrijk dat er eens gelachen kan en mag worden.

En wanneer het personeel ontspannen kan werken en er een fijne sfeer hangt zal dit ook zijn weerslag hebben op de bewoners ( spiegelneuronen).

Maar net zo goed andersom....wanneer bewoners zich ontspannen voelen zal er veel minder probleemgedrag ontstaan en staan begeleiders minder onder druk.

Dus humor is een geweldig aspect in de zorg!

Afgelopen dinsdag organiseerden we met de animatoren een heuse “lach namiddag”.

We speelden sketches na van Gaston en Leo , de fameuze sketch van Joske vermeulen, het bankske,.... allemaal heel visuele acts met vooral overacting.

Dat gegeven is erg belangrijk voor mensen met dementie.

Humor moet overdreven worden want subtiele grapjes begrijpen zij niet ( meer).

Dus mag het serieuze kolder zijn ; )

En het fijne aan zo een namiddag is dat de sfeer lange tijd blijft nazinderen in de groep.

Mensen die eens goed gelachen hebben voelen zich ontspannen, vergeten al hun zorgen en drijven voort op een positief elan.

Uiteraard kan je niet elke dag zo een show in elkaar steken maar dan probeer ik met kleine dingen eenzelfde sfeer te creëren.

Ik kom ' ochtends al zingend van “ goeiemorgen, goeie dag” de kamers binnen, ik maak domme eenvoudige grapjes, imiteer bekende figuren,....allemaal kolder maar het werkt ongelooflijk goed!

En het mooist van al....het werkt aanstekelijk...want ook bewoners gaan dit oppikken en evengoed grapjes vertellen en gekken bekken trekken tot groot jolijt van iedereen .

Ik kan wel zeggen dat humor een methodiek is die van onschatbare waarde is als je werkt met deze doelgroep!

het oud koppel uit de sketch het bankske

Een namiddagje dansen

Afgelopen donderdag ging ik met een zestal bewoners op stap.

We trokken naar de Toverfluit, een dancing ( met orkest) voor ouderen.

En het is altijd geweldig om te zien hoe zij genieten van deze uitstapjes!

Onze Ferre, een man van 80 jaar met een ernstige visuele en auditieve beperking genoot met volle teugen.

Hij wilde met alle vrouwen van ons groepje een danske placeren ongeacht hoe moeilijk dat voor hem ook was.

Ik begeleidde Ferre telkenmale naar de dansvloer en moest goed opletten zodat hij niet over een boordje of kantje zou struikelen.

Maar al deze inspanningen waren het meer dan waard...de grote glimlach die zich op Ferre zijn mond verspreidde was geld waard.

Want hij zou niet gewild hebben dat één van de vrouwen zich ook maar “minder” gevoeld zou hebben, een echte gentleman onze Ferre.

En dus werd er gewalst, geslowed, gejived tot niemand nog pap kon zeggen ; )

Toen het tijd werd om huiswaarts te keren was dat zeer tegen de zin van onze Ferre.

Allé Nadia zei hij “ laat ons er nog ene pakken en nog wat genieten”.

En wie ben ik om hem tegen te spreken ; )

Moe maar voldaan vertrokken we toch huiswaarts en ik kreeg het mooiste compliment ooit van onze Ferre.

“ Dank je wel lieve Nadia” dat we nog even al onze zorgen konden vergeten”...”ik heb echt genoten van onze dansmiddag ondanks al mijn beperkingen!

Hier mocht ik zijn wie ik ben....geweldig!

Dit moeten we veel vaker doen....en ik kan onze Ferre alleen maar groot gelijk geven.

Inclusie en integratie in onze samenleving dat is waar het echt om draait.

Ergens mogen bijhoren, geen buitenbeentje zijn maar iemand die ondanks zijn of haar beperkingen nog mag (mee) genieten van al dat leuks...

Voor herhaling vatbaar....