Voelmatten

Ik heb een aantal bewoners op de afdeling die in een comfortzetel zitten gedurende de dag. Dit is eigenlijk een comfortabele zetel met een voorzettafel .

De tafel beperkt hen in hun mobiliteit en daarom is het veel moeilijker om met voelschorten te werken.

Je kan hen een voelschort aandoen maar het nadeel is dat zij te beperkt zijn in hun mobiliteit om echt goed te voelen!

Je zou de schort ook met velcro kunnen vastkleven op hun tafel maar ook dat heeft heel wat nadelen!

Dus begon ik na te denken...Hoe kon ik hen ook zintuiglijk prikkelen?

Zo kwam het idee om een voelmatje te maken.

Een voelmatje is niet meer dan een triplex plaat waar een ondergrond van mousse op bevestigd wordt en waarover stof met materiaal geniet wordt.

Het voelmatje wordt op hun tafeltje gelegd en op die manier kunnen ook zij voelen en frutselen aan zintuig prikkelend materiaal ; )))

Ik ga als volgt te werk...

Ik naai op een lap stof allerhande materiaal ( net zoals op een voelschort).

Zoals daar zijn kattebelletjes, knopen, popjes, een rits,....

Ik bekleed de triplex plaat met mousse ( isoleermateriaal) zodat de “voelmat” behaaglijk en zacht aanvoelt!

De triplexplaat en isoleermateriaal bekleed ik met de lap stof ( waar het materiaal reeds opgenaaid is!) en niet deze vast met een nietpistool.

Het voordeel hiervan is dat het voelmatje hetzelfde formaat heeft als hun tafel en dat het “zwaar” genoeg weegt zodat ze het niet op de grond keilen.

En van het één idee komt het andere, dus heb ik ook grote voelmatten gemaakt die op een eettafel gelegd kunnen worden. Want wij hebben ook nog een aantal bewoners die niet in een rolstoel maar graag aan tafel zitten.

De “ grote” voelmat wordt dan midden op de tafel gelegd zodat zij ook uitgenodigd worden om te voelen en te frullen ; )))

Ik ben momenteel bezig om voelmatten te maken in thema's zoals : herfst, winter, kerst,...

En wees maar zeker dat ook dit ongelooflijk goed werkt!!!

En op deze manier heb ik een bereik van 95% van onze dementerenden!

Er komen heel wat voorzieningen naar onze voorbeelden kijken ... en ze zien dat het goed is ; )

Nog meer ( detail) voorbeelden van onze voelschorten

Aangezien ik overspoeld blijf met mails en vragen over mijn voelschorten...

volgt er nog wat beeldmateriaal en antwoorden op vele vragen.

Ik krijg heel wat materiaal van gulle schenkers zoals bijvoorbeeld een boodschappentasje in de vorm van een aardbei.

Dat voorwerp maak ik dan vast met een knopen elastiek ( te koop bij hema of veritas) op mijn schorten.

Of een ( scub) washandje in de vorm van een eendje of varkentje... waar ik dan enkele kattebelletjes aan vastnaai zodat het rinkelt.

Heel wat van het materiaal is te koop in winkels zoals wibra, zeeman , casa (scub washandjes en boodschappentasjes) en de kleine kattebelletjes ( hema 1,75 euro voor een heel zakje). De grote kattebelletjes zijn te koop bij de crea winkel zoals bijvoorbeeld Pipoos.

Maar je kan ook ( heel goedkoop) materiaal vinden bij de kringloopwinkel waar ik vaak “oude” kindermobiles koop en deze helemaal uit elkaar haal zodat ik de afzonderlijke stukken op mijn schorten kan naaien.

Ze verkopen daar ook “ voor een appel en ei” knuffeldoekjes, zachte poppetjes,... echt eens de moeite om daar te gaan kijken!

Bij wibra verkopen ze ook douchesponzen ( 3 stuks voor 1 euro) die perfect op een schort kunnen genaaid worden omdat ze een koordje hebben.

Anderzijds kan je daar ook voor heel weinig geld een pak schuur sponsjes kopen die je kan gebruiken op een voelschort en wie heeft er geen knopen thuis liggen?

Maar ik maak ook veel materiaal zelf ( omdat ik het leuk vind en je je creativiteit helemaal kan uitleven ; ))

Zo kan je gebruik maken van nopjesfolie waar je een lapje stof omheen naait en vastzet op de schort. Dit geeft een “knispert” geluid en is zo goed als gratis.

Ook maak ik uit vilt zelf bloemetjes, uiltjes of andere figuren die makkelijk integreerbaar zijn en waar je leuke creaties mee kan maken.

Zo kan je uit rode en groene vilt een aardbei maken en er kleine knoopjes op vastnaaien ( geeft een heel leuk resultaat).

Vilt is te koop in winkels zoals veritas en andere crea winkels.

Ik maak ook vaak gebruik van “ oude “ritsen. Heel veel dementerenden vinden het open – en dichtritsen heel fijn!

Vaak heb je thuis op zolder of in de kelder heel wat bruikbaar materiaal liggen waarvan je niet zou vermoeden dat het nog kan dienen ; )

Bij het creëren van een voelschort /voeldeken gaat het vooral over je eigen creativiteit...

Wanneer je een persoonlijke schort wil maken , teken dan eerst een ontwerp op papier... dat maakt het werken aan een schort makkelijker.

Op google afbeeldingen vind je vaak heel wat leuke ontwerpen die je kan namaken met stof ( kijk daar zeker ook eens ).

En wees gerust, een dementerende kijkt niet of je alles wel recht en symmetrisch hebt geknipt.....; )))) het is het resultaat dat telt! 

nopjesfolie omwikkeld met stof

boodschappentasje en scubhandschoen

scubwashandje waar belletjes aan vastgenaaid zijn

een noppen popje (zie knopen elastiek)

                                                          

Soep maken

Bij mij op de afdeling doen we regelmatig een kookactiviteit.

Van onze 34 bewoners , zijn er 26 vrouwen en ja, die koken nog graag ; ))

Eén van de geliefkoosde kook activiteiten is soep maken.

Dit is iets wat zij zeer frequent gedaan hebben in het verleden en het samen soep koken geeft altijd een speciale dimensie aan ons samenzijn.

Zoveel verschillende karakters bij mekaar geeft altijd een klein beetje “vuurwerk”.

Want de ene dame vindt dat de groenten “julienne” moeten gesneden worden, de andere houdt dan weer meer van grove en grote stukken.

De ene houdt van een pittige soep terwijl de andere liever iets “ meer sober” heeft.

Ambiance verzekerd dus !

En dat het een gezellige boel is, wees daar maar zeker van ; )

Tijdens het groenten snijden komen ook heel wat herinneringen van vroeger naar boven.

“ och, zusterke, in mijn soep deed ik altijd ne goeie varkenspoot zene, dat was pas soep” ; )

“ in den oorlog maakten we soep van onkruid”....

Onze balletjes voor de soep komen uit de diepvries en worden door onze keuken geleverd. Dat vinden onze vrouwen niet kunnen. Balletjes moeten vers gerold worden ; )

“ Wat is dat hier voor een kok, die kent er ni veel van ze”.

Dat die balletjes uit de diepvries komen heeft te maken met hygiëne die opgelegd is door de overheid maar daar hebben onze dames geen boodschap aan.

Wanneer de soep op het vuur staat wordt heel de afdeling vervuld van een heerlijke geur. En dat is voor alle bewoners het meest leuke moment.

Die heerlijke geur doet hun wegdromen naar lang vervlogen tijden...ze worden als het ware even terug gekatapulteerd naar hun eigen kinderjaren toen ze naast moeder aan het fornuis stonden.

Het maken van soep heeft eigenlijk een meervoudig doel.

Enerzijds biedt het hen een leuke activiteit maar anderzijds is het doel ook “het oproepen” van herinneringen.

En we staan er vaak niet bij stil maar bepaalde geuren in ons leven zijn verbonden met herinneringen.

Soms kun je ineens overspoeld worden door een gevoel van geluk en heb je geen idee waar het vandaan komt. Grote kans dat dat komt door een geur uit het verleden die deze emotie oproept. Bepaalde geuren kunnen ons het verleden doen herinneren. Geur wordt opgeslagen in het langetermijngeheugen. Je ruikt iets en daar komt een bepaalde emotie en herinnering bij. Dit wordt door geheugenpsychologen het “Proustfenomeen” genoemd.
En zo is soep koken dus meer dan alleen maar een zinvolle activiteit voor onze bewoners!

De weg van de voelschorten

Deze week kreeg ik bezoek van een lezeres van libelle die mijn oproep had gelezen om mee voelschorten te maken.
Deze lieve dame kwam haar creaties overhandigen en die waren prachtig!
Ze had verschillende voelschorten gemaakt waaronder ééntje met een pelsen konijntje op.
Deze schort was voor ons Cecile, een bedlegerige dame van 102 jaar. De eerste aanblik met haar schort was "liefde op het eerste zicht". Cecile, liet haar schort niet meer los, ze aaide het konijntje en voelde en frutselde erop los. De lieve schenkster kreeg een stralende glimlach als bedankje van Cecile.
Ook de voelschort met een grote wollen paddenstoel op viel enorm in de smaak bij onze Donny, een man van 89 jaar. Hij straalde bij het voelen en frutselen, zo mooi om te zien.
Ons Frie, nog een erg mondige dame, liep zeer onrustig rond, ze had het moeilijk en sleepte een groot verdriet met zich mee.
 Toen we haar een ( zelfgebreide) schort met knoopjes en sleutelhangers op omdeden werd ze op slag rustiger en vergat ze haar verdriet. Haar handen zochten onmiddellijk het materiaal en ze voelde en straalde. "Mooi hé" riep ze uit.
Ze was zo trots op haar schort dat ze hem aan iedereen showde. Kijken mochten ze allemaal maar aankomen niet. Ze hield haar handen strak om de schort " dat is van mij"bleef ze zeggen en ze danste in het rond ; ))) Geweldig !
Chris, de schenkster van deze prachtige schorten, stond zelf aan de grond genageld.
"Nadia" zei ze " het is echt waar , je mensen beginnen onmiddellijk te voelen en te frutselen" wanneer je hen een voelschort aandoet. Een mooier compliment had ze me niet kunnen geven!
Ja, het is inderdaad echt waar! En ik ben blij dat "buitenstaanders" dit met eigen ogen kunnen aanschouwen.
Ik weet dat zij "mijn project" verder zullen uitdragen want soms moet je met eigen ogen kunnen zien wat het effect van iets is alvorens je het gelooft!
Ik weet ook dat mijn blog gevolgd wordt ver buiten de landsgrenzen heen en dat doet me veel plezier!
Hoe meer mensen er mijn project leren kennen hoe meer dementerenden geholpen kunnen worden en daar doe ik het voor, elke dag opnieuw!

Bijscholing “moeilijk hanteerbaar gedrag”

Hulpverleners krijgen regelmatig bijscholingen om hun werk en de zorg te optimaliseren. Zo ook vandaag.
Het thema dat op de agenda stond was “ probleemgedrag” bij dementerenden.
De bijscholing begon al met een discussie “ wat is probleemgedrag?”.
Wat voor de ene hulpverlener als probleemgedrag wordt aangeduid is dat absoluut niet voor de andere hulpverlener.
Hoe kunnen we probleemgedrag dan definiëren ...
Gedrag dat alle andere gedrag overheerst en dat het ‘normale’ functioneren in de weg staat. Probleemgedrag is gedrag dat een bedreiging vormt, schadelijk is voor de persoon zelf en/of de personen uit de omgeving.’
Hulpverleners geven aan dat zij het meeste problemen hebben met verbaal – en /of fysiek agressief gedrag en seksueel overschrijdend gedrag.
Het is goed om weten dat geen enkele dementerende dit gedrag bewust vertoont!
Het is tevens opmerkelijk dat bij dementerenden die lijden aan frontaalkwabdementie dit gedrag veel meer uitgesproken is dan bij degene die lijden aan Alzheimer(= de grootste groep).
De ziekte van Pick, een andere naam voor frontaalkwabdementie, hier gaat het vaak over “jong dementerenden”.
Het gegeven van hun verbale – en fysieke agressie is niet leuk voor een hulpverlener maar wel te begrijpen. Deze mensen zitten bij wijze  van spreken “in de flair van hun leven” en krijgen dan te kampen met geheugenproblemen, het kan bijna niet anders of dit lokt enorme frustraties uit! Het gedrag dat zich dan uit is : roepen, schelden, slaan, stampen, spuwen, ... uiteraard zorgt dit regelmatig voor een “gespannen” sfeer op een afdeling. Als hulpverlener heb je uiteraard begrip voor dit gedrag maar tegelijkertijd sta je ook in voor de veiligheid van de andere bewoners. Vaak delen zij mee in de klappen en dan moet je keuzes maken. Kies je voor het welzijn van alle bewoners en isoleer je de “amokmaker” of tolereer je dit gedrag met alle gevolgen van dien? Een moeilijke overweging als hulpverlener!
Ik weet dat hulpverleners vaak de kritiek krijgen dat zij kiezen voor de makkelijke weg en bewoners met “moeilijk” gedrag gaan fixeren of onder de pillen steken.
Zo simpel werkt het echter niet! Elke vorm van “probleem” gedrag wordt zorgvuldig geregistreerd en in team besproken samen met een geriater, hoofdverpleegkundige en familie! En met alle betrokkenen wordt er dan bekeken hoe we het best omgaan met het “probleem”gedrag. Verschillende pistes worden bewandeld alvorens we overgaan tot “ingrijpende” maatregelen. Maar spijtig genoeg kunnen we soms niet anders dan één persoon fixeren of psychofarmaca toedienen om de veiligheid van een ganse groep te vrijwaren!
En geloof me vrij, als hulpverlener is het verschrikkelijk om iemand met “probleem” gedrag te moeten fixeren en hem / haar van zijn vrijheid te beroven!
Dit is echt de allerlaatste stap, als alle andere therapieën mislukken.
Gelukkig komt dit slechts zeer sporadisch voor en kan “probleem” gedrag meestal wel gecorrigeerd worden!
Het allerbelangrijkste om een therapie te doen slagen is de samenwerking tussen hulpverleners en familie! Dat samenwerkingsverband bepaalt vaak het slagen of mislukken van een therapie. Samen op dezelfde golflengte zitten, elkaars zorgen en angsten aanhoren zonder elkaar verwijten te maken.
Vaak hebben familieleden de “sleutel” in handen, zij zijn degenen die hun familielid het beste kennen en weten welke ingangen we kunnen gebruiken !
Dus bij deze een oproep , familieleden laat jullie horen, treed in overleg met hulpverleners en zoek samen naar constructieve oplossingen, we hebben elkaar nodig!!!

Kleine voelkussentjes

Ik zie dagelijks dat heel wat dementerenden hun handen totaal verkrampt zijn.
Dit fenomeen zie je vooral bij mensen die zich in de vierde fase van het dementeringsproces bevinden, zij keren als het ware terug naar een foetushouding.
Hun handen "krullen" zich op tot een dichte vuist die nog moeilijk open te krijgen is!
Hierdoor ontstaan er krabletsels in hun handpalmen omdat hun nagels in hun huid verkrampt zijn.
Daarnaast is het ook zeer moeilijk om de handen grondig te reinigen waardoor er vaak schimmelvorming ontstaat.
Ik heb me eens een ganse dag bezig gehouden met het observeren van deze bewoners en wat ik zag was opmerkelijk.
Heel wat van deze mensen keren terug in hun ontwikkeling en op een bepaald moment bevinden zij zich terug in het ontwikkelingsstadia van een zuigeling.
En wat doen zuigelingen als je jouw vinger in hun handpalm legt...inderdaad zij omknellen deze onmiddellijk door een vuist te maken!
Dit geeft hen een "veiligheidsgevoel", want zuigelingen hebben een valreflex en klampen zich vast uit angst te vallen!
Uit mijn observaties is gebleken dat onze bewoners ( vierde fase) geen ruimtelijk gevoel meer hebben waardoor zij waarschijnlijk het gevoel hebben van te zullen vallen. Dat is volgens mij één van de belangrijkste redenen waarom ook zij deze vuistreflex maken.
En dan begint het denken en het creëren....
Zo kwam ik tot het idee om kleine voelkussentjes te maken die in de handpalm geschoven kunnen worden zodat de hand iets kan omhullen maar niet meer totaal verkrampt is.
De voelkussentjes zijn zeer makkelijk te maken, het gaat over een lapje stof dat gevuld wordt met oude nylonkousen of watten en dichtgenaaid.
Vaak sprenkel ik nog enkele druppels etherische olie (lavendel, citrus,...) op het kussentje zodat ook de geurzin geprikkeld wordt.
En het resultaat is geweldig... heel wat van deze bewoners reageren zeer goed op de kussentjes.
Hun verkrampte houding wordt voor een groot deel opgeheven en ik merk dat zij zich rustiger en relaxter gedragen wanneer ze een kussentje in hun handpalm hebben.
Het is opmerkelijk dat de handpalm ook veel makkelijker opengaat waardoor het wassen en verzorgen makkelijker verloopt.
Sommige van mijn bewoners hebben in iedere hand een kussentje , je zou ze bezig moeten zien!
Een klein lapje stof kan zorgen voor een wereld van verschil!!!

een voorbeeld van een klein voelkussentje

 
 

 

Droogdouches

Ik heb bij mij op de afdeling heel wat bedlegerige patiënten die helemaal afgegleden zijn in de vierde of laatste fase van dementie.

Als animator is het uiterst moeilijk om voor deze “apathische” mensen nog een “zinvolle” activiteit te organiseren.

Daar ik een aanhanger ben van de theorie van “Andreas Frölich”heb ik bij hem de mosterd gehaald ; )))

Volgens zijn theorie zijn mensen “gedoemd” tot menselijk en interactief contact.

Op deze theorie zijn ook mijn voelschorten gebaseerd.

Deze Duitse orthopedagoog beweert dat we pas tot ontwikkeling komen in interactie met de ons omringende omgeving, m.a.w. we worden pas mens onder de mensen!

En ik kan zijn theorie alleen maar beamen, wanneer apathische mensen aan hun lot worden overgelaten glijden ze (nog) sneller af in hun apathisch bestaan.

Het is ongelooflijk moeilijk om deze mensen te blijven prikkelen en activeren maar het is mogelijk ...

Zo is het idee ontstaan om “droogdouches “ te maken voor deze groep bewoners.

Een droogdouche is niet anders dan een kapstok waaraan kleurrijke voorwerpen zijn gemonteerd.

Ik maak met visdraad allerlei voorwerpen vast aan de kapstok. Gaande van fel gekleurde slingers tot pomponnetjes en stropen aluminium folie.

Je kan ook werken met poppetjes, gekleurde pluimen, belletjes, rietjes, gekleurde kartonnen bekertjes,....

Deze kapstok hang ik vast aan hun “papegaaienstok” ( = is het frame dat boven hun bed hangt).

Je kan de droogdouche ook vastmaken aan het plafond ( alleen zorgen voor lange “draden” zodat de bewoner in kwestie de droogdouche kan manipuleren).

De droogdouche beweegt en glinstert in het licht waardoor deze de zintuigen prikkelt van onze bedlegerige mensen.

Zij kijken ernaar, grijpen met hun handen naar de droogdouche waardoor zij “deel blijven uitmaken van onze interactie- wereld”.

Je zou een droogdouche kunnen vergelijken met een baby mobile maar dan minder kinderlijk. Maar wel met dezelfde motieven , namelijk prikkelen, stimuleren en het exploratie niveau bevorderen.

Deze droogdouche gecombineerd met relaxatie muziek geeft een “nieuwe” dimensie aan onze bedlegerige bewoners!

Zo hebben zij nog heel wat te zien te horen en te voelen waardoor de apathische fase ietwat geremd kan worden.

Op die manier tracht ik hen nog een beetje in onze wereld te houden !

een voorbeeld van een droogdouche opgehangen aan een bedframe

Een fantastisch team

Bij deze wil ik al mijn collega's eens "in de bloemetjes" zetten want zij verdienen dit!
Vorige week vrijdag kreeg een van onze bewoonsters " ons Mia" een beroerte.
Zij werd afgevoerd naar het ziekenhuis en het gaat spijtig genoeg niet goed met haar.
Ze is halfzijdig verlamd en krijgt kunstmatige voeding omdat ze niet meer kan slikken : (
Ons Mia is een dame van 88 jaar en heeft spijtig genoeg geen familie meer.
Mijn team heeft spontaan een beurtrol opgesteld zodat ze elke dag bezoek krijgt!
Ieder teamlid doet dit na zijn uren of op haar vrije dag. En iedere dag krijgt ze een kleine attentie, een bloemetje, een leuk kaartje, een knuffel,... en hoe ziek ze ook is ze is oprecht dankbaar en gelukkig als ze één van ons ziet!
Voor Mia betekent dit een wereld van verschil, dementerenden hebben het sowieso al zeer moeilijk met een andere omgeving en in haar toestand is dit nog extra beangstigend.
 Geen vertrouwde gezichten, een andere kamer, weinig individuele tijd, veel medische apparatuur,...
Ik vind het dan ook SUPER en geweldig dat alle teamleden dit voor haar willen doen. Dit gebaar zegt meer dan duizend woorden...
Daar gaat het toch om in het leven... een warme glimlach, een tedere knuffel, iemand die er voor je is en je steunt...
Daarom vind ik dat al mijn collega's een dikke pluim verdienen, hun onbaatzuchtig gebaar maakt van elk van hen een liefdevol  en warm mens. 
Mocht ik ooit dement worden dan wens ik me ook zo een team van hulpverleners toe. Hulpverleners die het hart op de juiste plaats hebben en die oprecht begaan zijn met hun bewoners.
Mocht ik de libelle titel " vrouw van het jaar" winnen dan draag ik mijn overwinning op aan mijn lieve collega's want zonder hen zou ik nooit kunnen verwezenlijken wat ik nu elke dag kan!
Het is geweldig om deel uit te maken van zo een groep hulpverleners!!!
 

Structuur aanbrengen

Mensen die lijden aan dementie hebben een grote nood aan structuur.

Net omdat zij omwille van hun ziekte zelf geen structuur kunnen aanbrengen in hun leven.

Voor hen is het dagelijks leven één groot avontuur waarop ze weinig greep hebben! Ze leven vooral in “het nu” en hebben geen flauw benul wat straks zal komen.

Dit zorgt ervoor dat dementerenden onrustig, angstig en honderden keren dezelfde vraag stellen. Dit gedrag wijst op een grote nood aan controle en voorspelbaarheid.

En aangezien zij die structuur niet meer zelf kunnen aanbrengen is het aan ons om dit voor hen te installeren.

Ik werk zeer vaak met pictogrammen ( = zwart – wit afbeeldingen).
(de zwarte bolletjes naast de pictogram verwijzen naar de dag / maand)
Zo kan er evenzeer geteld worden welke dag ( bijvoorbeeld de vijfde dag) het is.

Zo maakte ik een weekkalender die ophangt in de living bij mij op de afdeling.

De dagen van de week worden voorgesteld door pictogrammen en bij de respectievelijke dag hangt een rode pijl. Op die manier kunnen zij gaan kijken welke dag het vandaag is.

Je zal denken, is dat nu zo belangrijk? Wel ja! Voor veel van onze bewoners biedt dit een houvast. Sommige mensen weten bijvoorbeeld dat op woensdag onze “snoezelhond” langskomt en zij kijken daar enorm naar uit. Anderen gaan op vrijdag naar de mis, zondag is voor velen een moment waarop bezoek langskomt...

En dusdanig bieden deze pictogrammen een bepaalde structuur in hun leven.

Het overgrote merendeel van mijn bewoners komt twintig keer per dag vragen welke dag we zijn en welke maand.

Dan verwijs ik hen steeds naar onze picto – kalender. Het is namelijk zo dat wanneer iets visueel wordt voorgesteld, dit blijft bestaan in tegenstelling tot onze “vluchtige” verbale taal!

Wie meer interesse heeft over pictogrammen verwijs ik graag door naar de site

www.sclera.be

Op deze site kan je gratis pictogrammen downloaden en afprinten!

zo kan een maand uitgebeeld worden

picto : vrijdag

picto : zondag

                                                
                                                    

                                                                                                                                                   

Verloren en gevonden voorwerpen

Er zijn zo van die dagen dit ik me meer een speurder voel dan een animator ; )
Tja, op een afdeling met 34 dementerenden kan het niet anders of er "verdwijnt" vanalles.
Onze mensen hebben vaak geen besef meer welke spullen van hen zijn en welke niet.
's Ochtends aan het ontbijt merk ik regelmatig op dat een bewoner geen tanden in heeft.
En dan begint het zoeken.... op hun kamer, onder hun matras, in de vuilbak, ...
Meestal vind ik ze nogal vrij snel terug maar vaak geloven onze bewoners niet dat het hun tanden zijn!
"nee zuster" dat zijn de mijne niet", pas wanneer ik laat zien dat hun naam erin gegraveerd staat willen ze aannemen dat het toch die van hen zijn ; )
Het graveren van kunsttanden is echt een enorm pluspunt! Want achterhaal maar eens wiens tanden het zijn als er een aantal bewoners zonder aan tafel zitten.
En zo gaat dat ook met brillen, hoorapparaten, schoenen,...
Gelukkig zijn de meeste spullen van onze bewoners getekend, dat maakt de zoektocht iets makkelijker.
Tegen studenten zeg ik vaak dat ze over een oplettend en waakzaam oog moeten beschikken.
Dit helpt je om verloren en gevonden spullen te kunnen linken aan de rechtmatige eigenaar.
Want uiteraard zijn niet alle spullen getekend, wekkers, knuffeldieren, juwelen, horloges, handtassen,...slingeren regelmatig rond in de gang, onder de tafel, op het toilet,...
En toch slaag ik er meestal in om de spullen te linken aan de juiste persoon. Zo weet ik van al mijn bewoners wie op wat dol is. Marie houdt enorm van bling bling , dus oorbellen met steentjes en veel glans zijn meestal van haar. Paola sleurt altijd rond met één van haar handtassen waar ze steevast potjes confituur in steekt. Dus als ik een handtas terugvindt met confituur potjes weet ik  van wie ze is.
Simonne loopt altijd rond met een grote beer in haar rollator die ze elke namiddag haar dessert geeft. Dus een beer met een " vieze" mond is van ons Simonne.
En onze mensen zijn elke keer de koning te rijk als ik ze hun "verloren" spullen terug bezorg.
"maar zuster, gij kunt toch goed zoeken " : )))
Ondertussen is mijn oplettendheid voor verloren voorwerpen een soort van beroepsmisvorming geworden.
 Als ik op straat een verloren knuffel zie liggen kan ik niet anders dan die op te rapen ; )))
En dan wordt de knuffel gewassen en gaat hij mee naar Joostens want daar vindt hij steevast een nieuwe thuis!

 

Iedereen beroemd

Zoals jullie eerder al konden lezen zijn ik en mijn bewoners op TV één geweest.
Ondertussen hebben we al heel wat leuke en positieve reacties gekregen tot groot plezier van onze bewoners ; ))
Zij wanen zich ondertussen echte vedetten ;))  zo lief en aandoenlijk!
Voor al degene die het op één of andere manier gemist hebben kunnen het hier bekijken!

Alvast veel kijkgenot !
Liefs,
Nadia

Een frisse herfstwandeling

Onze voorziening ligt in de groene rand van de Antwerpse kempen.

Wij zijn gelegen op een groot en groen domein met een eigen vijver en een groot bos, ideaal dus om te wandelen.

Dus trok ik er vandaag op uit met een aantal bewoners.

Ingeduffeld in een warme ( winter) jas gingen we een wandelingetje in ons bos maken.

We hadden oud brood bij voor de eendjes en die diertjes eten geven blijkt toch altijd een groot succes.

Het is fijn om te zien dat onze mensen zo “opfleuren” bij een beetje frisse lucht!

Zij zitten meestal in een zeer warme omgeving en hebben geen benul van de “buitenwereld” laat staan van in welk seizoen we leven.

Door hen mee naar “ buiten” te nemen krijgen zij toch enigszins een idee van de verandering van de seizoenen en zien zij met eigen ogen wat de herfst biedt.

Zo ging ik deze voormiddag op pad met vijf vrouwen. We raapten tamme kastanjes, keken vol bewondering naar de prachtige kleurschakeringen die de herfst voor ons in petto had, we klopten aan bij paddenstoelen om te vragen waar de kabouters waren ; )))

Nadat we een tijdje in het bos wandelden zagen we opeens een grote verroeste vijs op het bospad liggen. Gina, één van onze bewoonsters zag deze liggen en zij raapte hem op.

“Ik denk dat ik weet van wie deze is” zei ze met een grote glimlach.

“O, ja , van wie dan wel” vroeg ik met mijn meest onschuldige gezicht.

“van onze Marc” gierde ze het uit (Marc is ons diensthoofd en een plezant en extravert man).

We lagen dubbel van het lachen met z'n allen en nog het meest omdat we een “plan” hadden gesmeed om Marc eens goed liggen te hebben ; ))).

Met een uitgestreken gezicht kwamen we terug op de afdeling terwijl Gina naar de bureau van marc liep.

“ Marc, ik denk dat je iets verloren bent”.

Marc, zich van geen kwaad bewust antwoordde “ nee, Gina ,ik denk niet dat ik iets kwijt ben”.

“ Jawel” antwoordde zij al giechelend, “ een grote dikke vijs , uit jouw groot hoofd” en ze diste deze op uit haar jaszak ; ))).

Marc keek mij verbijsterd aan en al lachend zei ik “ tja, de herfst had ook voor jou nog iets speciaals in petto” ;) ))

Geweldig toch, dat een beetje frisse lucht onze bewoners tot fantasie en deugnieterij kan verleiden ;)))

Een frisse boswandeling doet deugd bij onze mensen en het geeft weer heel wat nieuwe prikkels en impulsen .

Het leven kan zo eenvoudig zijn !

Iedereen beroemd

Vandaag is TV één komen filmen bij ons op de afdeling voor het programma "iedereen beroemd".
Ze kwamen een portret maken over mij, mijn bewoners en onze voelschorten!
Het was eigenlijk een fantastische ervaring voor onze mensen. 
Dit maak je uiteraard niet elke dag mee, een grote en professionele camera die alles registreert, een geluidsman en een regisseuse. 
Het gebeurde dat het eerste "shot" niet echt goed was en dan moesten bepaalde handelingen en uitspraken overnieuw gedaan worden.
Dat was buiten onze bewoners gerekend ; )
 Ons Wis is een dame van 92 jaar die me helpt om de knopen aan de schorten te naaien.
Ze is een dame die niet op haar mondje is gevallen en dat heeft de camera ploeg mogen ervaren ; )
Ze liet zich eerst en vooral al uit over de fysieke verschijning van de twee camera mannen.
" zeg", zei ze tegen de regisseuse " had jij nu niets knapper in de aanbieding dan deze twee oude mannen".
Onmiddellijk was de sfeer gezet, iedereen in een deuk van het lachen natuurlijk, ik waarschijnlijk nog het meest!
Straf hé, een madam van 92 die "oog" heeft voor mannelijk schoon en blijkbaar vielen de mannen niet echt in de smaak. Ze had graag wat jonger gehad ; )
Ons Wis is een geweldige dame, vol vuur en temperament. Ik denk dikwijls bij mezelf , als ik ooit zo oud mag worden dan word ik naar alle waarschijnlijkheid een tweede Wis.
 Ze deed op haar manier de uitleg over het belang van onze voelschorten en ze deed dit op een hartverwarmende en super mooie manier.
Ze is ongelooflijk begaan met het lot van minder bedeelde bewoners en beseft maar al te goed wat haar mogelijk nog te wachten staat.
En, het mooie aan ons Wis is dat ze ongelooflijk optimistisch is en in heel wat zaken de humor ervan kan inzien.
Zulke bewoners zijn een godsgeschenk! Ook al schelen we om en bij de 50 jaar , wij hebben een ongelooflijk warme en leuke relatie met elkaar.
Ons Wis is een warme en lieve vrouw die het hart op de tong draagt! Ik hou van zulke mensen ( ik ben zelf zo). Ik ben absoluut geen gelovig mens maar vraag elke dag aan " God" om haar nog wat jaren te schenken.
Jullie moeten morgen zelf maar eens kijken omstreeks 19u40 op tv één ( net na het journaal) en ik hoop dat jullie net zoveel van ons Wis gaan houden als ikzelf!